Η εξαήμερη εργασία που ισχύει πλέον στη χώρα μας απέχει έτη φωτός από τον στόχο της 4ήμερης εργασίας που έχει τεθεί κατά καιρούς σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες.

Οι αποστάσεις όμως είναι μεγάλες και ως προς άλλους στόχους για την εργασία. Για παράδειγμα οι συλλογικές συμβάσεις στην Ελλάδα είναι κάτω από το 30% των εργασιακών χώρων και δεν πρόκειται να φτάσουν το 60% ενός ευρωπαϊκού μέσου όρου. Όπως χαμηλότεροι ως και πολύ χαμηλότεροι είναι και οι μισθοί των εργαζομένων στη χώρα μας ειδικά στον ιδιωτικό τομέα.

Αυτά τα στοιχεία ας τα έχουμε υπόψη όταν καλούμαστε να σκεφτούμε πάνω στα ζητήματα της ευρωπαϊκής σύγκλισης που αποτελεί έναν κορυφαίο στόχο της ΕΕ. Κι όταν αναρωτιόμαστε γιατί υπάρχει δυσπιστία προς το πολιτικό σύστημα ή γιατί ο κόσμος στρέφεται προς τα ακροδεξιά. Τι την θέλεις την ενωμένη Ευρώπη αν δυσκολεύεσαι να ζήσεις από τη δουλειά σου; Εκτός κι αν το μέτρο σύγκρισης είναι πάντα το χειρότερο, ότι μπορεί να μην έχεις καν δουλειά.

Και κάπου εκεί είναι και το πεδίο μέσα στο οποίο θεσπίστηκε η εξαήμερη εργασία, η οποία παρουσιάζεται και ως ευνοϊκό μέτρο για τους εργαζόμενους, που αντιμετωπίζει τη μαύρη εργασία. Μπορεί. Αν λειτουργούν σωστά οι μηχανισμοί ελέγχου τότε ίσως να σταματήσει όντως η μαύρη εργασία. Αλλά δεν έχει σταματήσει τόσο καιρό.

Το κρίσιμο ερώτημα που καλείται όμως, κάθε κράτος και η ΕΕ, είναι αν το μέλλον των εργαζομένων είναι να εργάζονται συνέχεια ή αν ευημερία είναι ο ελεύθερος χρόνος και η ανάπτυξη όλης της ζωής τους και όχι μόνο αυτής που αφορά την εργασία.

Γιατί αν δουλεύεις περισσότερο από 8 ώρες την ημέρα για πάνω από πέντε ημέρες, τότε δεν έχεις προσωπική ζωή και αυτό το γνωρίζουν όλοι οι εργαζόμενοι του πλανήτη. Και οι εργαζόμενοι δεν είναι οι μάνατζερ του ενός εκατομμυρίου τον χρόνο ή των 100 εκατομμυρίων που έχουν όντως ένα κίνητρο για να δουλεύουν ασταμάτητα. Είναι των 1000 ευρώ το μήνα πάνω κάτω. Περί αυτού μιλάμε.

Και μην έχουμε αυταπάτες ότι τα όνειρα των νέων είναι να πάρουν σύνταξη, στα 67 και τα 70 που τους λένε κάποιες κυρίαρχες δυνάμεις ή στα 60 που τους λέει η αριστερά. Να ζήσουν σήμερα θέλουν οι νέοι και όχι να πέφτουν για ύπνο μετά από ένα σκληρό μεροκάματο πολλών ωρών συν όσων ξοδεύουν στις μετακινήσεις στις πόλεις.

Θα πεις, τι να κάνουμε έτσι έγινε ο κόσμος μας πια. Και υπάρχουν περιοχές του πλανήτη που το ημερομίσθιο είναι μερικά δολάρια την ημέρα χωρίς περιορισμό ωρών. Και υπάρχει και παιδική εργασία θα πρόσθετα. Ναι είναι ένας θαυμαστός κόσμος. Καπιταλισμό τον λένε, αλλά ας μην λέμε κακές λέξεις. Μπορείς να δουλεύεις για πάντα, αν είσαι με τους πολλούς για να πλουτίζουν μονίμως οι λίγοι. Μεγάλη επιτυχία έχει αυτός ο 21ο αιώνας.

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr