Τα μεγάλα μέτωπα των ημερών είναι αυτό για τα ιδιωτικά πανεπιστήμια και τα αγροτικά. Και είναι μεγάλα όχι γιατί δημιουργούνται αντιθέσεις και αντιπαραθέσεις, αλλά γιατί απασχολούν κυριολεκτικά πολύ κόσμο. Το θέμα δεν είναι αυτές καθ’αυτές οι κινητοποιήσεις, αλλά ότι έχουν μπει τα προβλήματα και οι προκλήσεις, στην καθημερινή συζήτηση. Κι αυτό είναι αρκετά διαφορετική συνθήκη σε σχέση με άλλα θέματα της δημόσιας σφαίρας ή ανάλογες εμπειρίες από το παρελθόν.

Στα πανεπιστημιακά ζητήματα δεν είναι θέμα τόσο η συνταγματικότητα της νομοθέτησης της κυβέρνησης για τα ιδιωτικά ιδρύματα, το άρθρο 16 δηλαδή, όπως ήταν το 2005-2006 ή παλιότερα που έμπαινε το θέμα. Τώρα αυτό που συζητιέται πολύ είναι η ανισότητα που δημιουργείται με τις σπουδές να γίνονται απόκτημα για τους έχοντες.

Στα αγροτικά, το πάγιο αίτημα από το παρελθόν ήταν οι επιδοτήσεις. Τώρα το βασικό είναι πώς θα καλυφθεί το αυξημένο κόστος παραγωγής που απειλεί να εξαφανίσει την παραγωγή.

Εχουμε δηλαδή μία ποιοτική διαφορά στους προβληματισμούς που αναπτύσσονται σε ευρέα κοινωνικά στρώματα.

Για αυτό και βλέπουμε ότι η δημόσια συζήτηση δεν υποχωρεί εύκολα, ότι η κυβέρνηση δυσκολεύεται στη διαχείριση και τα κόμματα της αντιπολίτευσης μοιάζουν πιο μετρημένα στον αντιπολιτευτικό λόγο.

Και το κυριότερο είναι ότι ο κόσμος προβληματίζεται για το μέλλον του τόπου έχοντας υπόψη του και τη διεθνή κατάσταση και αυτήν την αίσθηση ρευστότητας και κινδύνου που μοιάζει να διαχέεται παντού πια.

Από την παθητικότητα στην τοξικότητα

Ναι, τα προβλήματα είναι πολλά και δύσκολα. Αυτό το αίσθημα ότι σε μπουκώνουν, ότι σου στέκεται στο λαιμό η πραγματικότητα. Και οι ακυρώσεις, είναι πολλές ναι. Δεν κάνουμε όσα θέλουμε, όσα θα μπορούσαμε, όσα δικαιούμαστε. Νιώθουμε ότι μας αδικεί πια η ζωή. Ματαιώσεις και απογοητεύσεις. Ποιος δεν τα ξέρει πια αυτά τα αισθήματα; Και είμαστε σαν να ζούμε μαζί τους πια, όλα αυτά τα χρόνια της κρίσης. Σαν να έχουν μπει στο πετσί μας.

Κι ακριβώς εκεί είναι που σκάει η παρενέργεια. Από τη μία η παθητικότητα, αυτή η κατάσταση που αρνείσαι να αντιδράσεις, που αδιαφορείς για τα ερεθίσματα από τις κοινωνικές αντιδράσεις και από τη συλλογική ζωή.

Κι από την άλλη, όλο αυτό που λέμε τοξικότητα, αυτή η δυσπιστία, η πίκρα, η αντίθεση προς τον άλλο, μέσα σε ένα καθεστώς συνεχούς επαγρύπνησης και ευερεθιστικότητας.

Μπορούμε άραγε να συμφιλιωθούμε με όλη αυτήν την κατάσταση που ζούμε; Όχι προφανώς. Αλλά δεν γίνεται ούτε και την αποδεχθούμε με αδιαφορία και απώθηση, ούτε με επιθετικότητα προς τον άλλο. Κάπου αλλού είναι ο δρόμος της αλλαγής. Να είναι στην προσπάθεια συμμετοχής, ενέργειας, εκδήλωσης της πρόθεσης για την αλλαγή; Αντέχουμε;

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr