Η προοπτική της κατάκτησης της πρωθυπουργίας της Γαλλίας από την άκρα δεξιά, μοιάζει με ένα ορόσημο για το τέλος εποχής- και το άνοιγμα μιας νέας εποχής. Οι δυνάμεις αυτές που προηγούνται στις βουλευτικές εκλογές και προβλέπεται να νικήσουν την επόμενη Κυριακή, έχουν πηγές σε πολιτικές ενάντια στην Ευρώπη της προόδου και της δημοκρατίας, ενάντια στις αξίες του Διαφωτισμού όπως αυτές διαμόρφωσαν τουλάχιστον τη μεταπολεμική Ευρώπη. Για αυτό και ο φόβος ότι η Γαλλία των «Φώτων» θα οδηγηθεί στον αυταρχισμό και τον απομονωτισμό. Την ίδια ώρα που ανάλογες πολιτικές δυνάμεις έχουν λαϊκιστικές πλειοψηφίες και σε άλλα κράτη και ενδυναμώθηκαν πολύ στις ευρωεκλογές.

Ακόμα όμως κι αν δεν εξασφαλιστεί η απόλυτη πλειοψηφία ή ακολουθήσουν άλλου τύπου συμμαχίες, υπάρχει ένα κεκτημένο ήδη: Η ακροδεξιά γίνεται ένας αποδεκτός πόλος του πολιτικού παιχνιδιού σε μία από τις μεγαλύτερες χώρες του πλανήτη. Το μήνυμα έχει τεράστια δύναμη και θα επηρεάσει όλον τον κόσμο. Ήδη έχει διαμορφωθεί μια κατάσταση με την πρώτη εκλογή Τραμπ, αλλά και ηγεσίες σε κράτη της ΕΕ όπως της Ουγγαρίας, που διαμόρφωσαν ένα άλλο πλαίσιο πολιτικών επιλογών- ας θυμηθούμε ότι όταν οι χώρες της ΕΕ στη Μεσόγειο ζητούσαν αλληλεγγύη για το μεταναστευτικό, υπήρχαν πολιτικές δυνάμεις στην κοινή Ευρώπη που έλεγαν απλώς «έξω οι μετανάστες».

Διαμορφώνεται δηλαδή μία συνθήκη που θα ωθεί τις ευρωπαϊκές πολιτικές όλο και πιο δεξιά, ώστε να επιτυγχάνεται μια ισορροπία με τις ακροδεξιές ηγεσίες.

Και μπορεί κάποιοι να λένε «ε, και τι έγινε», αυτό όμως θα υπονομεύσει σταδιακά τους πυλώνες με τους οποίους στήθηκε και προχώρησε η Ευρώπη, ένας εκ των οποίων είναι η ανάπτυξη της δημοκρατίας, η συναίνεση των πολιτικών δυνάμεων και η προστασία των δικαιωμάτων του ανθρώπου.

Η κανονικοποίηση του ακραίου λόγου, η αποδοχή ιδεών που έρχονται από τα σκοτεινά χρόνια της Ευρώπης του 20ου αιώνα, η διαρκής σχετικοποίηση των πάντων στο πνεύμα ότι «ίδια είναι τα άκρα, δεξιά και αριστερά» και η αδυναμία νέων πολιτικών εγχειρημάτων να εκφράσουν τις κοινωνικές ανάγκες όπως στην περίπτωση του κόμματος του Μακρόν, έχει ως αποτέλεσμα τελικά την ισχυροποίηση όχι γενικώς και αορίστως του λαϊκισμού ή των άκρων, αλλά πολύ συγκεκριμένα, της ακροδεξιάς. Μπορεί να μην έχει γενικευτεί το φαινόμενο, αλλά ήδη απασχολεί αρκετές χώρες και πλέον και τη Γαλλία. Κι όσο κι αν δεν είναι απλές τέτοιες αναγωγές, είναι δυνατόν να εμπνεύσει εξελίξεις και νέες συσπειρώσεις και σε χώρες όπως η Ελλάδα, στις οποίες ήδη οι δυνάμεις που επικαλούνται το Κέντρο με τις επιλογές που έκαναν ειδικά στην αντιμετώπιση της κρίσης, αλλά και στην αντιμετώπιση των σημερινών προβλημάτων όπως η ακρίβεια, μοιάζει να χάνουν έδαφος και να μην αποτελούν πρώτη επιλογή για το εκλογικό σώμα. Πάντα μπορεί να χτυπήσει η καμπάνα και στη γειτονιά μας.