Το να μαθαίνουν γράμματα τα παιδιά δεν υπήρξε καθόλου ιστορικά αυτονόητο.

Η πρόσβαση στη γνώση για τις λαϊκές τάξεις, όπως και για τις κοπέλες, υπήρξε αποτέλεσμα πολύ σκληρών αγώνων.

Άλλη μια σχολική χρονιά ξεκινά, προτείνονται πολλά μα λείπουν πολλά.

Λείπουν οι καλά οργανωμένες και εμπλουτισμένες βιβλιοθήκες. Σε αυτές οι μαθητές μπορούν να βρουν χώρο για να μελετήσουν τα μαθήματά τους, μια πολυτέλεια που δεν είναι αυτονόητη σε όλα τα νοικοκυριά. Εκεί μπορούν να έχουν πρόσβαση σε εκατοντάδες πηγές πληροφόρησης-ψηφιακές ή έντυπες- και να συμπληρώσουν τις γνώσεις τους. Έτσι θα κατανοήσουν την αξία της διασταύρωσης των πηγών πριν τη λήψη απόφασης ή στάσης ζωής.

Λείπουν, δάσκαλοι, καθηγητές, γιατροί…

Τρεις μαθητές μου Μαθηματικοί, πήραν τους δρόμους της ξενιτειάς.

Εκεί διδάσκουν σε ειδικές μαθηματικές τάξεις και διαμορφώνουν πρωτοποριακές  συνθήκες για τη μαθηματική εκπαίδευση των νέων και όχι μόνο.

Τους ρώτησα αν σκοπεύουν να γυρίσουν.

Μου είπαν πως εκεί οι αμοιβές τους είναι τετραπλάσιες από εκείνες στην πατρίδα τους. Οι τιμές των αγαθών πιο χαμηλές από αυτές της πατρίδας τους. Έτσι μπορούν να εργάζονται, να διασκεδάζουν, να έχουν μέρες αναψυχής, μέρες και ώρες για τα παιδιά τους.

Όταν χρειάζεται ν’ αγοράσουν κάτι για την δουλειά τους, για την οικογένειά τους, έχουν την άνεση να το κάνουν.

Μορφώνουν και επιμορφώνονται.

Αν αρρωστήσουν δεν χρειάζεται να πληρώσουν.    

Είναι πολύ όμορφο να εργάζεσαι χωρίς άγχη.

Δράξασθε παιδείας και ελευθερίας.

Γιώργος Μακρίδης