Γιατί το κράτος σήμερα στην Ελλάδα παρουσιάζεται να μην μπορεί να εξασφαλίσει πλήρως την ασφάλεια; Γιατί δεν είναι λειτουργικό και χρήσιμο στον πολίτη; Γιατί αισθάνεσαι ότι σε ελέγχει, ότι ασκεί μόνο καταστολή σε πολλές περιπτώσεις, ή ότι σε βλέπει σαν έναν πιθανό ένοχο;

Μερικές σκέψεις:

– Γιατί για την κεντρική εξουσία σήμερα, το κράτος δεν χρειάζεται και θα λειτουργήσει μόνο αν ιδιωτικοποιηθεί. Είναι μία τάση της κεντρικής πολιτικής πια μαζί με την πώληση ή παραχώρηση σε ιδιώτες του δημοσίου πλούτου για αξιοποίηση μέσω επενδύσεων. Κάτι όμως που μπορεί να έχει ως παρενέργεια και την αίσθηση εντός του Δημοσίου ότι δεν χρειάζεται και να κοπιάζει ιδιαίτερα ή ότι και αν δουλέψει δεν θα έχει αποτέλεσμα.

– Γιατί το πελατειακό δίκτυο μοιάζει να μην απειλείται και να μειώνει την ισχύ μιας άλλης, κανονικής δυνατότητας δικτύωσης. Παλιό θα πει κάποιος αυτό, αλλά μοιάζει να μην καταπολεμείται. Και σε τέτοιες περιπτώσεις η έννοια του πολίτη δεν υπάρχει αν χρειαστεί να αντιμετωπιστεί ειδικά μία δυσκολία. Πρέπει να έχεις “άκρη”.

– Γιατί πολύ σημαντικές υποθέσεις όπως οι παρακολουθήσεις πολιτών, η ελευθεροτυπία ή η διαφάνεια σε τραγωδίες όπως των Τεμπών, υποβαθμίζονται ενίοτε από τους κρατούντες σαν μεμονωμένα περιστατικά.

– Γιατί κυριαρχεί η ιδεολογική επιλογή να “αφήσουν το τέρας να πεινάσει”, όπου τέρας το κράτος το οποίο δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να στηρίζεται ώστε να μπορούν να δουλέψουν οι αγορές.

Με άλλα λόγια, και παρά τις όποιες διαφωνίες μπορεί να υπάρχουν, το ζήτημα της μεταρρύθμισης του κράτους ώστε να έχει έναν ισχυρό ρόλο, δεν είναι στο προσκήνιο και δεν προχωρά. Και ίσως αυτό να έπρεπε να γίνει προτεραιότητα της δημόσιας συζήτησης.

Μέσα στον χρόνο των άλλων

Όλο το μυστικό πια είναι αν έχεις ελεύθερο χρόνο να σε αναζωογονεί. Εκεί παίζεται πια το παιχνίδι της καθημερινότητας. Κι εκεί είναι που χάνουμε πια το παιχνίδι, κακά τα ψέμματα.

Γιατί ο εργασιακός χρόνος εισβάλλει πια σε κάθε πτυχή της ζωής μας και καταλαμβάνει όλον τον χρόνο μας. Γιατί πρέπει να δουλεύουμε συνέχεια αν θέλουμε να τα βγάλουμε πέρα. Έτσι ζει ο πολύς κόσμος. Κι όσοι δεν δουλεύουν ζουν με το φάσμα του άγχους για την ανεργία ή τις χαμηλές συντάξεις. Φαύλος κύκλος.

Από την άλλη δεν γίνεται και να παραιτηθούμε. Δεν γίνεται να αφήσουμε τον χρόνο να ισοπεδωθεί. Μπορούμε, χρειάζεται να βρούμε τον δικό μας χρόνο, μέσα στον χρόνο των άλλων. Δύσκολο αλλά τους τρόπους θα τους πούμε την επόμενη φορά.

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr