Στα παιδικά μας χρόνια η φαντασία μας ήταν αυτό που μας χαρακτήριζε, ανεξάρτητα από τα οικονομικά μας και την καταγωγή μας.

Έτσι ανακαλύπταμε τον κόσμο, μεταμορφώναμε τα συρμάτινα, ξύλινα, πέτρινα… παιχνίδια μας σε μαγικά αντικείμενα, σε ένα ονειρικό σύμπαν.

Γέμιζαν οι αλάνες με τις ομάδες μας, τα παιχνίδια μας, τις φωνές μας, τους τσακωμούς μας, τα τραγούδια μας, τους χορούς μας.

Έπειτα υποδυθήκαμε ρόλους που δεν είχαμε φανταστεί. Ξορκίσαμε τους φόβους που «κάποιοι» έσπειραν και γιατρέψαμε πολλές πληγές.   

Επινοήσαμε τρόπους να αντιμετωπίσουμε την κάθε δυσκολία.

Σήμερα τα παιχνίδια της φαντασίας χάνονται μέσα στις μικρές ή μεγάλες οθόνες, για να κάθονται τα παιδιά φρόνιμα. Να μην ενοχλούνται οι μεγάλοι. Να νομίζουν ότι κάνουν όσα πρέπει για τα παιδιά τους.

Γίνονται οι μικροί παθητικοί θεατές, μιας προκατασκευασμένης από τους ενήλικες πραγματικότητας;

Ελπίζουν για μια όμορφη ζωή;

Μαθαίνουν να δρουν πατώντας κάποια πλήκτρα;

Δεν μου αρέσει η αποξένωση και η συσσωρευμένη βία που βιώνουμε, οδυνηρά σήμερα.

Την Πέμπτη αισθάνθηκα πως οι νέοι μας έχουν οράματα και αγωνίζονται γι’ αυτά.

Το ευχαριστήθηκα.

Γιώργος Μακρίδης