Η Γαλλία κέρδισε το χρυσό μετάλλιο στο βόλεϊ των ανδρών στους Ολυμπιακούς μετά από ένα εξαιρετικό παιχνίδι, με 3-0 επί των επίσης τρομερών Πολωνών.

Ο καλύτερος παίχτης των Γάλλων ήταν για μία ακόμα φορά ο Νγκαμπέ (Earvin Ngapeth), ένας από τους πιο ολοκληρωμένους αθλητές του πλανήτη. Βλέποντάς τον να παίζει θυμάσαι μερικές από τις αρετές του βόλεϊ που είναι το αίσθημα της ηρεμίας και της αρμονίας που μεταδίδει στον θεατή, η άμιλλα σε ένα άθλημα που δεν έχει επαφή με τον αντίπαλο, η συνεργασία με τους συναθλητές μέσα σε έναν χώρο μόλις 81 τετραγωνικών και ο ρόλος που παίζει η μακρά προετοιμασία για ένα ελάχιστο απόδοσης.

Βλέποντάς τον να κάνει άμυνα σε επιθέσεις που έχουν ταχύτητες στα 100 χλμ/ώρα, πιστεύεις ότι δεν κάνει και τίποτα σπουδαίο, είναι απλώς στη θέση που πρέπει. Για να βρεθεί όμως, στη σωστή θέση, μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτου έχει προηγηθεί μία προπόνηση επί 10 και 15 χρόνια στα βασικά του βόλεϊ, κυρίως την τεχνική και την προσαρμογή του σώματος στη μετακίνηση σε μικρό χώρο, την καταπόνηση στις αλλαγές ταχύτητας και κατεύθυνσης και στη συγκέντρωση του μυαλού σε μεταβλητές που αλλάζουν ανά δευτερόλεπτα γύρω από την κίνηση της μπάλας. Και όχι μόνο.

Κι εκεί είναι το μυστικό. Ο Νγκαμπέ όπως όλοι οι καλοί παίχτες του βόλεϊ είναι ένας θεός της πρόληψης και της ανάγνωσης των συνθηκών γύρω του. Η πρόληψη είναι το μεγάλο μυστικό του βόλεϊ και μία από τις αρετές, τις ικανότητες που προσφέρει στον αθλητισμό και την κοινωνία. Γιατί ο αθλητισμός δεν προσφέρει θέαμα όπως μάθαμε να λέμε, δεν είναι αρένα για να ικανοποιεί  ταπεινά αισθήματα, αλλά προσφέρει αρετές, ικανότητες, ταλέντα, δυνατότητες που μπορεί να χρησιμοποιήσουν όλοι οι άνθρωποι για να βελτιώσουν τη ζωή τους.

Όταν ο  Νγκαμπέ βρίσκεται στην πίσω ζώνη, συνήθως στο κέντρο, πρέπει να μπορεί να μετακινηθεί σε έναν οριζόντιο άξονα 9 μέτρων για να προλάβει ένα καρφί που έχει περάσει το μπλοκ. Σε φυσιολογικό ανθρώπινο χρόνο δεν προλαβαίνεις να ανταποκριθείς, άρα πρέπει να προβλέψεις πού θα πάει η μπάλα και να είσαι πιο νωρίς εκεί που θα πάει. Για να το πετύχεις βλέπεις πώς κινείται ο αντίπαλος πριν καν πάρει την μπάλα, τα χέρια του, τα πόδια του, το βλέμμα του, πώς κινείται όταν έχει την μπάλα και πώς οι άλλοι χωρίς την μπάλα και πώς κινούνται και οι δικοί σου συμπαίχτες που αμύνονται, έχοντας ταυτόχρονα τα μάτια σου στην μπάλα. Γίνεται, μαθαίνεις να το κάνεις. Και παράλληλα προπονείσαι ώστε να μπορεί το σώμα να κάνεις τις κινήσεις που θα του ζητήσεις. Στο τέλος απλώς το κάνεις.

Γιατί στη ζωή μας, που όλα μας επιτίθενται, που όλα πέφτουν κατά πάνω μας, και δεν προλαβαίνουμε να αντιδράσουμε, που νιώθουμε ότι δεν έχουμε ούτε ένα τετραγωνικό ελεύθερο να πάρουμε μία ανάσα, στη ζωή την κανονική έξω από το ταρτάν, πρέπει να μάθουμε, να εκπαιδευτούμε στην πρόληψη, στην προετοιμασία και στην ολοκληρωμένη παρουσία μας στον κόσμο. Για να αμυνθούμε ώστε να μην πληγούμε. Για να μπορούμε να απαντήσουμε. Για να αφήσουμε το δικό μας στίγμα, τη δική μας ταυτότητα, σε έναν κόσμο που δεν μας υπολογίζει και δεν δίνει καμία σημασία σε ό,τι δεν αποδίδει, δεν φέρνει κέρδη και αποτελέσματα, δεν ακολουθεί τους αλλότριους κανόνες των ισχυρών.

Η πρόληψη και ο τρόπος να διαβάζουμε σωστά τον κόσμο γύρω μας είναι η αρετή, η δύναμη του ανθρώπου που νοιάζεται να τον αλλάξει αυτόν τον κόσμο και να τον κάνει καλύτερο.

Δεν καθόμαστε να χάσουμε, ετοιμαζόμαστε για αντεπίθεση, πάμε όλοι μαζί εκεί μπροστά για την επόμενη φάση.