Η ιδιωτικοποίηση της αποκομιδής των απορριμμάτων της πόλης είναι πλέον μία παγιωμένη κατάσταση και δεν πρέπει να προκαλεί έκπληξη σε κανέναν. Άλλωστε αποτελεί μέρος μίας ευρύτερης διαχείρισης που γίνεται σε διάφορα στάδια επεξεργασίας και εναπόθεσης και περιλαμβάνουν ιδιωτικές επιχειρήσεις.

Οπότε και η συζήτηση για τις αποφάσεις της δημοτικής αρχής έχουν να κάνουν κυρίως με την πολιτική πλευρά και την στάση που είχε η παράταξη είτε όταν είχε παλιότερα πάλι τη δημαρχία είτε όταν ήταν στην αντιπολίτευση. Αυτές όμως οι συζητήσεις έχουν και κάποια όρια στο βαθμό που δεν καταλήγουν και σε καθαρές πολιτικές θέσεις, στοχοθεσία και ανάπτυξη προγράμματος προς υλοποίηση.

Αν συνεπώς η δημοτική αρχή του Θ. Μπέγκα πιστεύει σε ένα άλλο μοντέλο διαχείρισης των απορριμμάτων από την αποκομιδή ως την επεξεργασία και την ανακύκλωση με πλειοψηφική τη συμμετοχή του Δήμου, οφείλει να το καταθέσει με έναν ολοκληρωμένο τρόπο. Έτσι κάνουν οι πολιτικοί. Και πέρασαν ήδη 8 μήνες στη διοίκηση του δήμου, οπότε ως το τέλος της χρονιάς τέτοιες σημαντικές πολιτικές, πρέπει να κατατίθενται στο τραπέζι και να αποτελούν μέρος της πολιτικής ταυτότητας μίας δημοτικής αρχής.

Αλλά ας μην περιορίζουμε την κουβέντα σε τέτοιο βαθμό ώστε στο τέλος να αδικούμε και έναν Δήμο και την πολιτική του διοίκηση. Γιατί η μεγάλη εικόνα λέει ότι η διαχείριση των απορριμμάτων σε όλη τη χώρα είναι κατά βάση υπόθεση ιδιωτικών εταιριών. Και οι δήμοι έχουν όλο και λιγότερες δυνατότητες παρέμβασης ελλείψει πόρων και προσωπικού. Κι αυτή η κατάσταση είναι αποτέλεσμα κεντρικών πολιτικών επιλογών που επιδίωξαν και έχουν καταφέρει το πέρασμα σε ιδιώτες πολλών υπηρεσιών, την απελευθέρωση των αγορών στις οποίες συμπεριλαμβάνονται και κρίσιμες υπηρεσίες όπως η ενέργεια πχ ή οι συγκοινωνίες, αλλά και τη «μείωση» του κράτους και τον περιορισμό του σε ένα μικρό πια πυρήνα βασικών υπηρεσιών κυρίως στη διοίκηση και την επιτελική διαχείριση. Μια ματιά στο τι γίνεται στην Υγεία θα αρκούσε και για τον πιο καλοπροαίρετο παρατηρητή για τις πολιτικές που υλοποιούνται σήμερα.

Από τα λίγα που έχουν απομείνει δημόσια είναι η διαχείριση του νερού, θέμα γύρω από το οποίο υπάρχουν μεγάλες αντιπαραθέσεις και σε παγκόσμιο επίπεδο. Ήδη πολλοί ανησυχούν ότι θα είναι το επόμενο θέμα ιδιωτικοποίησης, αφού η σημερινή κυβέρνηση έχει κεντρικά επιλέξει το «λιγότερο» κράτος και την λογική της ελεύθερης αγοράς.

Αν όμως η διαχείριση δημοσίων υπηρεσιών και αγαθών είναι ζήτημα πολιτικής επιλογής και αντίληψης για το ρόλο του κράτους ως ρυθμιστικού παράγοντα, τότε αυτό υπερβαίνει τις αναγκαίες μεν αλλά άλλου επιπέδου συζητήσεις για το κόστος ή για την αποδοτικότητα των υπηρεσιών. Προφανώς το κόστος κάθε υπηρεσίας πρέπει να είναι λογικό και συνυφασμένο με τις δημοσιονομικές επάρκειες μίας χώρας, αλλά τίποτα δεν εμποδίζει το κράτος, μια δημόσια υπηρεσία ή έναν δήμο, να λειτουργεί με φροντίδα για το κόστος και μέριμνα για μέγιστη απόδοση των υπηρεσιών που παρέχουν.

Κατά συνέπεια, η υπεράσπιση του Δημοσίου και των δημοτικών και κρατικών υπηρεσιών πάνω ειδικά στις βασικές ανάγκες μιας κοινωνίας (όπως το νερό, η προστασία του φυσικού περιβάλλοντος, η ενέργεια, οι μετακινήσεις κ.α.) είναι πρωτίστως ζήτημα πολιτικής επιλογής.

Ποια πολιτική επιλογή κάνουν σήμερα οι δημοτικές αρχές και οι δημοτικές παρατάξεις της χώρας; Και τι θα κάνουν για να υπερασπιστούν τις πολιτικές τους επιλογές; Ας ξεκινήσουμε από εκεί.

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr