Το κοινωνικό πρόβλημα μετατρέπεται σε εσωκομματικό. Κάπως έτσι φαίνεται ότι αντιλαμβάνεται η κυβέρνηση την κοινοβουλευτική διαδικασία ελέγχου από βουλευτές της, σε μείζονα ζητήματα όπως πρόσφατα με την ερώτηση για τα κόκκινα δάνεια. Έτσι όμως δεν πάμε μακριά, δεν πάμε πουθενά για την ακρίβεια. Κι αυτό όχι μόνο γιατί δεν αναπτύσσεται έναν προβλεπόμενος και αναγκαίος θεσμικός διάλογος, αλλά κυρίως γιατί η κοινωνία νιώθει ότι είναι χωρίς φωνή, ότι ασφυκτιά.

Βρισκόμαστε δε, σε μία περίεργη κατάσταση πολιτικά, με την αντιπολίτευση, τα δύο μεγάλα κόμματα, να βρίσκονται και αυτά σε μία εσωστρέφεια και μία εσωκομματική ενδοσκόπηση, οπότε μοιάζει να μην υπάρχουν επιλογές από καμία πλευρά.

Αυτό είναι ένα παράδειγμα από τον κόσμο της πολιτικής. Πάνω σε τέτοιο υπέδαφος, όμως, και με άλλα παραδείγματα, καλλιεργείται και η αλαζονεία της εξουσίας που τα θέλει όλα καλώς καμωμένα στο διηνεκές και κλείνει τα αυτιά της σε κάθε διαφορετικό κάλεσμα για θεραπεία, διόρθωση ή αλλαγή πορείας. Είναι χαρακτηριστικό ότι κάθε διαμαρτυρία το τελευταίο διάστημα αποδίδεται από τους κυβερνητικούς παράγοντες σε προκατάληψη, ιδεολογική αγκύλωση ή λαϊκισμό των διαμαρτυρόμενων. Δημιουργείται έτσι στο τέλος και μία επίπλαστη εικόνα που για τους μεν είναι η μόνη δυνατή και εκείνη που αποδίδει την πραγματικότητα του πόσο «τέλεια» κυλάνε όλα ενώ για τους άλλους απέναντι, είναι μία κενή εικόνα, όσο δεν βλέπουν μέσα σε αυτήν τον εαυτό τους, τη φωνή τους και τη διαμαρτυρία τους.

Σε τέτοιες περιπτώσεις, σε πιο κανονικές συνθήκες θα λειτουργούσαν άλλες θεσμικές διαδικασίες αντιπολίτευσης και κοινωνικού ελέγχου και κάπως θα υπήρχε μία εξισορρόπηση. Θα μπορούσε να είναι η διαφορετική στάση των δήμων που έχουν μία γείωση με την κοινωνία. Ή προφανώς ο συνδικαλισμός ειδικά στα ζητήματα της εργασίας. Αλλά βλέπουμε ότι κι αυτές οι φωνές δεν ακούγονται πια, όταν κι αν βρουν έναν δρόμο να εκφραστούν που όλο και πιο δύσκολα βρίσκουν.

Όσο για τις μη θεσμικές διαμαρτυρίες, τα κινήματα ή οι διαδηλώσεις και οι συγκεντρώσεις έχουν από καιρό δαιμονοποιηθεί και έχουν πιεστεί να βγουν εκτός πλαισίου, σαν να μην τους επιτρέπεται καν η ύπαρξη.

Το ζήτημα εδώ δεν είναι όμως πώς θα βρει διέξοδο η ανάγκη για έκφραση της κοινωνικής δυσαρέσκειας και της αγωνίας των ανθρώπων για το πώς προχωρά η ζωή τους. Το ζήτημα είναι ότι γιγαντώνεται ένα σύστημα που κλείνει απέξω κάθε «άλλη» εκδοχή της πραγματικότητας πέραν αυτής που δημιουργεί το πλέγμα των κυρίαρχων εξουσιών και ειδικά όσων κατέχουν χρήμα και πλούτο. Είναι στην ουσία ένα πρόβλημα δημοκρατίας που εμπεδώνει όλο και περισσότερο την πεποίθηση ότι οι λίγοι και οι δυνατοί έχουν το δίκαιο με το μέρος τους. Και η κοινωνία που δεν ενσωματώνεται στη λογική των ισχυρών, μένει απλώς απ’ έξω.

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr