Διαβάζοντας κάποιος τα μέτρα που ανακοίνωσε η κυβέρνηση για τη μείωση του κόστους του αγροτικού ρεύματος και συνολικά τη στήριξη των αγροτών, αναρωτιέται γιατί δεν τα ανακοίνωνε τον Δεκέμβριο ας πούμε και όχι τώρα που έχουν κατέβει τα τρακτέρ στους δρόμους.

Πιθανά να έχει χάσει τα αντανακλαστικά της, ελλείψει και μιας κάποιας κοινωνικής γείωσης μετά και από τα πέντε χρόνια διακυβέρνησης. Ή ίσως επιπρόσθετα να εκδηλώθηκε κι ένα είδος πολιτικής αλαζονείας, μετά το εκλογικό αποτέλεσμα, τύπου, αφού μας ψηφίζουνε γιατί να διαμαρτύρονται.

Στην πραγματικότητα η κυβέρνηση υποτιμά την πραγματικότητα, κάτι που δείχνει να το παθαίνει και σε άλλες περιπτώσεις όπως με τα ιδιωτικά πανεπιστήμια, θέμα που μοιάζει να είναι πιο εύκολο- αλλά δεν είναι.

Η διεθνής κατάσταση έδειχνε εξ αρχής ότι υπήρχε πρόβλημα με τους αγρότες. Η παρατεταμένη κρίση με το πολύ υψηλό κόστος παραγωγής έδειχνε εδώ και μήνες ότι δεν συμμαζεύεται. Και οι αγρότες σε όλη την Ευρώπη ένιωσαν ότι δεν περιλαμβάνονται στα σχέδια στήριξης και ανασυγκρότησης, όπως άλλοι κλάδοι της οικονομίας. Περισσότερες προσδοκίες έχουν οι ενεργειακές εταιρίες ή οι τράπεζες παρά όσοι παράγουν την τροφή των Ευρωπαίων.

Ίσως πίσω από αυτήν τη στάση υποτίμησης των αγροτών να κρύβεται μία κυρίαρχη αντίληψη στα υψηλά κλιμάκια των κέντρων λήψης αποφάσεων, πολιτικών και οικονομικών, ότι δεν χρειάζονται και πολύ οι ευρωπαίοι αγρότες, όταν μπορείς να εισάγεις τρόφιμα από την Νότια Αμερική, τη Βόρεια Αφρική κ.α.

Οι αγρότες με τις κινητοποιήσεις τους θυμίζουν στους κυβερνώντες ότι υπάρχουν.

Στην ελληνική περίπτωση ενδέχεται να έπαιξε ρόλο και ο βασικός προσανατολισμός της κυβερνητικής πολιτικής στις μεγάλες επενδύσεις ή την τουριστική ανάπτυξη. Σε συνδυασμό με την αδυναμία να δουν το βάθος της ζημιάς που προκάλεσαν οι φυσικές καταστροφές στην παραγωγή, ίσως να εξηγεί και το γιατί τελικά στην κυβέρνηση «ξέχασαν» τους αγρότες.

Όταν δεν ξέρεις τι λες

Υπάρχει και μία ελαφρότητα στο λόγο. Πολλοί πιστεύουν ότι δεν πειράζει να πουν κάτι παραπάνω. Ότι δεν πειράζει να γίνουν είρωνες, εριστικοί ή επιθετικοί. Νομίζουν ότι έτσι γίνονται πιο αυθεντικοί, πιο αληθινοί. Αυτό είμαι κι αν σας αρέσει. Ή έτσι μιλάει η ανόθευτη ψυχή, έτσι εκφράζεται χωρίς στεγανά ο κόσμος. Τέτοια λένε.

Και υποτιμούν το γεγονός ότι τα εύκολα λόγια τους, μπορεί να πληγώνουν τους άλλους. Ότι μπορεί να τους κάνουν να υποχωρούν και να κλείνονται. Ή να αποχωρούν.

Θα πεις εδώ ο άλλος δεν ξέρει τι βγάζει από το στόμα του, θα ενδιαφερθεί αν πλήγωσε τον απέναντι; Ούτε περνάει καν από το μυαλό του.

Αν σκεφτεί όμως για ποιο λόγο γίνεται όλο και πιο μόνος και ο ίδιος και γιατί δεν πετυχαίνει να συναντηθεί αληθινά με τους άλλους- κάτι που υποψιάζεται ενίοτε- ίσως τότε να αναθεωρήσει.

Το ότι επιπλέον ο «αυθεντικός» λόγος είναι συχνά και φτηνός λόγος και δείχνει και φτώχεια σκέψης είναι μία άλλη παθογένεια. Που επίσης πολλοί αγνοούν ότι υπάρχει και τους αφορά.

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr