Το νέο στην υπόθεση των ιδιωτικών πανεπιστημίων είναι η προσπάθεια να θεσπιστεί κάποιο είδος ελάχιστων κριτηρίων στην εισαγωγή των φοιτητών στα νέα ιδρύματα.

Έτσι την Τετάρτη ο υπουργός Κ. Πιερρακάκης παρουσιάζοντας το νέο νομοσχέδιο που θα μπει σε διαβούλευση, αφιέρωσε χρόνο στο να αναφερθεί στην ανάγκη των υποψήφιων να περνάνε από τις Πανελλαδικές εξετάσεις ή να πιάνουν την ελάχιστη βάση για να εισέλθουν στη σχολή. Έβαλε στην ουσία το όριο στη βάση του 10, για αυτόν που θα έχει εξασφαλίσει όμως τα χρήματα που θα απαιτούνται για να φοιτήσει στη σχολή.

Απάντησε έτσι η κυβέρνηση σε μία από τις βασικές αντιδράσεις που υπάρχουν για το νομοσχέδιο, που λέει ότι θα μπορεί να σπουδάζει όποιος θα μπορεί να πληρώσει και όχι όποιος θα αξιολογείται με υψηλά πλαφόν ότι αξίζει να εισαχθεί σε μια σχολή.

Θα μπορεί άραγε να λειτουργεί μία Ιατρική Σχολή στη χώρα μας μόνο με φοιτητές που θα έχουν πιάσει την ελάχιστη βάση εισαγωγής στο πεδίο τους;

Πάντως έστω και διά αυτής της οδού, εισέρχεται στη συζήτηση το θέμα των Πανελληνίων. Αφού κάποιοι θα τις χρειάζονται μόνο για το ελάχιστο, γιατί να μην καταργηθούν για όλους όπως συμβαίνει και σε άλλες χώρες που μετράει κυρίως το εθνικό απολυτήριο; Γιατί η χώρα μας δεν αντιγράφει τέτοια συστήματα;

Τέτοια ερωτήματα που μοιάζουν λίγο λαϊκά και δεν ταιριάζουν με τα υψηλά νοήματα των μεταρρυθμίσεων και του εκσυγχρονισμού με τα οποία συχνά ντύνει τις επιλογές της η κυβέρνηση, ανταποκρίνονται πάντως στις κοινωνικές διεργασίες αυτήν την περίοδο. Και μπορεί ίσως να είναι εύκολο για πολλά κοινωνικά στρώματα να αποδεχθούν ότι και η Ελλάδα θα έχει ιδιωτικά πανεπιστήμια «όπως παντού», αλλά υπάρχει και πολύς κόσμος που αντιλαμβάνεται όλο και καθαρότερα ότι πρέπει να έχει πολλά λεφτά για να εξασφαλίσει τη μόρφωση του παιδιού του ή να βρει ένα χειρουργείο αν ασθενήσει.

Όταν τα έχουμε όλα τέλεια

Είναι κόσμος που τους βλέπεις ότι τους πάνε καλά τα πράγματα. Είναι ασφαλείς από οικονομικές έγνοιες και δεν ανησυχούν πώς θα βγει ο μήνας. Έχουν εξασφαλίσει το μέλλον τους και τους βλέπεις ότι κινούνται με μία άνεση. Καλό είναι αυτό. Αλλά βλέπεις τους ίδιους ενίοτε να μην μπορούν να λειτουργήσουν πέρα από ένα σημείο.

Τι συμβαίνει; Γιατί όταν είμαστε ασφαλείς δεν είμαστε κατ΄ανάγκη και ευχαριστημένοι;

Προφανώς κάπου υπάρχει ένα ανικανοποίητο που δεν εκφράζεται ή δεν γίνεται και αντιληπτό. Και δεν το λέω από την ψυχολογική πλευρά που είναι και της μόδας να χρησιμοποιείται- όλα τα ψυχολογοποιούμε συνέχεια. Το λέω γιατί για όλους μας είναι δύσκολο να ξέρουμε συνέχεια και κάθε φορά στα αλήθεια.

Αλλά είναι και το άλλο. Σπαταλάμε πολύ χρόνο και ενέργεια για «να είμαστε καλά» και να τα έχουμε όλα έτοιμα και τέλεια που ξεχνάμε ή απομακρυνόμαστε από την πηγή της ζωής που είναι το άνοιγμα στο νέο, το ρίσκο και το δίλημμα της επιλογής, το φλερτ με το διαφορετικό.

Είμαστε καλά, αλλά περίκλειστοι. Και μένουμε θεατές της ζωής που τρέχει.

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr