Η τελετή έναρξης των Παραολυμπιακών Αγώνων του Παρισιού την Τετάρτη το βράδυ ήταν πολύ όμορφη και ήρθε να συμπληρώσει τις δύο εξαιρετικές τελετές στην αρχή και το τέλος των Ολυμπιακών Αγώνων, με τους Γάλλους να καταφέρνουν να στείλουν πολύ ισχυρά μηνύματα για τις προκλήσεις των κοινωνιών μας σήμερα.

Η είσοδος των εθνικών ομάδων στον χώρο αποτελεί έτσι κι αλλιώς, σε κάθε διοργάνωση, από μόνη της, μία εντυπωσιακή πράξη, ένα πραγματικό γεγονός. Γιατί αυτό που είναι η ουσία των Παραολυμπιακών Αγώνων είναι η πράξη, το να επιτελείς, να συμμετέχεις. Είναι το ίδιο μήνυμα που στέλνουν και οι Ολυμπιακοί Αγώνες, δεν αλλάζει κάτι. Μόνο που δεν το αναγνωρίζαμε πάντα στους ανθρώπους με αναπηρίες. Χρειάστηκε πολύς μόχθος, πολλές προσπάθειες ώστε να αρχίσει μεταπολεμικά να δίνεται χώρος στον άνθρωπο με αναπηρία να εκφραστεί, να εργαστεί και να αθληθεί. Κι ακόμα δεν είναι αυτονόητο. Αρκεί κάποιος να δει τις ελληνικές πόλεις που ακόμα δεν έχουν καταστεί πλήρως προσβάσιμες.

Ένα είναι συνεπώς το να πορεύεσαι, να συμμετέχεις και ένα δεύτερο είναι η ορατότητα. Στην τελετή μέσα από την τέχνη και τον πολιτισμό, ιδιαίτερα με τον χορό και τη μουσική το σώμα έγινε ιδιαίτερα ορατό. Και οι αθλητές και οι αθλήτριες με το χαμόγελο και την ικανοποίηση από τη συμμετοχή τους έστελναν ακριβώς το μήνυμα ότι είναι εκεί, παρόντες και παρούσες, με το σώμα τους, το πνεύμα τους και την ψυχή τους, έτοιμοι να αγωνιστούν τις επόμενες ημέρες για τις επιδόσεις και τις διακρίσεις.

Από ένα σημείο και πέρα, το σημαντικό δεν είναι ούτε οι Ολυμπιακοί ούτε οι Παραολυμπιακοί αγώνες που δίνουν τη σκυτάλη άλλωστε στην επόμενη διοργάνωση κάθε φορά. Το σημαντικό είναι να στέκονται οι άνθρωποι, ο καθένας και η καθεμιά από τη δική του θέση, και να μπορούν να ατενίζουν το μέλλον τους με αισιοδοξία και δημιουργική ζέση, έτοιμοι να προχωρήσουν, να αφήσουν το αποτύπωμά τους, να συνεισφέρουν ο καθένας από το περίσσευμά του, με υπέρβαση, για τον κοινό αγώνα της ανθρωπότητας για ειρήνη, πρόοδο και ευημερία.

Αυτό ήταν και είναι πάντα ο αθλητισμός όσο κι αν μοιάζει κοινότοπο να το επαναλαμβάνουμε. Δεν είναι, γιατί το ξεχνάμε όταν πέφτει η αυλαία των αγώνων. Χρειάζεται κάθε φορά να το επαναλαμβάνουμε και να το βλέπουμε και να υλοποιείται μέσα στα στάδια. Αλλά κυρίως έξω από αυτά, εκεί που παλεύουμε όλοι μας με την ζωή. Εκεί που οφείλουμε να φροντίζουμε, την επόμενη μέρα, όλοι να έχουν το δικαίωμα στον αθλητισμό, ισότιμα, όπως όλοι πρέπει να έχουν το δικαίωμα σε μια καλύτερη ζωή. Αυτό είναι και θέλουμε να είναι, η δημοκρατία μας.

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr