Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι βρισκόμαστε μπροστά στο φάσμα της λειψυδρίας. Μπορεί το φαινόμενο να μην είναι γενικευμένο και να εντοπίζεται σε μερικές περιοχές, όχι πάντως και τόσο περιορισμένες, της χώρας, αυτό δεν σημαίνει, όμως ότι δεν είναι μείζον πρόβλημα πλέον για τη χώρα. Και σίγουρα πρέπει να επιβάλλονται και περιορισμοί στην κατανάλωση, κυρίως με την εξοικονόμηση του νερού που χρησιμοποιείται για άρδευση ή άλλες χρήσεις πέραν του πόσιμου. Αλλά εκεί προκύπτουν θέματα με το αναπτυξιακό μοντέλο και ανοίγει ένας φαύλος κύκλος.

Υπό αυτήν την έννοια η πρόθεση της κυβέρνησης να προχωρήσει σε συντονισμένες δράσεις, είναι εύλογη.

Στο θέμα των δομών οι αλλαγές μπορεί να αποκτήσουν μία νέα λειτουργικότητα, κυρίως στον περιορισμό των ΔΕΥΑ και άλλων δομών που λειτουργούν σε όλη τη χώρα με συνένωση σε μεγαλύτερες δομές. Παρ’ όλα αυτά είναι ένα μέτρο περισσότερο διοικητικό που ενδέχεται να αυξήσει τον συντονισμό και ίσως να επιφέρει και οικονομίες κλίμακος. Θα βάλουμε όμως ένα αστερίσκο για να δούμε στην πράξη τον σχεδιασμό και με λεπτομέρειες. Γιατί η εμπειρία από τις συνενώσεις και τις καταργήσεις διοικητικών μονάδων στα χρόνια της κρίσης, λέει ότι στο τέλος άνοιξαν παράθυρα και για την είσοδο ιδιωτών στην παροχή υπηρεσιών.

Αυτό που ηχεί σαν καμπανάκι είναι η εισαγωγή της λογικής κλιμακωτών τιμολογίων στην κατανάλωση. Που υπάρχουν και σήμερα, οπότε θα πρέπει να δούμε πώς το εννοεί το νέο πλάνο. Γιατί όταν πειράζεις την τιμολόγηση και όταν μιλάς για παρόχους, τότε αυτό σημαίνει ότι φλερτάρεις με την απελευθέρωση μιας αγοράς και απομακρύνεσαι από τη λογική της κρατικής προστασίας ενός αγαθού όπως το νερό. Ο διάολος κρύβεται συχνά και στην ορολογία. Κι έχει σημασία πώς ανοίγει ένα ζήτημα.

Κορυφαίο πρόβλημα για τα δίκτυα νερού είναι οι διαρροές και οι απώλειες και αυτό αντιμετωπίζεται με επενδύσεις εκσυγχρονισμού. Όμως πρόκειται για κοστοβόρες επενδύσεις και θέλει ερωτηματικό για το αν μπορεί να τις κάνει ένα κράτος όπως το ελληνικό ειδικά αν δεν υπάρχει πρόβλεψη για πόρους από ταμεία της ΕΕ. Εκεί θα πρέπει ίσως να δοθεί και ειδικό βάρος ώστε να μην χρειαστεί στο τέλος να γίνει επίκληση ιδιωτικών επενδύσεων.

Τέλος, η οικονομία στον νερό είναι εκ των ουκ άνευ και θα έπρεπε να διδάσκεται και στα σχολεία, ακόμα κι αν έχουμε ή νομίζουμε ότι έχουμε αφθονία. Αφθονία νερού δεν υπάρχει στον πλανήτη και είναι υπόθεση συνείδησης να το γνωρίζουμε αυτό,.