Δύο εικόνες από το πρόβλημα στέγης που αντιμετωπίζει σήμερα η χώρα μας και οξύνεται καθημερινά.

Η πρώτη έρχεται από το παρελθόν και έχει να κάνει με τα «κόκκινα δάνεια». Τα περισσότερα στεγαστικά δάνεια έρχονται από τις παλιότερες εποχές όταν οι μισθοί ήταν διπλάσιοι και τριπλάσιοι. Σήμερα με αυτήν την κατάσταση στην εργασία, τις χαμηλές αμοιβές και το συνεχιζόμενο πρόβλημα με την ανεργία παρά τη μείωση των ποσοστών της, είναι λογικό τα νοικοκυριά να αδυνατούν να ανταποκριθούν στο ύψος των δόσεων που έχουν συμφωνήσει. Δόσεις που αυξήθηκαν κι άλλο την τελευταία τριετία με την έκρηξη των επιτοκίων. Συν την τεράστια αύξηση των αγαθών στην αγορά μετά την ανάλογη έκρηξη των ανατιμήσεων που μειώνει τα συνολικά εισοδήματα.

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο το να μιλάμε για διαχείριση των «κόκκινων δανείων» είναι ευφημισμός. Οι τράπεζες λύνουν τα λογιστικά τους θέματα διά της παραχώρησης σε funds, αλλά οι δανειολήπτες λυγίζουν. Σε τι ευθύνονται όμως ακριβώς; Καλλιέργησαν απλώς προσδοκίες όταν εργάζονταν σκληρά για να αυξήσουν τον πλούτο της πατρίδας τους; Δεν δικαιούνται με τη δουλειά τους να εκπληρώνουν τις βασικές τους ανάγκες; Είναι η πρώτη κατοικία μία βασική ανάγκη; Από τον τρόπο που απαντάμε σε αυτά τα ερωτήματα θα έπρεπε να προκύπτουν και οι λύσεις. Στην Ελλάδα όμως τη λύση τη δίνει η ελεύθερη αγορά. Πήρες δάνειο; Είσαι εργαζόμενος; Κόψε το λαιμό σου να πληρώσεις.

Στην αγορά των ενοικίων τώρα και της εύρεσης στέγης. Τα ενοίκια έφτασαν στον θεό μέσα στο ευρύτερο κλίμα των ανατιμήσεων στα πάντα. Εδώ το πρόβλημα όμως είναι υπαρκτό. Πολλοί, ειδικά οι νέοι, δεν μπορούν να πληρώσουν τέτοια ενοίκια. Αρκεί και σε αυτήν την περίπτωση να πει κάποιος ότι τα έχει αυτά η «ελεύθερη αγορά»; Όχι. Γιατί η οργανωμένη πολιτεία δεν κάνει τη δουλειά της και δεν έχει προσφέρει στους πολίτες της κοινωνικές κατοικίες όπως γίνεται στα περισσότερα ευρωπαϊκά κράτη. Ούτε καν τους πόρους του Ταμείου Ανάκαμψης δεν αξιοποιεί προς αυτήν την κατεύθυνση όπως κάνουν επίσης τα κράτη που έχουν πρόβλημα ειδικά στον Νότο. Αντίθετα περιορίζεται σε φορολογικά κίνητρα για να ανοίξουν κάποιες κατοικίες. Αυτή όμως είναι μία πολιτική υπέρ των ιδιοκτητών και μόνο και όχι υπέρ των πολιτών που έχουν ανάγκη από ένα σπίτι.

Σήμερα συνεπώς το ελληνικό κράτος δεν προστατεύει επαρκώς την πρώτη κατοικία και δεν δίνει κοινωνικές κατοικίες σε όσους τις έχουν ανάγκη. Το αόρατο χέρι της αγοράς καλείται να κάνει τα μαγικά του. Μόνο που δεν τα κάνει. Για αυτό και η Ελλάδα γίνεται μία χώρα ουραγός στην κοινωνική Ευρώπη. Αλλά ποιος νοιάζεται εκεί ψηλά που λαμβάνονται οι αποφάσεις;

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr