Οι προσπάθειες της κυβέρνησης να πέσουν οι τιμές στο ράφι έχουν γίνει μακροχρόνιες. Κι αυτό γιατί και η ακρίβεια κρατά πολύ καιρό τώρα. Την Πέμπτη ανακοινώθηκαν και νέα μέτρα, οπότε θα πρέπει να δούμε κι από σήμερα ποια θα είναι η αληθινή τους επίδραση.

Αυτό που έχει διαρραγεί όμως στην περίπτωση της ακρίβειας είναι η εμπιστοσύνη με την κοινωνία. Ο πολύς κόσμος νιώθει ότι είναι μόνος μπροστά στο ταμείο και ότι δεν υποστηρίζεται από την Πολιτεία και το οργανωμένο κράτος.

Από την κυβέρνηση, δε, τα δύο τελευταία χρόνια τα μηνύματα που στέλονται δεν είναι καθαρά αφού άλλες φορές ευθύνεται η διεθνής κατάσταση και η εισαγόμενη ακρίβεια, άλλες φορές οι δομικές δυσκολίες της ελληνικής οικονομίας κι άλλες ο πληθωρισμός της απληστίας. Πολλά μπορεί να είναι τα αίτια και σίγουρα η ακρίβεια δεν χτυπά μόνο την Ελλάδα. Αλλά νιώθει κανείς ότι μετά από σχέδον 15 χρόνια κρίσης, το ελληνικό κράτος θα είχε πιο αποτελεσματικές απαντήσεις. Και θα είχε δημιουργήσει τέτοια σχέση με την κοινωνία που η εμπιστοσύνη θα ήταν αυτονόητη.

Το πρόβλημα παίρνει κι άλλες διαστάσεις όμως, γιατί δεν είναι μοναδικό. Δεν είναι μόνο οι τιμές στα προϊόντα στα σούπερ μάρκετ στα οποία επικεντρώνονται και τα νέα μέτρα. Λίγο πολύ οι καταναλωτές προσαρμόζονται αλλάζοντας συνήθειες ή κόβοντας αγορές. Ακριβή όμως είναι η ζωή παντού πια. Κι αυτό δημιουργεί ένα νέο περιβάλλον, μία νέα συνθήκη. Γιατί ο πολίτης αισθάνεται βαθμιαία ότι επιδεινώνεται η θέση του, ότι βρίσκεται σε μειονεκτική θέση σε σχέση με άλλους που έχουν πρόσβαση σε αγαθά και υπηρεσίες λόγω καλύτερης οικονομικής θέσης. Άρα εγκαθίστανται σχέσης ανισότητας μέσα στην κοινωνία και χτίζονται τείχη αποκλεισμού.

Αυτός ο κίνδυνος είναι που πρέπει να αποφευχθεί. Κι επείγει να αυξηθεί και η εμπιστοσύνη πολίτη- κράτους και να φανεί το αποτύπωμα των κυβερνητικών μέτρων.

Οι ήχοι εκεί έξω

Μερικές φορές στην πόλη πέφτει σιωπή, σχεδόν ισοπεδωτική. Ειδικά στις περιοχές με κατοικίες, τα μεσημέρια, τα βράδι, τα σαββατοκύριακα, μοιάζει σαν να μην κινείται τίποτα εκεί έξω. Κι αυτό ίσως ως έναν βαθμό να δηλώνει και ένα αίσθημα ασφάλειας ή κανονικότητας. Αφού δεν δουλεύουμε μαζευόμαστε σπίτι και έξω κυριαρχεί η απουσία μας.

Όμως αυτή η κανονικότητα δεν υπάρχει όπως την ξέραμε. Δεν είναι σίγουρο ότι δουλεύουν το κλασικό ωράριο 7-2 οι περισσότεροι και μάλλον είναι πολύς ο κόσμος που έχει πάρει σύνταξη ή είναι άνεργος. Άρα ίσως και να μαζεύεται σπίτι επειδή δεν έχει ασχολίες.

Μετά είναι στιγμές που αυξάνονται οι ήχοι. Περνάνε παρέες νέων παιδιών που θέλουν να κάνουν έντονη την παρουσία τους και μιλάνε δυνατά στο κινητό ή ακούνε μουσική. Ή περνάνε αυτοκίνητα που θέλουν να δείξουν ότι έχουν δύναμη, κάποιο σαββατόβραδο.

Αλλά κι αυτός ο ήχος τελικά παίρνει τη θέση του σε κάποιο αναμενόμενο μοτίβο.

Οπότε μένουν οι ήχοι της άλλης ζωής, της ζωής της εργασίας, των τεχνικών και των μαστόρων, των συνεργείων και των απορριμματοφόρων, των ασθενοφόρων ή των φορτηγών. Που κι αυτοί κανονική ζωή είναι γιατί έχει πολλές πτυχές η ζωή.

Αλλά εμείς μέσα στα σπίτια μπορεί και να έχουμε πειστεί ότι είμαστε καλύτερα αν απομονωθούμε από τον κόσμο εκεί έξω.

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr