Η ανακοίνωση των βάσεων για την εισαγωγή στα πανεπιστήμια είναι από μόνη της μία ιδιαίτερη στιγμή στον μεγάλο αγώνα που κάνουν οι υποψήφιοι και οι υποψήφιες για να προχωρήσουν στις σπουδές τους και στη ζωή τους.

Και ως τέτοια, αυτή η στιγμή παίρνει κάποιες ιδιαίτερες διαστάσεις. Και μπορεί να ακούγεται κοινότοπο γιατί το επαναλαμβάνουμε κάθε χρόνο, αλλά πρέπει να δίνουμε συγχαρητήρια σε όσους και όσες πέτυχαν τους στόχους τους, αλλά και να ενισχύσουμε όσους δεν τους πέτυχαν γιατί θα έχουν κι άλλες ευκαιρίες. Η ζωή είναι ένα πεδίο ευκαιριών και επιλογών.

Από εκεί και πέρα χρειάζεται να γίνουν δύο παρατηρήσεις.

Η πρώτη είναι ότι δεν έχει αλλάξει τίποτα ριζικά προς το καλύτερο, παρά τις μεγάλες αλλαγές που έχει επιφέρει ειδικά αυτή η κυβέρνηση, στην ανώτατη εκπαίδευση. Κρίσιμες αλλαγές όπως η θέσπιση της ελάχιστης βάσης, δεν φαίνεται να δίνουν μία άλλη πνοή στην λυκειακή εκπαίδευση ούτε να αλλάζει κάτι στην πανεπιστημιακή.

Θα έπρεπε ήδη να έχουν παρουσιαστεί δεδομένα από την εφαρμογή του μέτρου που να αποδεικνύουν το ορθό της επιλογής.

Η δεύτερη παρατήρηση είναι ότι μειώνονται οι θέσεις στα πανεπιστήμια λίγο ή πολύ. Κι αυτό ειδικά για τα περιφερειακά πανεπιστήμια όπως των Ιωαννίνων θα έπρεπε να ηχεί δυνατά ως κίνδυνος. Αλλά βλέπουμε ότι δεν εκφράζεται κάποια ιδιαίτερη ανησυχία ειδικά από τους θεσμικούς φορείς και τις τοπικές κοινωνίες. Πιστεύουν άραγε ότι δεν απειλούνται τα πανεπιστήμια ειδικά μετά και τη θέσπιση των ιδιωτικών ιδρυμάτων; Νομίζουν ότι θα έρχονται πάντα φοιτητές στην περιφέρεια;

Πέρα και πάνω από αυτά τα ζητήματα και κάτι επιπλέον: Πιστεύουμε ότι ο θεσμός των πανελληνίων εξετάσεων έχει λόγο ύπαρξης σήμερα; Αντιπροσωπεύει τις ανάγκες για μία υψηλού επιπέδου εκπαίδευση και Παιδεία; Ανταποκρίνεται στις ανάγκες των νέων ανθρώπων;

Μήπως ήρθε η ώρα να αναθεωρηθούν οι στόχοι και οι πρακτικές της εκπαίδευσης στη χώρα μας στην κατεύθυνση της δημοκρατικής και ελεύθερης πρόσβασης όλων των πολιτών στις επιστημονικές σπουδές;