Με όλα αυτά που συμβαίνουν τα τελευταία χρόνια με την έξαρση των επεισοδίων βίας και ειδικά με τη νεανική βία, θα περίμενε κανείς ότι θα είχε ξεσηκωθεί η οργανωμένη Πολιτεία και θα προχωρούσε σε προγράμματα αντιμετώπισης και πρόληψης.

Όταν ακούμε όμως σε αυτή τη χώρα πρόγραμμα, μοιάζει να μην το συνδέουμε και με το κανονικό νόημα της λέξης που είναι η οργάνωση και ο προγραμματισμός καθώς και η μακροχρόνια δράση η οποία στο τέλος αξιολογείται ώστε να ξεκινήσει μία νέα δράση. Εδώ δεν συμβαίνουν τέτοια πράγματα.

Η απουσία εκπαιδευτικής πολιτικής που να παρεμβαίνει ακριβώς σε ζητήματα βίας, είναι εκκωφαντική. Και δεν εννοούμε προφανώς δράσεις και επιμέρους προγράμματα που εφαρμόζονται αποσπασματικά. Εδώ έπρεπε να είχε μετατραπεί το σχολείο σε μόνιμο κέντρο ευαισθητοποίησης και ενεργοποίησης των νέων παιδιών κατά της βίας. Η μη βία έπρεπε να είχε γίνει μάθημα.

Από την άλλη πλευρά, το έλλειμα είναι μεγαλύτερο πια μέσα στην κοινωνία. Γιατί δεν φταίνε μόνο οι νέοι, αλλά είναι πολύ ευρύτερο το ζήτημα. Ο σκληρός λόγος του μίσους τείνει να γίνει κανονικότητα. Η δημόσια απαξίωση του άλλου θεωρείται κάποιο είδος επιτυχημένης δεξιότητας. Και η απουσία ενδυνάμωσης του συλλογικού και των κοινών αξιών, ακούγεται κάπως σαν μία περίεργη ρητορική των ελίτ.

Γιατί η κοινωνική συνοχή που θα μπορούσε να πλαισιώσει τις ζωές των ανθρώπων με αξίες σεβασμού και αλληλοαποδοχής, φαίνεται ότι έχει διαρραγεί.

Στη χώρα μας απαιτείται πραγματική εκστρατεία πια για να μπορέσει να εξοβελιστεί η βία από την καθημερινότητα μεγάλων τμημάτων της κοινωνίας. Κι όσο δεν κάνουμε τίποτα για αυτό, θα γινόμαστε και θεατές νέων εξάρσεων που θα επαναλαμβάνονται σαν επεισόδια ενός γνωστού πια σίριαλ.

Μόνο τα ατομικά θέλω

Φτιαγμένος κι ο κόσμος πια για να γίνεται μόνο το άθροισμα και όχι ένα σύνολο. Αλλά φτιαγμένοι λες κι εμείς, μονάδες πλέον που κάθε μέρα υπολογίζουν πώς θα κερδηθεί το επόμενο προσωπικό στοίχημα.

Στο τέλος, στις συνέπειες βλέπουμε μόνο τα πλήγματα και τα κέρδη που θα έχουμε κατά μόνας. Και η κοινωνία όπως ακόμα τη λέμε, γίνεται κάτι σαν ένα μεγάλο αερόστατο γεμάτο από τα μικρά μόρια της ανύψωσης που παράγει ο καθένας και η καθεμιά μας. Που πετάει όσο παράγεται κάτι που μπορεί να καεί, γιατί αλλιώς θα σβήσει και θα πέσει.

Είναι μεγάλη συζήτηση διαχρονικά αν η κοινωνία είναι όντως μία συλλογική υπόθεση και όχι μόνο το άθροισμα των ατομικοτήτων.

Αλλά η τάση των ανθρώπων ιστορικά είναι να δείχνουν ένα ενδιαφέρον για κοινές αξίες και συλλογικές εκφράσεις. Κι ας σπάνε όταν υπάρχουν ατομικά διλήμματα και επιλογές.

Οι άνεμοι αλλαγής όμως, των τελευταίων χρόνων έφεραν κι ένα είδος ατομικότητας που δεν δείχνει να θέλει να περιοριστεί, που δεν θέλει να υποκύψει στα κοινά ζητούμενα και αντιμετωπίζει και με ανησυχία τη συμπερίληψη και των θέλω των άλλων.

Είναι μία όξυνση του ατομικισμού ή μία αποκάλυψη της πραγματικής του φύσης.