Υπάρχει ένα ερώτημα για το κατά πόσο η κοινωνική αντίδραση, το κοινωνικό ζήτημα, αντανακλάται και σε μία πολιτική διεργασία, βάζει την πολιτική σε κίνηση. Παλιότερα θα λέγαμε ότι έμοιαζε αυτονόητο πως η κοινωνική κίνηση μετατρέπονταν αυτόματα και σε πολιτική.

Και λέμε παλιότερα, γιατί θεωρούμε ότι και η πολιτική είχε παγιωμένους και αναγνωρίσιμους από τους περισσότερους, κανόνες. Σήμερα δεν ισχύει το ίδιο, γιατί ξέρουμε ότι παίζει μεγάλο ρόλο η επικοινωνία και η αξιοποίηση νέων μέσων ενώ αναδεικνύεται και ένα είδος πολιτικής που δεν στηρίζεται στο πρόγραμμα, αλλά στο πρόταγμα, στο δίλημμα που διχάζει το εκλογικό σώμα. Για αυτό και έχουμε κόμματα που δεν έχουν οργανώσεις και στηρίζονται κυρίως στα πρόσωπα ενώ πολιτικά θέτουν θέματα που ζητάνε να απαντηθούν μόνο με «ναι» και «όχι» όπως για παράδειγμα το θέμα των αμβλώσεων που είναι στο προσκήνιο στις αμερικανικές εκλογές εδώ και χρόνια.

Έχει όμως αλλάξει τόσο πολύ η πολιτική; Δεν είναι σίγουρο. Μπορεί τα κόμματα να έχουν αλλάξει στους καιρούς της μεταδημοκρατίας όπως ονομάζεται η περίοδος που άνοιξε μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει πολιτική, κυρίαρχη ή αντιπολιτευόμενη.

Αυτό που έχει αλλάξει είναι η σύνδεση της κοινωνίας με την πολιτική, με δεδομένη πια την απόσταση των πολιτών από τις εκλογές, όπως φαίνεται από την αποχή ή διάφορες μορφές μη συμμετοχής γενικότερα.

Αυτή η ρήξη μεταξύ κοινωνίας και πολιτικής δεν σημαίνει ότι είναι και απολιτικοποίηση. Γιατί μπορεί η κοινωνία με τις συναινέσεις και τις αντιθέσεις της, να εκφράζεται με άλλους τρόπους πια, όπως κάνει κυρίως με το να δείχνει ανοχή στις κυβερνητικές πολιτικές ακόμα κι αν διαφωνεί και ειδικά όταν δεν βλέπει και μία εναλλακτική πρόταση από την αντιπολίτευση.

Στην ουσία έχουμε πολύ κόσμο, πλειονότητες συχνά, που δεν συμμετέχουν στην πολιτική, αλλά συναινούν σε κεντρικές πολιτικές έστω και διά της σιωπής τους.

Είναι μία σιωπηρή πλειονότητα, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν είναι αρκούντως σημαντικό και το πολιτικό μήνυμα που στέλνει.

Τη φύση ακόμα την εξοβελίζουμε

Τρέχει μια ευρωπαϊκή δέσμευση για φύτευση 3 δισεκατομμυρίων δέντρων έως το 2030 και έγινε και μία σύσκεψη σε ανώτατο επίπεδο για τον σκοπό αυτό. Ποιος μπορεί να διαφωνήσει με έναν τόσο ευγενή και χρήσιμο στόχο. Κατά καιρούς άλλωστε ανακοινώνονται κι άλλοι, ανάλογα εντυπωσιακοί στόχοι είτε στις πόλεις μας είτε στα κράτη μας.

Αν και συνήθως δεν ανακοινώνονται και τα αποτελέσματα των δράσεων αυτών μετά από χρόνια. Αντίθετα βλέπουμε συχνά πυκνά να κόβονται πολλά δένδρα είτε γιατί δεν αντέχουν άλλο είτε γιατί εμποδίζουν κάποια έργα.

Έβλεπα τις προηγούμενες ημέρες ένα δένδρο στη γειτονιά μου και κατάλαβα τι σημαίνει ότι ήρθε η άνοιξη. Ήταν γεμάτο ζωντάνια. Δεκάδες πουλιά μπαινόβγαιναν ανάμεσα στις φυλλωσιές του, έβλεπες τα πετάγματά τους, άκουγες τα τιτιβίσματά τους. Αλήθεια, όταν κόβεται ένα δένδρο που πηγαίνουν τα πουλιά; Σε άλλο δένδρο προφανώς. Κι αν κοπεί κι εκείνο; Κι ακόμα περισσότερο; Χρειάζονται τα πουλιά στις πόλεις μας;

Ακούγονται τέτοια ερωτήματα, κάπως αφελή, πολύ περιγραφικά. Δεν είναι όμως. Γιατί η πορεία που έχουν πάρει οι πόλεις μας δείχνουν ότι δεν θέλουν ούτε τα δένδρα ούτε τα πουλιά, ούτε τη φύση πέρα ίσως από έναν φόντο, ένα σκηνικό για να νιώθουμε ωραία.

Όσο κι αν δυναμώνουν οι οικολογικές φωνές για βιώσιμες πόλεις, τη φύση ακόμα την εξοβελίζουμε. Και μετά κάνουμε μεγάλα σχέδια για την επιστροφή της στο μέλλον.

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr