Επενδύσεις ύψους 750-800 δισεκατομμυρίων ευρώ ετησίως, όπως περιγράφει η νέα έκθεση του Μάριο Ντράγκι. Επίσης θα πρέπει να συνεχίσει την κοινή έκδοση χρέους για την βελτίωση της παραγωγικότητας και την ενίσχυση της ασφάλειάς της. Απαιτείται περισσότερος συντονισμός στη βιομηχανική πολιτική, ταχύτερες αποφάσεις και μαζικές επενδύσεις, ώστε να αντιμετωπίσει τους ανταγωνιστές της τις Ηνωμένες Πολιτείες και την Κίνα.

Και κάτι ακόμα μετά την εμπειρία και του Ταμείου Ανάκαμψης: «Να συνεχίσει την έκδοση εργαλείων κοινού χρέους για την χρηματοδότηση κοινών προγραμμάτων επενδύσεων με στόχο την αύξηση της παραγωγικότητας και της ασφάλειας της ΕΕ».

Η έκθεση των 400 σελίδων που παρουσίασε ο πρώην πρωθυπουργός της Ιταλίας δίνει βάρος στο οικονομικό «χάσμα» μεταξύ Ευρώπης και ΗΠΑ και περιγράφει ένα σχέδιο βιωσιμότητας για την ΕΕ.

Γιατί σημειώνουμε αυτές τις επισημάνσεις που ήδη συζητιούνται σε όλη την Ευρώπη; Γιατί δείχνουν έναν πολύ διαφορετικό δρόμο από αυτόν που ως και σήμερα αποθεώνεται από τις κυρίαρχες πολιτικές και οικονομικές δυνάμεις, αυτόν της ελεύθερης αγοράς. Το δόγμα που κυριαρχεί στην Ευρώπη μετά το 2000 είναι αυτό της ανεξέλεγκτης αγοράς που θεωρητικά είναι ικανή να φέρει τις αναγκαίες επενδύσεις και να γίνει ατμομηχανή της οικονομίας. Και παράλληλα εδραιωμένη πεποίθηση ότι μόνο η αιώνια λιτότητα μπορεί να στεριώσει τις οικονομίες και να δυναμώσει την ΕΕ στον διεθνή ανταγωνισμό.

Τι γνωρίζουμε σήμερα; Ότι η ΕΕ παραμένει «εύθραυστη», ότι το μέλλον απομακρύνεται, ότι το παρόν γεννά βαθιά δυσαρέσκεια, ότι οι κοινωνίες βρίσκονται σε αδιέξοδα, ότι η πολιτική στρέφεται στην ακροδεξιά. Αυτή είναι μία πολύ ισχυρή εικόνα σήμερα στην Ευρώπη και δεν μπορεί να αλλάξει κάτι αν δεν αντιστραφεί η πορεία ως σήμερα. Το ότι χρειάζεται η αντιστροφή αποδεικνύεται ακριβώς από τις διαπιστώσεις που έχουν γίνει. Αν υπήρχε ένα αντίστοιχο Ταμείο Ανάκαμψης για τις χώρες του Νότου στην κρίση δεν θα ήταν πολύ καλύτερα από τα μνημόνια που εφαρμόστηκαν διαλύοντας την εργασία και το κράτος πρόνοιας;

Αλλά με υποθέσεις δεν γίνεται δουλειά. Το θέμα είναι τώρα τι γίνεται. Και το απαισιόδοξο είναι ότι παρά τις διαπιστώσεις και τις εκθέσεις, οι πολιτικές δυνάμεις που κυριαρχούν μοιάζει να μην ακούν κι ακολουθούν τον ίδιο δρόμο. Πιθανά γιατί δεν μπορούν να απεμπλακούν από τις κυρίαρχες οικονομικές δυνάμεις.