Καταλαβαίνω και άρα μπορώ να ελπίζω, μέσα στην απελπισία, την ακρίβεια, την αδικία που ορμάνε καταπάνω μου;

Κατανοώ το τι έρχεται στην υγεία, την παιδεία, στην καθημερινότητα;

Καταλαβαίνω ότι η Γη τρέμει και εγώ οφείλω να αισθανθώ το τρέμουλο;

Κατανοώ το τρέμουλο του φύλλου τα μεσάνυχτα, τη στιγμή που παιδιά δολοφονούνται;

Το αίμα ανθρώπων χύνεται και εγώ μπορώ και ζω!

Φαντάζομαι τα κενοτάφια και πως πάει κάποιος εκεί;

Αυτή τη στιγμή, τώρα, το αίμα τρέχει ποτάμι, πλημυρίζει τα πρόσωπά μας και εμείς αδιαφορούμε;

Παιδιά κλαίνε για λίγο ψωμί, για λίγο νερό, για λίγο ήσυχο ύπνο, από φόβο, για το ότι έπαψαν να παίζουν και εμείς κοιτάμε αλλού, όταν «κάποιοι», στέλνουν όπλα που δημιουργούν τρόμο και χρήματα για να χυθεί πιο πολύ αίμα.

Πως μπορούν τα παιδιά να σκουπίσουν τα δάκρυά τους;

Γιατί τα όπλα να γίνονται θρήνος και ο θρήνος αστείο για σπίτια που όλο και αδειάζουν, που όλο και εξαφανίζονται;

Κατανοώ πως μπορεί να πάρει και εμένα το ορμητικό ρεύμα των άρρωστων μυαλών, που αδειάζουν πόλεις, χωριά, εξαφανίζουν σπίτια, γεμίζουν τα μάτια των παιδιών δάκρυα που δεν προλαβαίνουν να τα σκουπίσουν!

Λυπάμαι που εμείς οι Έλληνες, εμείς οι Ευρωπαίοι δεν μπορούμε να σκουπίσουμε δακρυσμένα μάτια!

Γιώργος Μακρίδης