Οι αντιπαραθέσεις που παίρνουν και προσωπικά χαρακτηριστικά, σαν αυτές που έγιναν στο δημοτικό συμβούλιο την Τετάρτη, είναι καταδικασμένες να προκαλούν τρικυμίες σε ποτήρι και τίποτα παραπάνω. Πέρα του ότι είναι απωθητικές και δυσάρεστες.

Κι αυτό για δύο λόγους: Ο πρώτος είναι ότι η δημοσιότητα που έχουν, έχει και κάποια όρια που δεν συναντά καν την πλειονότητα των κατοίκων της πόλης. Όσο υποτιμάται άλλωστε η αξιόπιστη και επαγγελματική δημοσιογραφία και δίνεται χώρος στις αναρτήσεις και τα «στιγμιότυπα» των social media, περισσότερο δημιουργείται μια θολή εικόνα παρά αποδίδονται τα δίκαια και άδικα. Οπότε όποιος ποντάρει σε επικοινωνιακά κέρδη απλώς λανθάνει.

Ο δεύτερος λόγος είναι ότι για τον πολύ κόσμο η πολιτική σήμερα είναι απαξιωμένη και έχει χάσει και την εμπιστοσύνη και το ενδιαφέρον του. Μία ψήφο ρίχνει κάθε τόσο και αυτή όλο και περισσότερο σε πρόσωπα που εκτιμά παρά σε ιδέες και προτάγματα. Αυτή είναι η μαύρη αλήθεια.

Για αυτό και χρειάζεται ψυχραιμία και χαμηλότερους τόνους. Η δόξα στα καφενεία πέριξ της πλατείας δεν έχει πια δάφνες. Ξεράθηκαν εδώ και χρόνια.

Χρειάζεται, όμως η πολιτική ακόμα και σε αυτές τις συνθήκες. Επί του πολιτικού συνεπώς τα δεδομένα είναι πάνω στο τραπέζι και έχουν συζητηθεί επαρκώς εδώ και καιρό ώστε κανείς να μην μπορεί να διαφύγει.

Πολιτική επιλογή είναι να είσαι υπέρ ή κατά της δημόσιας διαχείρισης των απορριμμάτων, όπως υπέρ της δημόσιας διαχείρισης του νερού, ή την προστασία του φυσικού περιβάλλοντος, της λίμνης, των ελεύθερων χώρων, των κοινωνικών αγαθών, της εργασίας, του πολιτισμού.

Κοινοτοπίες θα πουν κάποιοι. Είναι όμως;

Μια καλή αρχή συνεπώς για την επιστροφή της πολιτικής στο δημοτικό συμβούλιο είναι να πουν καθαρά τις απόψεις τους για τον ρόλο του Δημοσίου και των Δήμων, όλες οι παρατάξεις.

Στη συνέχεια πάνω σε αυτήν να παρουσιάσουν την πολιτική τους και τα όρια δημιουργίας ή συμβιβασμών που έχουν.

Αν είσαι υπέρ της δημόσιας διαχείρισης των απορριμμάτων τότε πρέπει να βρεις τρόπο να την υλοποιήσεις. Το να αποδέχεσαι τις επιλογές υπέρ των ιδιωτών, επειδή «δεν μπορείς να κάνεις κάτι άλλο», ε, δεν συνιστά στις μέρες μας και κάποια πρωτοτυπία. Όλοι γνώριζαν εδώ και χρόνια τα δεδομένα και με αυτά έπρεπε να αντιπαρατεθούν.

Αυτό όμως οδηγεί και σε ένα άλλο επίπεδο πολιτικής. Είναι σήμερα πολιτική η διαχείριση των δεδομένων; Ένα κόμμα ή μια παράταξη που αναλαμβάνει την εξουσία ενός κράτους ή ενός δήμου, κάνει απλώς ό,τι μπορεί και συμφωνεί σε ό,τι του προτείνουν οι ισχυρότεροι ή πιο αρμόδιοι και οι τεχνοκράτες; Η προοπτική της πολιτικής σήμερα είναι να υπογράφει μνημόνια και πλαίσια άλλων ή ακόμα ακόμα και να τα υιοθετεί;

Αν τελικά η πολιτική είναι μόνο διαχείριση ή το πολύ πολύ πολύ κάποια διεκδίκηση, τότε έχει νόημα; Σε αυτό πρέπει να απαντήσουν τουλάχιστον όσοι ασχολούνται με τα κοινά στην πόλη μας.