Η νέα γυναικοκτονία συγκλονίζει την κοινή γνώμη. Κάθε δολοφονία ενός ανθρώπου είναι μία τραγική στιγμή, δεν υπάρχει αμφιβολία. Στην περίπτωση της δολοφονίας γυναικών, όμως, ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια, έχει ανοίξει μία πολύ μεγάλη συζήτηση, για το αν θα μπορούσε να υπάρξει μία πολιτική με προληπτικά μέτρα.

Διανύουμε μία ιστορική περίοδο και στη χώρα μας και διεθνώς, που αισθανόμαστε ότι είμαστε ευάλωτοι και ότι η βία αυξάνεται γύρω μας. Ένα αίσθημα ανησυχίας και ανασφάλειας. Βλέπουμε με ανησυχία για παράδειγμα και τα περιστατικά βίας σε ανηλίκους ενώ εδώ και χρόνια μας απασχολεί και το θέμα του μπούλινγκ.

Κατά συνέπεια το θέμα της βίας σε όλες τις μορφές, πρέπει να βρεθεί στο επίκεντρο μίας πολύ ευρύτερης συζήτησης μέσα στην κοινωνία.

Να μην κάνουμε ότι δεν μας ανησυχεί και ότι δεν υπάρχει πρόβλημα, αλλά να οργανώσουμε τη συζήτηση με τρόπους που να στηρίζονται και στην επιστήμη, αλλά και στην πολιτική. Η κοινωνία μαζί με την Πολιτεία πρέπει να βρουν τρόπους ώστε να αντιμετωπιστεί η βία.

Φαίνεται όμως ότι χρειάζονται και ειδικές πολιτικές κι αυτό ανεξάρτητα από το πόσο αυξημένα ή όχι είναι τα κρούσματα. Γιατί στην περίπτωση των γυναικών πρέπει να εξεταστεί και η θέση ευρύτερα της γυναίκας μέσα στην ελληνική κοινωνία, η ευαλωτότητά της, τα στερεότυπα με τα οποία αντιμετωπίζεται.

Γιατί όταν μια τραγωδία επαναλαμβάνεται, όταν μία γυναίκα γίνεται θύμα δολοφονικής βίας από τον σύντροφό της ή τον σύζυγό της και αυτό διαπιστώνεται με ένα, δύο ή περισσότερα περιστατικά μέσα σε έναν χρόνο, τότε δείχνει ότι κάτι πρέπει να γίνει, πρέπει να εφαρμοστούν πολιτικές αντιμετώπισης του φαινομένου.

Είμαστε σε ένα σημείο που αυτές οι γενικές αναφορές στη βία και τις γυναικοκτονίες που κάνουμε, περιγράφουν και ένα βαθύ κοινωνικό πρόβλημα. Ας μην το παρακάμψουμε. Ας μην το δούμε κάτω από το πρίσμα μίας γενίκευσης. Προηγμένα κράτη όπως η Ελλάδα οφείλουν να παρεμβαίνουν με έναν οργανωμένο και θεσμικό τρόπο.

Ο κόσμος που δεν βλέπει τηλεόραση

Υπάρχει κόσμος που δεν βλέπει τηλεόραση. Όχι πολλοί, αλλά αρκετοί. Όταν λέμε ότι δεν βλέπουν εννοούμε ότι δεν παρακολουθούν τη ροή του προγράμματος, με τα τηλεπαιχνίδια, τα σίριαλ ή τις θεματικές εκπομπές. Μπορεί να ανοίγουν για ένα δελτίο ειδήσεων ή να επιλέγουν μία συγκεκριμένη ταινία.

Έχουν αλλάξει όμως και τα πράγματα στην εποχή μας. Γιατί υπάρχει κοινό που βλέπει τηλεόραση με άλλες μορφές, μέσα από πλατφόρμες, προγράμματα επιλογής. Ενώ χρησιμοποιεί και την τηλεοπτική οθόνη για να βλέπει υλικό μέσα από το διαδίκτυο. Το «βλέπω τηλεόραση» έχει αλλάξει πολύ στις μέρες.

Αυτό όμως έχει και κάποιες συνέπειες. Για παράδειγμα τα πολιτικά μηνύματα έχουν άλλο κοινό πια. Μια συνέντευξη που δίνει ένας πολιτικός απευθύνεται περισσότερο στο κοινό που βλέπει όλη τη ροή του προγράμματος. Ενώ το κοινό που βλέπει τα πάντα μέσα από το κινητό του, θα επιλέξει ίσως πολύ συγκεκριμένα αποσπάσματα από την τηλεοπτική συνέντευξη.

Σπάει συνεπώς η ολότητα του τηλεοπτικού χρόνου, αλλά και αυτή η γενική ιδέα ότι κάτι υπάρχει ως είδηση επειδή «το έδειξε η τηλεόραση».

Δεν είναι κατ’ ανάγκη κακό ή καλό αυτό που συμβαίνει. Είναι μία άλλη κατάσταση.

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr