Οι δύο συνεδριάσεις λογοδοσίας που έχουν γίνει ως σήμερα, μία στο δημοτικό συμβούλιο και μία στο περιφερειακό, δεν έβγαλαν και κάποια σημαντική είδηση, δεν πρόσθεσαν κάτι νέο. Περισσότερο δόθηκε έμφαση από τις παρατάξεις της αντιπολίτευσης που έθεσαν και τα ερωτήματα, σε θέματα γνωστά, αλλά ίσως μέσα από ένα άλλο πρίσμα ή με μία τάση για πίεση ώστε η κάθε Αρχή να αναγκαστεί να δώσει περισσότερο καθαρές εξηγήσεις.

Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν χρειάζεται αυτή η νέα θεσμική διαδικασία, αντίθετα πρέπει να βρει τον ρυθμό της και να αποτελέσει αντικείμενο μεγαλύτερης προσοχής από την αντιπολίτευση. Μπορεί να δώσει στοιχεία αν βρεθεί τρόπος η δημοτική και περιφερειακή αρχή να δώσουν μεγαλύτερο βάρος στην αποτελεσματικότητα του έργου τους.

Προκύπτει όμως και ένα άλλο σημείο από τη διαδικασία, ο εγκλωβισμός σε μία πολύ συγκεκριμένη θεματολογία, με ελάχιστες εξαιρέσεις. Λίγο πολύ τα θέματα που μπαίνουν είναι γνωστά, έχουν πολυσυζητηθεί και δεν έχουν νέες πτυχές. Για αυτό ίσως και το αποτέλεσμα της συζήτησης δεν είναι διαφορετικό από άλλες συζητήσεις που έχουν προηγηθεί σε άλλα θεσμικά επίπεδα.

Κι αυτό με τη σειρά του κατ’ επέκταση μπορεί να σημαίνει ότι έχουμε εγκλωβιστεί και ως περιοχή σε μία μακρά συζήτηση πάνω σε μία πολύ συγκεκριμένη θεματολογία που δεν αλλάζει και δεν παράγει νέα δεδομένα. Πόσες φορές άραγε θα πρέπει να μιλήσουμε ξανά για το Πάρκο Τεχνολογίας; Οι δε τοπικές αρχές έχουν μάθει πια και συμπεριφέρονται με έναν τρόπο που δεν πείθει ότι έχουν κι άλλες προκλήσεις μπροστά τους και μόνο ένα δύο έργα μπορούν να επιτελέσουν μέσα στη θητεία τους. Μοιάζει να βολευόμαστε όλοι μας με τα ίδια και τα ίδια.

Συγκρατούμε εαυτόν εντός μας

Μια από τις πιο σκληρές καταστάσεις είναι αυτή η συγκράτηση.  Να συγκρατείς τη χειρονομία, το άγγιγμα, την επαφή. Ο άνθρωπος που μένει μόνος του, με το σώμα του ανέγγιχτο.

Όχι ότι δεν υπάρχει ένα όριο, δεν λέω αυτό. Δεν λέω για τον βίαιο άνθρωπο που ανοίγεται για να καταστείλει και να ελέγξει, να υποτάξει. Αυτός επιβάλλεται να περιοριστεί.

Λέω για το άνοιγμα στον άλλο, στην επιθυμία ίσως, σίγουρα στην ανάγκη για συνομιλία. Με τα λόγια, τα βλέμματα, με το σώμα.

Αυτό το κράτημα, το δεν το κάνω, δεν αγγίζω, δεν εκδηλώνω αισθήματα, δεν ψιθυρίζω, δεν σηκώνω καν το βλέμμα στον άλλον, είναι εντέλει ένας ανάποδος δρόμος ελέγχου. Από έξω προς τα μέσα μας σίγουρα, μία σωματοποίηση της εξουσίας πάνω μας σε όλες τις τις μορφές. Αν κλειστώ μέσα στην πανοπλία μου είναι πιθανόν και να γλυτώσω τη βία που νιώθω να με κατακλύζει.

Αλλά και από μέσα προς τα έξω, σαν αυτο-καταστολή, αυτοέλεγχος. Εντάξει, σε έναν κόσμο κανόνων και περιορισμών ζούμε, είναι λογικό να υπάρχουν και κάποια πιο φυσικά όρια. Άλλωστε πώς είναι σίγουρο ότι κι ο άλλος θα δεχτεί την επαφή; Δεν είναι. Αλλά κι αυτό το δίλημμα, με θέλει δεν με θέλει, λειτουργεί εν τέλει προς τα πίσω, σε περιορίζει κι άλλο.

Γινόμαστε έτσι όλο και πιο ουδέτεροι για να πω μία άλλη εκδοχή του απόμακρου, της απόστασης. Ο ερωτικός άνθρωπος στους καιρούς της απόστασης, της αδυναμίας να αγγίξεις, να εκφραστείς, να απευθυνθείς, είναι σαν τον άνθρωπο της πανδημίας που ένιωθε καλύτερα μέσα σε μία αντισηπτική συνθήκη διαρκούς απόστασης. Καλύτερα, σημαίνει ασφαλέστερα. Και ασφάλεια σημαίνει εν τέλει αυτοφυλάκιση.

Σε καιρούς μίζερους και αντιερωτικούς έτσι κι αλλιώς, τι να λέμε, οι άνθρωποι οικειοθελώς συγκρατούμε εαυτόν εντός μας. Ανέπαφοι. Κι ο χρόνος περνάει σαν το φύλλο που το παρασέρνει η βροχή στο πεζοδρόμιο.

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr