Οι ημέρες μας είναι σαν να τρέχουν όλα μαζί ταυτόχρονα προς διάφορες κατευθύνσεις. Θα μπορούσε να είναι και μία τρέλα όλο αυτό. Μάλλον είναι. Τώρα πάντως τρέχουν πολύ τα πολιτικά, αλλά υπήρξε και περίοδος που δεν τα είχαμε ψηλά ψηλά; Αλλά όχι κι όλοι, μη γενικεύουμε. Γιατί πέφτουμε στην παγίδα να νομίζουμε ότι ο δικός μας κόσμος είναι και ο κόσμος των άλλων, αλλά δεν είναι. Υπάρχουν πολλοί, οι περισσότεροι ίσως που δεν νοιάζονται για το ποιον πρόεδρο θα βγάλει ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΠΑΣΟΚ και δεν δείχνουν κανένα ενδιαφέρον για τις εξελίξεις στην κυβέρνηση ή τη ΝΔ. Κι όμως όλα αυτά είναι πολύ πάνω στην ατζέντα των μέσων ενημέρωσης κάθε μέρα. Αλλά ίσως και για αυτό να πέφτει και η επιρροή των μέσων ενημέρωσης. Γιατί έχουν άλλα προβλήματα οι άνθρωποι, δεν τα βλέπουνε στις εφημερίδες και τις τηλεοράσεις και τείνουν να πιστεύουν ότι δεν έχουν να περιμένουν και τίποτα και από κανέναν.

ΑΑπό την άλλη και η στάση απώθησης, απομάκρυνσης και αδιαφορίας των πολλών για τα τρέχοντα, ακόμα ακόμα και για την πολιτική, δεν πρέπει να ωραιοποιείται. Να αναγνωριστεί ως φαινόμενο, να εξεταστούν οι ευθύνες των πολιτικών δυνάμεων και τα αίτια, αλλά όχι και να ηρωοποιούνται όσοι νομίζουν ότι δεν τους αφορά όλο αυτό. Συχνά μέσα σε αυτήν την «αδιαφορία» και την αντιπολιτική κρύβεται η έντονη κατά βάθος, αλλά σιωπηρή αποδοχή του κυρίαρχου και της πολιτικής που εφαρμόζεται. Είναι πολιτική δηλαδή από μία άλλη δίοδο. Κάτι που γεννά και τέρατα όπως με την ακροδεξιά που υιοθετεί την αντιπολιτική (τύπου «τρώνε και κάθονται οι 300 στη Βουλή») προωθώντας σκληρές αντιλαϊκές και αντιανθρώπινες εντέλει πολιτικές.

Εδώ όμως είναι και ένα λεπτό σημείο. Γιατί λέμε με ευκολία ότι χρειαζόμαστε εναλλακτικές πολιτικές και ότι πρέπει να εμπλουτιστεί η δημοκρατία κι άλλα ωραία και σωστά, αλλά αυτό δεν μπορεί να γίνει χωρίς κόσμο. Δεν μπορεί να ψάχνουμε το νέο και το διαφορετικό χωρίς κανείς να συμμετέχει, με τον πολύ κόσμο μακριά και με όλη αυτήν την αδιαφορία και την απώθηση προς το συλλογικό. Δεν πάμε πουθενά έτσι. Αλλά δεν βρίσκουμε και κανέναν τρόπο να συγκινήσουμε τους ανθρώπους όλοι εμείς που υπερασπιζόμαστε την αξία του δημόσιου λόγου, τα κοινά αγαθά και τη δημοκρατία που την έχουμε και λαμπρή κληρονομιά σε αυτόν τον τόπο. Αδιέξοδο.