Το αυτονόητο είναι αυτό που έκανε ο δήμος Ιωαννιτών με την ανακοίνωση της Μεγ. Παρασκευής με την οποία καλεί τους πολίτες να μην βγάλουν σκουπίδια αυτές τις ημέρες, λόγω βλάβης στο μηχάνημα αποκομιδής…

Πρόκειται για συγκεκριμένες οδούς της πόλης, όπου κάποιο πρόβλημα προέκυψε και δε θα γίνει η αποκομιδή, όπως αναφέρει ο δήμος Ιωαννιτών…

Αν υπήρχαν πάντως τόσο γρήγορα αντανακλαστικά και σε άλλα παρεμφερή ζητήματα, θα ήταν όλα καλύτερα…

Γιατί, το χάλι που υπάρχει με τα ογκώδη σε κάθε γειτονιά της πόλης, είναι το ίδιο ακριβώς με το χάλι που επικράτησε όλα τα προηγούμενα χρόνια, με τη σημερινή δημοτική αρχή να κατηγορεί ως αντιπολίτευση την τότε δημοτική αρχή για ανικανότητα…

Φαίνεται όμως, ότι η ανικανότητα είναι «κολλητική» και μεταδίδεται από τη μία δημοτική αρχή στην επόμενη…

Μέρα που είναι ας μην πούμε περισσότερα, απλώς να ευχηθούμε σύντομα να υπάρξουν αλλαγές στον τρόπο αποκομιδής και συνολικά στη λειτουργία της υπηρεσίας…

Και να βρεθεί λύση ώστε να μην είναι αραγμένα τα καινούργια απορριμματοφόρα στο εργοτάξιο, γιατί δεν υπάρχουν οδηγοί να τα οδηγήσουν και να βρεθεί λύση και με την προμήθεια των ανταλλακτικών σε άλλα παροπλισμένα οχήματα…

Απορριμματοφόρα, οχήματα του εργοταξίου (τσάπες, JCB) και 4Χ4… Μαθαίνουμε μάλιστα, ότι ένα τέτοιο όχημα είναι παροπλισμένο εδώ και ενάμιση μήνα γιατί δεν βρίσκεται ένα ανταλλακτικό που κοστίζει ελάχιστα και εν προκειμένω μία τρόμπα συμπλέκτη. Θα φταίνε εδώ κι οι προηγούμενοι…

Πάσχα λοιπόν και όσα περνούν τα χρόνια, οι μνήμες από το παρελθόν αντί να ξεθωριάζουν γίνονται πιο έντονες…

Και προσπαθώντας να καταλάβουμε γιατί να συμβαίνει αυτό, ενώ το αντίθετο θα ήταν το πιο λογικό, καταλήξαμε στο ότι μάλλον παίζει ρόλο το αίσθημα της απώλειας…

Από την πιο ανώδυνη που είναι η απώλεια των παιδικών χρόνων, κάτι όμως που δε μπορεί κανείς να αλλάξει, μέχρι τις περισσότερο επώδυνες…

Που είναι οι απώλειες αγαπημένων προσώπων, τα οποία κατείχαν πρωταγωνιστικό ρόλο σε κάθε γιορτή, όπως το Πάσχα…

Και αυτό συμβαίνει τόσο για τους πολύ μεγαλύτερους σε ηλικία που έφυγαν πρώτοι από τη ζωή και απολύτως φυσιολογικά κι αναμενόμενα, όσο κυρίως για εκείνους που έφυγαν και νωρίς και άδικα…

Για αυτό και ετούτες τις ημέρες ειδικά, που από το τραπέζι κάποιος λείπει ως φυσική παρουσία, η σκέψη μας ταξιδεύει πιο συχνά σε εκείνον με νοσταλγία, θλίψη, στεναχώρια και αγάπη…

Αλλά και με ικανοποίηση, γιατί παρά την απουσία του, υπάρχει συνέχεια, όπως πρέπει και όπως ο ίδιος θα ήθελε…

Και μπορεί μία ή περισσότερες καρέκλες γύρω από το γιορτινό τραπέζι να είναι άδειες, όμως οι άνθρωποι που αγαπήσαμε δε φύγουν ποτέ από την καρδιά μας!

Καλή Ανάσταση και Καλό Πάσχα!

ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ