«Η εικόνα που δίνει η Ειδομένη για την Ελλάδα είναι τιμητική για την Ελλάδα, όσο και αν σας φαίνεται περίεργο, γιατί εμείς {…} δεν προσπαθούμε να τους εκδιώξουμε, δεν προσπαθούμε να τους μαζέψουμε και να τους μαντρώσουμε, προσπαθούμε να τους πείσουμε να πάνε στους καταυλισμούς που με πυρετώδεις ρυθμούς φτιάχνονται στη χώρα»…

Η παραπάνω δήλωση την οποία φανταζόμαστε θα έχετε πληροφορηθεί, ανήκει στον υπουργό Πολιτισμού Αριστείδη Μπαλτά, που μέσα σε όλα εκείνα για τα οποία μπορεί να αισθάνεται εθνικά υπερήφανος, από χθες, μπορεί ανερυθρίαστα να δηλώνει το ίδιο υπερήφανος και για την εικόνα της Ειδομένης…

Ό,τι και να πει κάποιος, είναι λίγο πραγματικά, όχι για το επίπεδο του καθενός, αλλά για τον τρόπο με τον οποίο σκέφτονται και λειτουργούν…

Και ξέρετε, όταν ένας ή πολλοί πολίτες έχουν την ίδια άποψη, δεν είναι το ίδιο με το να την έχει και να την εκφράζει – άρα να την πιστεύει κιόλας – ένας καθ’ ύλην αρμόδιος, όπως ο υπουργός Πολιτισμού…

Αυτοί με τον τρόπο σκέφτονται μπορεί αύριο μεθαύριο που θα γίνουν εκλογές, να συμπεριλάβουν τις εικόνες της Ειδομένης στον απολογισμό του κυβερνητικού έργου!

Αν σκεφτείτε ότι ο Μπαλτάς ήταν αυτός που επιμελήθηκε το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ πριν τις τελευταίες εκλογές, δεν είναι καθόλου απίθανο να το δούμε και αυτό…

Αξίζει όμως να κάνουμε μερικές αναφορές στα γεγονότα της Καθ. Δευτέρας με την απέλπιδα προσπάθεια εκατοντάδων προσφύγων να περάσουν τα σύνορα με τα Σκόπια…

Φυσικά, οι πρόσφυγες, εξαντλημένοι και ταλαιπωρημένοι τόσες μέρες, που δεν βρίσκουν κανέναν απολύτως λόγο να μείνουν στη χώρα μας, έχουν όλα τα δίκια με το μέρος τους, να εξεγείρονται…

Και να αναζητούν πιθανούς δρόμους διαφυγής… Επειδή όμως θέλουμε να πιστεύουμε, ότι υπάρχει ακόμη κράτος, θα πρέπει να δοθεί μία επαρκής ερμηνεία και εξήγηση για το ποιοι είναι όλοι αυτοί οι παρατρεχάμενοι…

Και δε μιλάμε για τους δημοσιογράφους και τους φωτορεπόρτερ που ακολούθησαν το ανθρώπινο ποτάμι, αλλά για εκείνους που ήταν προφανές, ότι δεν ήταν πρόσφυγες και οι οποίοι τους βοήθησαν να περάσουν τα ρέματα και να βρεθούν σε μία γειτονική χώρα…

Ήταν μέλη κάποιων ΜΚΟ, ήταν αλληλέγγυοι στους πρόσφυγες, ήταν εθελοντές, ήταν περαστικοί, όποιοι και να ήταν τέλος πάντων, θα πρέπει να αντιμετωπιστούν με αυστηρό τρόπο…

Διότι, όταν κάνεις κάτι εντός της χώρας σου, έχεις να κάνεις με την οργανωμένη μορφή του κράτους…

Όταν όμως εισβάλλεις σε μία ξένη χώρα, είσαι συμμέτοχος στην απόπειρα (τουλάχιστον) πρόκλησης ενός διπλωματικού επεισοδίου… Από πότε λοιπόν οι κάθε λογής «εθελοντές» ανέλαβαν ρόλο διπλωμάτη και ασκούν εξωτερική πολιτική;

Κρατάμε και μία πισινή πάντως, γιατί δεν αποκλείεται να μάθουμε σήμερα από τον Αρ. Μπαλτά, ότι και αυτοί, έκαναν εθνικά υπερήφανη τη χώρα μας…