Η μεταφορά αρμοδιοτήτων από το κράτος στους δήμους χωρίς τους αναγκαίους πόρους και το προσωπικό, τείνει να μετατραπεί σε μία παθογένεια για τη διοίκηση στη χώρα.

Γιατί στην πράξη οδηγεί στο να μην παρέχονται οι σωστές υπηρεσίες στον πολίτη αφού οι δήμοι δεν μπορούν και το κράτος κάνει ότι δεν καταλαβαίνει. Τελευταίο επεισόδιο, οι αρμοδιότητες για την πυροπροστασία που έχουν καταλήξει στην ατομική ευθύνη των δημοτών και μία πλατφόρμα δηλώσεων για τα οικόπεδα. Όσο για τα αδέσποτα τρέχει ο κόσμος να περιθάλψει καθημερινά όσα ζώα βρίσκει στον δρόμο αφού κανένα Καταφύγιο δεν μπορεί να ανταπεξέλθει.

Το πρόβλημα το εντόπισε και ο Δήμαρχος χτες το βράδυ με αναφορές του στο δημοτικό συμβούλιο και δεν είναι η πρώτη φορά προφανώς που διατυπώνεται από την εκάστοτε δημοτική αρχή. Γιατί όμως δεν αλλάζει κάτι και αντίθετα επιδεινώνεται η κατάσταση;

Για δύο λόγους: Γιατί η κυβέρνηση δεν θέλει να αλλάξει τίποτα ως προς τη συγκέντρωση των εξουσιών στα χέρια του κεντρικού κράτους. Το έδειξε και με τη διαχείριση του Ταμείου Ανάκαμψης στο οποίο ουδέποτε συμμετείχαν ουσιαστικά οι δήμοι της χώρας.

Αλλά και γιατί και οι δήμοι αδρανούν και δεν διεκδικούν, μπλεγμένοι μέσα στα κομματικά δίκτυα και τις ισορροπίες και ίσως και ακολουθώντας την τακτική να εξασφαλίζουν έστω και τα λίγα παρά να βρεθούν αντιμέτωποι με την κυβέρνηση.

Πίσω όμως από όλα αυτά βρίσκονται οι δομικές αδυναμίες του συστήματος διακυβέρνησης. Γιατί είναι φανερό πια ότι χρειάζονται αποφάσεις για την περιφερειακή διακυβέρνηση της χώρας και την ουσιαστική ενδυνάμωση της Τοπικής Αυτοδιοίκησης. Δεν γίνεται να συνεχιστεί άλλο αυτή η ισχυρή ενίσχυση του κεντρικού κράτους, το οποίο σε μεγάλο μέρος ελέγχεται και από τις πολιτικές επιλογές της εκάστοτε κυβέρνησης.

Το σύστημα πρέπει να περάσει στην αποκέντρωση και την ενδυνάμωση των τοπικών κοινωνιών.

Κλειδί όμως σε αυτήν την πορεία είναι οι οικονομικοί πόροι. Όσο οι δήμοι περιμένουν τα πάντα, ακόμα και τα ελάχιστα, από το κεντρικό κράτος, δεν θα μπορούν να έχουν και ποτέ στρατηγική αυτονομία πολιτικής διαχείρισης στην περιοχή τους. Κι αυτό δείχνει μόνο προς μία κατεύθυνση: Την οικονομική τους αυτονομία με τα έσοδα από τη γενική φορολογία που αναλογούν στην περιοχή τους. Να πάρουν το μέρος της φορολόγησης που τους αναλογεί. Που σημαίνει προφανώς θεσμική αναβάθμιση των δήμων και δημιουργία ισχυρών μηχανισμών και μία υψηλού επιπέδου συνεργασία με το κράτος ώστε να επιτυγχάνονται οι βασικοί στόχοι των κεντρικών πολιτικών και να εξασφαλίζεται το δημόσιο συμφέρον όμως με εξασφάλιση της αυτονομίας των Δήμων. Αν θέλουμε ριζικές λύσεις πρέπει να σπάμε και αυγά. Και να είμαστε έτοιμοι να αναλάβουμε ευθύνες.