Μύρισα τον κρίνο της θάλασσας. Καθάρισα τ’ αγριόχορτα δίπλα του και ρίχτηκα στην αγκαλιά της Θάλασσας. Ένας πιτσιρικάς τρέχοντας ρίχτηκε στη θάλασσα. Τα νερά πετάχτηκαν κι είδα τον πατέρα μου να κολυμπά στα νερά της Μαύρης Θάλασσας, στην κουρσεμένη πατρίδα του τα Κοτύωρα, κάτω από το σπίτι τους! Εκεί ζούσαν πάππου-προσπάππου, έχοντας το βουνό Ποζ-Τεπέ γεμάτο φουντουκιές, αμυγδαλιές και το ‘να και τ’ άλλο! Το μέρος το στόλιζαν ομορφιές πέρα από κάθε φαντασία και οι άνθρωποί του ζούσαν με μια αθόλωτη ευτυχία, ειρηνικά, με κοινά γλέντια και σκοτούρες!

Οι δικοί μου από τα Κοτύωρα, έκλαιγαν για το χαμό που τους βρήκε.

Όταν πάτησα σ’ εκείνα τα χώματα και μετά από όσα είδα, δικαιολόγησα τη γιαγιά μου για το θλιμμένο πρόσωπό της, τους αναστεναγμούς για της χρυσές μέρες που χαθήκανε,…  όσα χρόνια έζησα μαζί της!

Πιάνεται η καρδιά μου, σαν τους θυμάμαι, να μου τα διηγούνται!

Ήταν μαγικό πλάνεμα; Ήταν όνειρο;

Άνοιξε μέσα μου μια καυτερή πληγή που με βασανίζει χωρίς έλεος.

Βγήκα από την αγκαλιά της θάλασσας πήγα μύρισα το κρινάκι και σκέφτηκα: Μπορεί η ηγεσία της Τουρκίας να μυρίσει ένα τέτοιο κρινάκι και να αισθανθεί αγάπη για τον άνθρωπο: Μπορεί να γιορτάσει με τις μυρουδιές της ειρήνης;

Η καρδιά του ανθρώπου δε λησμονεί, θυμάται και ματώνει.

Γιώργος Μακρίδης