Γιατί αυξάνεται η νεανική βία; Γιατί δεν επαρκούν τα μέτρα αντιμετώπισή τους; Τα ερωτήματα αυτά επανέρχονται κατά καιρούς προκαλώντας συνήθως ένα νέο κύμα εξαγγελιών και νέων μέτρων. Μέτρα τα οποία συνήθως δεν αξιολογούνται για την αποτελεσματικότητά τους και τα οποία συνήθως επαναλαμβάνονται με παρόμοιες μορφές και σε επόμενες φάσεις. Θυμόμαστε όλοι μας πόσο είχε αναδειχθεί παλιότερα το πρόβλημα του μπούλινγκ το οποίο και συνεχίζει να υφίσταται και περιλαμβάνεται και στο ευρύτερο φαινόμενο της βίας ανηλίκων.

Αυτές καθ’ αυτές οι μορφές βίας εξελίσσονται. Πλέον έχουμε τη χρήση διαδικτυακών μέσων και εφαρμογών ή και των κινητών ενώ διαδεδομένη είναι η παραβίαση προσωπικών δεδομένων.

Νέες εποχές, νέες τάσεις. Το αν η εξέλιξη της τεχνολογίας ευνοεί την ανάπτυξη κακοποιητικών συμπεριφορών είναι ένα θέμα για μελέτη, όμως παραμένει το ερώτημα γιατί αναπτύσσεται η βία μεταξύ των ανηλίκων.

Τα σχολεία θα μπορούσαν να κάνουν κάτι; Είναι άλλο ερώτημα που έρχεται συχνά στο προσκήνιο. Και είναι αλήθεια ότι το σχολείο αποτελεί ακόμα έναν θεσμό διαπαιδαγώγησης τον οποίο εμπιστεύεται η ελληνική κοινωνία. Μήπως όμως το σχολείο έχει μετατραπεί και σε έναν ελάχιστο πια θεσμό-ανάχωμα σε μία κοινωνία που μοιάζει από παντού ρηγματωμένη; Γιατί αν δεν λειτουργεί η οικογένεια, αν δεν υπάρχει κοινωνική συνοχή, αν δεν λειτουργούν οι προνοιακοί θεσμοί, τότε πόσο θα αντέξει και το σχολείο να αντιμετωπίζει μόνο του τις καταστάσεις που δημιουργούνται;

Κι επειδή μιλάμε για το ελληνικό σχολείο ας έχουμε υπόψη ότι μιλάμε για έναν θεσμό υποστελεχωμένο, με προσωπικό που σχεδόν κατά το ήμισυ εργάζεται ως αναπλήρωση ή με ωράρια σε πολλές σχολικές μονάδες, με παλιό κτιριακό δυναμικό, με μεγάλο φόρτο δράσεων πάνω από τις μεγάλες έτσι κι αλλιώς ανάγκες στην βασική μόρφωση και γνώση.

Προφανώς και μέτρα όπως οι ψηφιακές πλατφόρμες που βοηθήσουν στο να γίνονται πιο εύκολα καταγγελίες, θα συνδράμουν ώστε να μην κρύβεται η βία, στη σιωπή.

Αλλά οι μεγάλες ποινές, μία αίσθηση πειθάρχησης από ένα αναποτελεσματικό παρελθόν και κυρίως αυτή η αίσθηση κοινωνικής ερήμωσης γύρω από τη ζωή των νέων ανθρώπων, δεν είναι παράγοντες που υπόσχονται μεγάλες αλλαγές.

Για το άνθος που ξεφεύγει

Στην πόλη δεν είναι μόνο ότι δεν συνηθίζονται τα δένδρα, είναι και που δεν βλέπεις τα λουλούδια. Αν δεν υπάρχουν και παρτέρια και οργανωμένοι κήποι από τον δήμο ή και από τους κατοίκους γύρω από τα σπίτια τους, τότε σου διαφεύγει τελείως ότι υπάρχουν και τα λουλούδια σε αυτόν τον κόσμο και τα συνδυάζεις ίσως μόνο με κάποια εκδρομή στην εξοχή κάποια αργία. Μόνο που η φύση έχει έναν δικό της δρόμο. Αδύναμο δρόμο μερικές φορές, αλλά υπαρκτό. Το βλέπεις στο χορτάρι που δίνει σε κάθε ξεχασμένη γωνιά ή ένα οικόπεδο που έμεινα ακά- λυπτο ανάμεσα στις πολυκατοικίες. Ή εκείνα τα μικρά άνθη που φυτρώνουν στις ρωγμές των τοίχων ή τις γωνίες των πεζοδρομίων. Και λες ότι πρέπει να τα κόβουμε αυτά τα χορτάρια γιατί υπάρχει κίνδυνος φωτιάς ή να κα- θαρίζουμε τα πεζοδρόμια για να δείχνουν εύτακτα και στοιχιμένα. Καλή είναι η καθαριότητα και η ευταξία. Αλλά και ένα αναρχικό άνθος που προβάλλει μέσα από το τσιμέντο δείχνει ότι ο δρόμος της ζωής μπορεί να είναι κι αλλού.

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr