Το μείζον πολιτικό πρόβλημα αυτήν τη στιγμή είναι το κοινωνικό. Ακούγεται διπλά κάτι τέτοιο.

Από τη μία, μοιάζει οξύμωρο, να επηρεάζεται τόσο πολύ το πολιτικό σκηνικό, αλλά και η κυβέρνηση ειδικότερα από τις κοινωνικές διεργασίες. Πόσο μάλλον όταν πριν από λίγους μήνες η κοινωνία εκφράστηκε στις εθνικές εκλογές.

Από την άλλη, ακούγεται αυτονόητο. Πάντα η κοινωνία επηρεάζει την πολιτική έκφραση. Αν και πολλοί λένε ότι στις μέρες μας σημασία έχει η επικοινωνία και ότι το πολιτικό σύστημα είναι μακριά από τις κοινωνίες κάτι που εκφράζεται με το πρόβλημα της αντιπροσώπευσης όπως λέμε και τη μεγάλη αποχή στις εκλογές.

Ισχύουν και οι δύο προσεγγίσεις. Σε αυτή τη φάση όμως στη χώρα μας συμβαίνει κυρίως το πρώτο. Υπάρχει το παράδοξο η κυβέρνηση να είναι σταθερή και δυναμική προχωρώντας και στην υλοποίηση εμβληματικών πολιτικών (πολιτικός γάμος για όλους, ιδιωτικοποίηση πανεπιστημίων κλπ) αλλά η κοινωνία να μοιάζει να βρίσκεται σε ένταση και να ψάχνει άλλες απαντήσεις.

Αυτές τις δύο τελευταίες εβδομάδες καταγράψαμε την αλλαγή που φέρνει η κινητοποίηση για απόδοση δικαιοσύνης στην τραγωδία των Τεμπών. Αυτό το θέμα έγινε κορυφαίο μέσα στην κοινωνία, η οποία σιωπηρά ή λιγότερο σιωπηρά άρχισε να του δίνει διαστάσεις.

Η κυβέρνηση άργησε να καταλάβει τις αλλαγές που επήλθαν ίσως γιατί είχε συνηθίσει την κατάσταση που μείζονα θέματα ξεσπάνε αλλά καταλαγιάζουν κάποια στιγμή όπως με την περίπτωση των παρακολουθήσεων. Και το ότι αξιοποίησε έναν αυτοματισμό όπως ότι απειλείται με αποσταθεροποίηση για κομματικούς και μόνο λόγους, φάνηκε ακόμα χειρότερο στα μάτια της κοινής γνώμης.

Καμιά φορά οι κοινωνικές ρήξεις παίρνουν απρόσμενες τροπές ακριβώς γιατί είναι αποτέλεσμα της κίνησης των ανθρώπων. Και συμβαίνουν εκεί που δεν είναι όλα ελεγχόμενα και τακτοποιημένα. Κάτι νέο συνέβη αυτές τις μέρες και γέννησε μία πολιτική κρίση με άγνωστες ακόμα εξελίξεις για τη συνέχεια.

Το ενδιαφέρον για Κέιτ Μίντλετον

Δεν βρίσκω ασήμαντο το ενδιαφέρον για την υγεία της Κέιτ Μίντλετον. Ούτε το θεωρώ κουτσομπολιό, μέρος ενός life style ή ευτελές θέμα των μαζών που παρασύρονται από το θέαμα. Μπορεί να είναι κι έτσι για μέρος της κοινής γνώμης, αλλά πιστεύω ότι για πολύ κόσμο, ισχύει ότι έχει ένα πραγματικό ενδιαφέρον και νοιάζεται.

Μα θα πεις, τι μας αφορά τι κάνει μια βασιλική οικογένεια που ζει με έναν τρόπο ζωής πολύ μακριά από τον δικό μας; Ίσως αυτή και να είναι και η απάντηση.

Βρίσκουμε κάτι ανθρώπινο, κάπου πολύ μακριά, από τη ζωή των καθημερινών ανθρώπων, σαν τη δικιά μας. Κι αποκτά έναν συμβολικό χαρακτήρα αυτό το ενδιαφέρον για ένα δημόσιο πρόσωπο που το ξέρουμε μόνο από την εικόνα του και μας είναι άξενη η ζωή του. Αλλά δεν θέλουμε να νιώθουμε και άξενοι με τον ανθρώπινο πόνο. Αντίθετα ίσως το ενδιαφέρον που δείχνουμε να δείχνει με τη σειρά του και μία τάση να δούμε εντός μας, να συνομιλήσουμε με τον εαυτό μας και να αναρωτηθούμε για τη δική μας ύπαρξη, για τις δικές μας ανησυχίες.

Μπορεί το ενδιαφέρον και οι ιστορίες για την Κέιτ Μίντλετον να είναι μέρος της παγκόσμιας βιομηχανίας του θεάματος και των μέσων ενημέρωσης. Μπορεί όμως να αποτελεί και κομμάτι της ενσυναίσθησης χιλιάδων ανθρώπων σε όλον τον κόσμο. Ας μην υποτιμούμε το συναίσθημα των ανθρώπων.

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr