Με χτύπησε κεραμίδι, σαν αυτό του Πύρρου, αλλά ευτυχώς ζω!

Καταργείται το όριο των τριάντα (30) μέτρων, που υπάρχει ως τώρα, πέρα από το οποίο μπορείς να χτίσεις στην παραλία.

Αυτό των τριάντα μέτρων, είναι πολύ περιορισμένο. Τώρα;

Σε άλλες χώρες υπάρχει μεγαλύτερο για λόγους αισθητικής, πρόσβασης όλων στις ακτές… Αλλά και για λόγους περιβαλλοντικούς και προστασίας από φυσικές καταστροφές.

« Έλα μωρέ, Ελλάδα είναι εδώ, όποιος έχει ευρώ, χτίζει όπου θέλει», λέει ο ένας.

Αλλά όταν βλέπει μια παραλία να την έχει φάει κάποιος, να την έχει φράξει, να έχει χτίσει όπως θέλει, δεν του αρέσει, τον ενοχλεί, τον νευριάζει,…

«Άκου να σου πω, πρέπει να ενδιαφερόμαστε για κοινές υποθέσεις, για τα όμορφα του τόπου μας», λέει ο άλλος.

Αν υπήρχε μια ισχυρή Κοινωνία των Πολιτών και τους τόνιζε: «Αν τολμήσετε και ψηφίσετε τέτοιο νόμο, μη διανοηθείτε να ξαναπατήσετε το πόδι σας εδώ», δεν θα υπήρχαν πωλητές, δεν θα υπήρχαν άτομα να ψηφίσουν καταπάτηση της παραλίας.

Ξεμάθαμε να ενδιαφερόμαστε για τον δημόσιο χώρο;

Αντιπαθούμε τους ανθρώπους που κινητοποιούνται για τα κοινά, για κοινές υποθέσεις;

Δεν μας ενδιαφέρει το δημόσιο συμφέρον;

Πολεμώ για ελεύθερες παραλίες. Αγωνίζομαι για Ψωμί, Δημόσια Παιδεία, Υγείες και Ελευθερίες. Εσύ;

Γιώργος Μακρίδης