Η ολοκλήρωση του οδικού άξονα Άκτιο- Αμβρακία είναι μία σημαντική στιγμή για τις υποδομές στη χώρα μας, όπως ήταν και κάθε άλλη στιγμή με τους μεγάλους αυτοκινητοδρόμους. Έχουμε να κάνουμε με έργα που αποτέλεσαν όραμα για τον τόπο ακόμα και πριν από έναν αιώνα σχεδόν και χρειάστηκε πολλή προσπάθεια και μεγάλοι πόροι για να τελειώσουν και να μπουν στην κυκλοφορία.

Για την Ήπειρο είναι σαν να κλείνει σχεδόν η υπόθεση των συγκοινωνιών και της άρσης της απομόνωσης. Μένει μόνο το βόρειο τμήμα του Ε65 το οποία θα έπρεπε να είχαν παλέψει περισσότερο οι Ηπειρώτες ώστε να συγκλίνει πιο κοντά και όχι στα Γρεβενά, αλλά στην Ήπειρο το πολιτικό δυναμικό δεν φημίζεται για τον μακρόχρονο σχεδιασμό του.

Υπάρχουν όμως πλέον και νέες προκλήσεις. Και η πρώτη είναι αυτή που υπήρχε και παλιότερα όταν πέρναγαν τα χρόνια και δεν γίνονταν τίποτα. Είναι ο χρόνος πια το πρόβλημα. Γιατί τα χρόνια πέρασαν μέχρι να ολοκληρωθεί η Εγνατία και η Ιόνια και νέα στοιχήματα ανοίγονται πια στην περιφερειακή ανάπτυξη στην Ευρώπη, κατά συνέπεια και στη δική μας γωνιά, στην Ήπειρο. Σήμερα είναι το τρένο πια το μεγάλο στοίχημα που είναι ήδη πραγματικότητα σε πολλές περιοχές και ωθεί την ανάπτυξη. Δεν νοείται προοπτική για το μέλλον χωρίς τρένο. Και για την Ήπειρο υπάρχει μόνο μία αναφορά ότι θα το δει η Πολιτεία στον 20ετή προγραμματισμό της.

Μετά είναι το εσωτερικό δίκτυο. Οι οδικές συνδέσεις δεν είναι απλή υπόθεση πια συγκοινωνιών. Γιατί τώρα πια σύνδεση σημαίνει τουρισμός, μεταφορές προϊόντων και αγορές κ.α. Ο κόσμος τρέχει με μεγάλες ταχύτητες και δεν περιμένει όσους μένουν πίσω.

Τελευταία παρατήρηση: Με ευκολία αποδέχεται η Ήπειρος τη χρέωση των μετακινήσεων με διόδια. Θα υπάρχει δρόμος στο μέλλον που να μην τον χρεώνονται οι οδηγοί; Και είναι σίγουρα αυτό κάτι που θα παραλείπουν οι πολίτες από τον προβληματισμό τους; Υπάρχει ανάπτυξη όταν όλα γίνονται υπόθεση κόστους οφέλους ιδιωτικών επιχειρήσεων. Το μίγμα συνεργασίας του δημοσίου με τον ιδιωτικό τομέα χρειάζεται περισσότερη σκέψη και σχεδιασμό πολιτικών για το μέλλον.

Σφαίρα πάει η ανακύκλωση

Έχω πάρει την ανακύκλωση του σπιτιού φεύγοντας για και πάω προς τον κάδο. Βλέπω από μακριά ότι φτάνει και ηλικιωμένη ρομά με ένα ξύλο κι ένα καρότσι έτοιμη να αρχίσει να ψάχνει για χρήσιμα υλικά μέσα στους κάδους. Κοντοστέκομαι γιατί ντρέπομαι να πετάω τα σκουπίδια την ώρα που ο άλλος παλεύει για το μεροκάματο.

Την ίδια στιγμή πάνω στους κάδους είναι τρία γατάκια δύο τριών μηνών που ψάχνουν να φάνε. Βλέποντας τη γυναίκα, τα δύο πηδάνε να φύγουν, αλλά το ένα δεν τα καταφέρνει και πέφτει μέσα στον κάδο που είναι τελείως άδειος όπως καταλαβαίνω από τον γδούπο. Το γατάκι αρχίζει το κλάμα. Πλησιάζω και το βλέπω μαζεμένο σε μία γωνία. Δεν γίνεται να φύγω έτσι, το κάνω εικόνα ότι θα μείνει εκεί μέσα. Βάζω το χέρι μου δεν το φτάνω, προσπαθώ να γυρίσω τον κάδο αλλά είναι ατάραχος, δεν έχω άλλες ιδέες, σκέφτομαι να ανέβω σπίτι να πάρω μια καρέκλα να φτάσω μέχρι μέσα στον κάδο, ο γατούλης βλέπω ξεθαρρεύει λίγο, δεν ασχολείται άλλο μαζί μου, μαζεύει τα πόδια του και κάνει ένα σάλτο ένα μέτρο, πιάνεται από την άκρη με κόπο, αλλά τα καταφέρνει και πηδάει έξω και φεύγει.

Γυρίζω να πάρω κι εγώ την ανακύκλωση να την πετάξω πια, η γυναίκα δίπλα έχει μαζέψει τα κουτάκια και ετοιμάζεται να φύγει, «ήθελε κι αυτό να φάει» μου λέει με σπαστά ελληνικά, χαμογελάω και φεύγω για τη δουλειά. Σφαίρα πάει η ανακύκλωση στην πόλη. Όλοι καλά.

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr