Αρχίζει σταδιακά να αποσαφηνίζεται, να γίνεται κατανοητό, το γιατί ο νέος νόμος για τα μη κρατικά πανεπιστήμια, αλλάζει τα δεδομένα και γιατί επηρεάζει και τα κρατικά πανεπιστήμια.

Προφανώς αν δεν έφερνε αλλαγές δεν θα είχε νόημα και η νομοθέτηση. Ενώ και για τις συνέπειες που θα έχει, υπάρχει πάντα και η προσέγγιση που λέει ότι η ίδια η ζωή και ο ανταγωνισμός, προσφέρουν λύσεις που δεν διαφαίνονται από την αρχή.

Αν πάντως, κάποιος δεν εμπιστεύεται τις δυνάμεις της ελεύθερης αγοράς για να δει την πορεία των πραγμάτων, τότε θα πρέπει να επιστρέψει στο έδαφος της πραγματικότητας για να κατανοήσει και τις αλλαγές που επέρχονται.

Σε αυτήν την πραγματικότητα είναι που βλέπουμε ότι στα νέα πανεπιστήμια με δίδακτρα, δεν θα έρθουν όπως αναμένεται, μόνο φοιτητές από το εξωτερικό, αλλά και φοιτητές από το εσωτερικό, από σχολές της περιφέρειας.

Κι αυτό γιατί ενδέχεται το κόστος των διδάκτρων να ισοφαρίζεται με το κόστος σε μία μακρινή πόλη, για όποιον σπουδάζει σε μία νέα, ιδιωτική σχολή της Αθήνας.

Όποιος δεν βλέπει αυτό το ενδεχόμενο, δεν θέλει απλώς να το δει. Από μία μακροσκοπική άποψη, μπορεί να μην υπάρχει πρόβλημα γενικότερο αφού θα υπάρξει ένα ισοζύγιο. Ακόμα κι αν κλείσει μία σχολή σε περιφερειακό ίδρυμα, θα έχει ανοίξει μία άλλη στην Αθήνα.

Αν όμως κάποιος σκύψει πιο κοντά στον χάρτη και δει τα προβλήματα που θα επιφέρει μία τέτοια κατάσταση στο περιφερειακό πανεπιστήμιο, αλλά και στην κοινωνική ζωή μιας πόλης που ενδέχεται για παράδειγμα να χάσει δύο χιλιάδες νέους και νέους κάποια στιγμή, τότε η εικόνα θα αλλάξει.

Προς το παρόν όμως, πολλοί επιλέγουν να μην βλέπουν έτσι τα πράγματα οπότε και να μην προτίθενται να κάνουν κάτι. Ο χρόνος κυλάει απλώς…

Είμαστε μακριά από το ανεπανάληπτο

Κάνοντας τη στάση με το λεωφορείο για την Αθήνα κάπου στο Αίγιο, είδα από μακριά το φως του ήλιου να προηγείται της ανατολής. Πόσο δύσκολο να δεις πια την ανατολή αν δεν τυχαίνει να ξυπνάς εκείνες τις ώρες. Ειδικά για εμάς στις εφημερίδες που ο χρόνος τρέχει προς το βράδυ για να καταλήξουμε σε κάποιο αποτέλεσμα, το ξημέρωμα μοιάζει με κάτι μακρινό.

Θυμήθηκα τον Πολ Μπόουλς που εμφανιζόταν ο ίδιος στο Τσάι στη Σαχάρα για να μας θυμίσει πόσο ανεπανάληπτη είναι η εμπειρία μιας ανατολής του ηλίου, την οποία λίγες φορές κατορθώνουμε στη ζωή μας να τη συλλάβουμε.

Για αυτό άλλωστε και τα καλοκαίρια στις θάλασσες που νιώθουμε ότι έχουμε λίγο παραπάνω χρόνο διαθέσιμο, περιμένουμε να δούμε την άλλη ανεπανάληπτη εκδοχή του χρόνου, τη δύση.

Ο κόσμος μας είναι γεμάτος τέτοιες στιγμές. Αλλά οι ζωές μας έχουν απομακρυνθεί από αυτόν τον βιωμένο χρόνο. Και απουσιάζουμε και από τον ίδιο τον τόπο. Οι ζωές μας είναι στιγμές σε κλειστούς κύκλους, σε γραφεία και σπίτια, μέσα σε έναν αναμενόμενο κύκλο. Είμαστε μακριά από το ανεπανάληπτο.

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr