Θέμα κατασκευής ενός νέου κτιρίου για θέατρο άνοιξε η ηγεσία του Δημοτικού Θεάτρου με δηλώσεις της την Πέμπτη. Θέμα πολυσυζητημένο βέβαια σε βάθος δεκαετιών και το οποίο ποτέ δεν προχώρησε μεθοδικά.

Στην πράξη το Δημοτικό Θέατρο εξέφρασε μια επιθυμία και έδωσε το έναυσμα για καλύτερη προσέγγιση στο μέλλον. Αναλαμβάνει όμως έτσι και τη δέσμευση να παρουσιάσει το επόμενο διάστημα μία πρόταση που να ανοίγει προοπτικές.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η πόλη χρειάζεται ένα θέατρο. Γιατί δεν έχει κατάλληλη θεατρική σκηνή και υποδομές για το ιστορικό δημοτικό της θέατρο. Παρόλο που εκσυγχρονίζεται και για θεατρικές παραγωγές το Πνευματικό Κέντρο, το Δημοτικό Θέατρο πρέπει να βρει το σπίτι του. Κι αποτελεί ιστορική ευθύνη της Πολιτείας που πάνω από 40 χρόνια τώρα δεν επένδυσε σε σοβαρές υποδομές για τα περιφερειακά θέατρα.

Παρ’ όλα αυτά και η τοπική κοινωνία τις τελευταίες δεκαετίες δεν είδε τις ανάγκες που έχει ο σύγχρονος πολιτισμός. Το έχουμε επισημάνει πολλές φορές και επιμένουμε ότι η κυρίαρχη τάση του πολιτισμού στα Γιάννενα είναι απλώς η συσσώρευση εκδηλώσεων χωρίς αρχή και τέλος.

Δεν υπάρχει στρατηγική πολιτική για τις υποδομές, δεν υπάρχει πολιτική για την εκπαίδευση στον πολιτισμό, δεν υπάρχει πολιτική για την ανάπτυξη της σύγχρονης πολιτιστικής δημιουργίας στη βάση ολοκληρωμένων παραγωγών και με κεντρικούς στόχους για την καλλιτεχνική καλλιέργεια και την πνευματική ανύψωση του τόπου.

Υπάρχουν καλές προθέσεις από τις τοπικές αρχές, όπως υπάρχουν και εξαιρετικοί δημιουργοί, σε όλες τις τέχνες που αγωνίζονται συχνά μόνοι τους. Πάλι καλά.

Αν ο Δήμος θέλει να οικοδομήσει μία στρατηγική πολιτισμού, προφανώς και πρέπει να δει το θέμα των υποδομών. Με σχέδιο όμως, με επιχειρησιακό πλάνο και με τόλμη στην κινητοποίηση όλων των τοπικών δυνάμεων. Θα περιμένουμε συνεπώς να δούμε τη συνέχεια.

Αποκλεισμένοι και όχι μοναχικοί

Τις περισσότερες φορές δεν νιώθουμε μοναξιά, νιώθουμε ότι είμαστε απομονωμένοι. Η μοναξιά μοιάζει σύμφυτη με τη ζωή στις πόλεις και ταυτίζεται με την τροπή που έχει πάρει η ζωή μας τις τελευταίες δεκαετίες της οικονομικής μεγέθυνσης και του άγχους για εργασία και πρόοδο. Όταν δουλεύεις 12 ώρες τη μέρα ή όταν δεν σου φτάνει ο μισθός πέρα από τα στοιχειώδη, πώς να βρεθείς σε μία θέση που η μοναξιά να γίνεται κυρίαρχη.

Ακριβώς αυτή η συνθήκη όμως δείχνει περισσότερο προς την πλευρά της απομόνωσης και του αποκλεισμού. Γιατί και να θέλεις δεν μπορείς. Γιατί και να θέλεις να είσαι με άλλους ανθρώπους μπορεί να μην τα καταφέρνεις γιατί σου λείπουν χρήματα ή δεν έχει καθόλου ελεύθερο χρόνο. Τόσο απλά είναι τα πράγματα. Και τίποτα δεν υποκαθιστά την ανθρώπινη επαφή. Ούτε η αέναη επικοινωνία μέσα από τα τρομερά ψηφιακά δίκτυα της εποχής μας.

Κατά συνέπεια, είναι οι υλικές συνθήκες της ζωής που πρέπει να εξεταστούν και να αλλάξουν αν θέλουμε και το συναίσθημα να βρίσκει το δρόμο του και να ισορροπεί.

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr