Είναι απογοητευτικό, αλλά η προοπτική να έρθει το τρένο στην Ήπειρο προσδιορίζεται για κάπου 20 χρόνια μετά, σύμφωνα με τον στρατηγικό σχεδιασμό για τους σιδηροδρόμους που παρουσιάστηκε πριν από μερικές ημέρες. Αν πάντως αυτοί οι χρόνοι καταμετρώνται με 20ετίες, αναρωτιέσαι αν είχαν ξεκινήσει πριν από 20 χρόνια κάποιες μελέτες- τότε που υπήρχαν ευρωπαϊκοί πόροι και δεσμεύσεις για διευρωπαϊκά δίκτυα-, μήπως σήμερα ήταν και πιο «ώριμο» το έργο. Κατά πάσα πιθανότητα πάντως και σε 20 χρόνια από τώρα για ωριμότητα των μελετών θα συζητάμε και πάλι. Κρατά έναν αιώνα και παραπάνω η υπόθεση του τρένου στην Ήπειρο, χωρίς αποτέλεσμα.

Αλλού φαίνεται όμως ότι βρίσκεται πια το βασικό ζήτημα των μεγάλων υποδομών της Ηπείρου και της χώρας. Το ερώτημα είναι πλέον αν μπορεί η Πολιτεία να ασκήσει έναν κεντρικό έλεγχο και να έχει έναν ολοκληρωμένο κεντρικό σχεδιασμό όταν όλα τα μεγάλα έργα και οι υποδομές έχουν περάσει σε ιδιωτικές επιχειρήσεις.

Ας μην αναλωθούμε πάλι στο τι είναι και τι δεν είναι μία «παραχώρηση» έργου ή ποια είναι η φύση της συνεργασίας δημοσίων και ιδιωτικών κεφαλαίων, αλλά ας επικεντρωθούμε στον σχεδιασμό.

Ένα κράτος που δεν διαθέτει επαρκή κεφάλαια για όλα τα μεγάλα έργα που χρειάζεται, αλλά επιπλέον έχει παραχωρήσει ήδη και τις βασικές του υποδομές σε ιδιωτικές εταιρίες, πώς μπορεί να οραματιστεί, να σχεδιάσει και να υλοποιήσει τα επόμενα βήματά του;

Αν δεν έχεις τον έλεγχο των αεροδρομίων και των λιμανιών πώς μπορεί να δεις και τι θα γίνει με τις συνδετήριες οδούς; Κι αν δεν έχεις τον έλεγχο των οδικών αξόνων πώς θα περάσεις στις σταθερές τροχιές;

Κατά συνέπεια,σε αυτή τη φάση είναι ίσως προτιμότερο να βρεθεί ένα νέο επίπεδο σχέσεων και συνθέσεων του δημοσίου συμφέροντος με τις ιδιωτικές επενδύσεις. Να προχωρήσει το κράτος σε έναν ολοκληρωμένο σχεδιασμό για τις μεγάλες υποδομές της χώρας συνδυάζοντας τις δυνατότητες που μπορεί να δίνουν τα διαθέσιμα χρηματοδοτικά εργαλεία.

Μπορεί άραγε το κράτος μας να κάνει κάτι τέτοιο ώστε να αναπτυχθεί ισοβαρώς όλη η χώρα μέσα σε χρονικά διαστήματα που να επιτρέπουν να αναπτύσσονται προσδοκίες από τους πολίτες; Μπορεί έστω, το κράτος να προβλέψει και να δεσμευτεί; Ή έχουν χαθεί και αυτές οι δυνατότητες;

Ο πλούτος έχει γυρίσει τον κόσμο ανάποδα

Οι πέντε πλουσιότεροι άνθρωποι στον κόσμο είδαν τις περιουσίες τους να διπλασιάζονται με επίπεδα αύξησης του 114% από το 2020. Είναι ένα στοιχείο που ανέδειξε η μη κυβερνητική οργάνωση Oxfam, πριν από το Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ του Νταβός, καλώντας τις κυβερνήσεις να μειώσουν την επιρροή των υπερπλουσίων στη χάραξη φορολογικής πολιτικής, όπως διαβάζουμε.

Ως προς τα νούμερα η έκθεση αναφέρει ότι η περιουσία των πέντε πλουσιότερων ανθρώπων στον κόσμο αυξήθηκε από το 2020 ως το 2023 κατά 405 δισεκ. δολάρια, στα 869 δισεκ. δολάρια, ενώ αυτή των δισεκατομμυριούχων κατά 3,3 τρισεκ. Δολάρια.

Η περιουσία όμως και τα έσοδα πέντε δισεκατομμυρίων ανθρώπων αθροιστικά συρρικνώθηκαν, έγιναν φτωχότεροι.

«Πιέζοντας τους εργαζόμενους και τις εργαζόμενες με μισθούς που αυξάνονται βραδύτερα από τον πληθωρισμό, αποφεύγοντας φόρους, ιδιωτικοποιώντας το κράτος και συμβάλλοντας σε μεγάλο βαθμό στην υπερθέρμανση του πλανήτη», οι μεγάλες εταιρείες «βαθαίνουν τις ανισότητες», αναφέρει η οργάνωση σε έκθεσή της που έχει τίτλο «Ανισότητα ΑΕ».

Το ερώτημα που τίθεται μοιάζει τόσο εύλογο που ίσως και να… εξαφανίζεται από τα μάτια μας. Πώς μπορεί να σταθεί μία τόσο μεγάλη απόσταση; Πώς μπορεί να λειτουργήσει η ανθρωπότητα αν οι άνθρωποι δεν έχουν την προσδοκία της ευημερίας;

Αλλά είναι όντως ένα ερώτημα τόσο θεμελιακό που μοιάζει να μην το συζητά κανένας πια. Η πολιτική μιλά για δημοκρατία, ισότητα, ανάπτυξη, όμως η πραγματικότητα για δισεκατομμύρια ανθρώπους είναι στην απέναντι πλευρά. Σαν μην μπορείς πια να δεις το μέλλον σου.

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr