Οι βασικές αλλαγές που προτείνονται για την Υγεία στη χώρα μας πλέον εμπεριέχουν ως πυλώνα τον ιδιωτικό τομέα με πολλές μορφές και εφαρμογές. Την εξής μία: Ο ιδιωτικός τομέας εισέρχεται μέσα στον δημόσιο τομέα. Το βλέπουμε με τα απογευματινά χειρουργεία, το βλέπουμε και με όσα ανακοινώθηκαν με τον προσωπικό γιατρό.

‘Οσα επιχειρήματα κι αν χρησιμοποιηθούν δεν μπορούν να αλλάξουν την πεποίθηση ότι έχουμε μία μείζονα αλλαγή του δημοσίου συστήματος Υγείας. Άλλωστε είναι και μία εμπειρική γνώση των πολιτών, να ταυτίζουν το ΕΣΥ με το Δημόσιο. Ποτέ δεν θα σκεφτόταν κάποιος πολίτης του ’90 ότι θα πήγαινε σε ένα κρατικό νοσοκομείο και θα πλήρωνε ή θα συναντούσε ιδιώτες γιατρούς. Οι γιατροί του ιδιωτικού τομέα είναι στα ιατρεία τους και τις κλινικές τους και μπορούν να παρέχουν υψηλού επιπέδου Υγεία. Άλλο αυτό.

Η κύριο επιλογή της κυβέρνησης είναι να φέρει ένα μίγμα θα λέγαμε είτε με αμοιβές ιδιωτικές στους γιατρούς του δημοσίου συστήματος είτε με τη συμμετοχή των ίδιων των ιδιωτών στο σύστημα. Με αυτόν τον τρόπο στοχεύει στο να διατηρήσει τον βασικό κορμό του συστήματος Υγείας.

Η άλλη επιλογή, του να αυξήσει ριζικά τους μισθούς στο δημόσιο ώστε να είναι και ελκυστικές οι θέσεις όπως και να αυξήσει κατά πολύ τον κρατικό προϋπολογισμό για δομές και υποδομές, φαίνεται ότι δεν προχωρά λόγω του υψηλού κόστους.

Μέσα σε μία τέτοια συνθήκη όμως, δεν εξασφαλίζεται και η μακροημέρευση του Εθνικού Συστήματος Υγείας ως ένα κατεξοχήν δημόσιο σύστημα. Και το πρόβλημα θα γίνει βαθύτερο αν δεν εξασφαλιστεί ότι ο πολίτης θα συνεχίσει να βλέπει στο ΕΣΥ το κράτος πρόνοιας και φροντίδας το οποίο θεωρούσε αυτονόητο ως πολιτική κατάκτηση από τη δεκαετία του ’80 και μετά.

Χωρίς τον κύκλο της οικειότητας

Είναι τρομερά εύκολο στις μέρες μας να διαρραγεί ο κύκλος της οικειότητας. Μοιάζει σαν να μην υπάρχει πουθενά το σώμα της εμπιστοσύνης που είναι και η βάση της ασφάλειας και της οικειότητας. Δεσμός εμπιστοσύνης είναι πια η συμφωνία πάνω σε κοινά συμφέροντα, στην καλύτερη των περιπτώση. Και όχι η σύμπτωση, το χτίσιμο ενός δεσίματος που αποδέχεται την αδιάλυτη σχέση του συναισθήματος με τη λογική, το ότι θέλεις και επιθυμείς να είσαι με τον άλλον μαζί στον ίδιο δρόμο.

Αυτές οι ρηγματώσεις προκαλούνται και ενισχύονται από τις μείζονες αλλαγές των καιρών μας όσο κι αν κάποιες από αυτές τις αλλαγές προϋπάρχουν εν σπέρματι σε όλες τις εποχές.

Ο ατομικισμός για παράδειγμα κορυφώνεται στους καιρούς μας γιατί ταιριάζει με τις ελεύθερες αγορές και το πρότυπο της επιτυχίας του επικυρίαρχου και του νικητή επί όλων.

Μετά, είναι η ευελιξία. Η αλήθεια γίνεται σχετική, εξ ου και η αποθέωση της αναθεώρησης και σημασία έχει η ισχύς και η ηγεμονία, ο συσχετισμός δύναμης. Κι όσοι θέλουν και επιδιώκουν να είναι με τον νικητή και την κυρίαρχη τάση, είναι πάντα έτοιμοι να αλλάξουν και θέση και επιχειρήματα.

Οι παλιά λεγόμενες δυτικές κοινωνίες είναι οι κατεξοχήν κοινωνίες της ερήμου του υποκειμένου ακριβώς γιατί βρίσκονται κάτω από ηγεμονικά συστήματα που προάγουν την διαρκή αύξηση του κέρδους, την ιδιωτική οδό προς τον άκρατο πλούτο και τις αξίες της συνεχούς νίκης, της κυριαρχίας. Και είναι αυτές ακριβώς στις οποίες συναντάς όλο και λιγότερο την εμπιστοσύνη και την ασφάλεια του ανθρώπινου δεσμού.

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr