Οι άνθρωποι ζουν τις ζωές τους με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Ζουν. Και έχουν κάτι να πουν, σκέφτονται, δρουν ή δεν κάνουν τίποτα.

κούγεται αυτονόητο κάτι τέτοιο, αλλά έχει σημασία να σκύψουμε πάνω στις ιστορίες των ανθρώπων για να μην αφήσουμε τη σιωπή να καλύψει τον τόπο, για να μην αφήσουμε την απουσία να γεμίσει το κενό.

Ο Δημήτρης Τερζής, παρουσίασε τη χρονιά που πέρασε μία από τις καλύτερες συλλογές διηγημάτων, το βιβλίο του «Ο παππούς στο τζάκι και άλλες ιστορίες», από τις εκδόσεις Πόλις.

Έγκυρος δημοσιογράφος με ισχυρή πολιτική αντίληψη, γνωστός από την αρθρογραφία του στην Εφημερίδα των Συντακτών, έχει ήδη δοκιμαστεί στο λογοτεχνικό στίβο με δύο ακόμα συλλογές διηγημάτων και ένα μυθιστόρημα.

Στο νέο του βιβλίο, πιο ώριμος από ποτέ στη γραφή καταφέρνει να φύγει από το προσκήνιο ο συγγραφέας, η ματιά εκ των άνω, ο σχεδιασμός του βιβλίου και να αναδειχθούν οι ήρωές του, η συνθήκη της ζωής, οι ανθρώπινες σχέσεις. Μία ρεαλιστική προσέγγιση με σηματωρό όμως, μία τροπή των πραγμάτων που ανοίγει πάντα την πόρτα για βαθύτερες διεργασίες: Την απουσία, την απώλεια, την προοπτική του θανάτου.

Η απώλεια ως δεδομένο, ως ενδεχόμενο, ως σίγουρη εκδοχή, ως αναστοχασμός, ακόμα και ως παρατήρηση με τη σιγουριά ότι δεν μας βρήκε εμάς κάτι ανεπανόρθωτο. Μια κηδεία που πάει λάθος κάπου στη Σικελία με την αίσθηση ότι η ζωή μπορεί να συνεχιστεί κάτω από τον ήλιο, αλλά και οι τελευταίες επιλογές που έχουμε σκεφτεί ότι θα κάναμε αν ερχόταν το τέλος του κόσμου, οι συνέπειες από το σπάσιμο μιας τεφροδόχου, ο στρατιώτης στα σύνορα που εντοπίζει πρόσφυγες, αυτές είναι μερικές από τις στιγμές, τις ιστορίες πάνω στις οποίες φτιάχνει τα διηγήματά του ο συγγραφέας.

Καταφέρνοντας με τον δικό του τρόπο να μας κάνει  συμμέτοχους, να πάρουμε μέρος σαν να είμαστε κομμάτια του σεναρίου- δεν είναι τυχαία η αναφορά, γιατί κάποιες ιστορίες θα μπορούσαν να γίνουν μεγαλύτερα μυθιστορήματα ή και σενάρια. Γιατί ακριβώς οι ιστορίες του βιβλίου, οι ιστορίες του βίου μας είναι οι ζωές μας, αυτή η αιώνια τριβή με τη χαρά και τη λύπη, με την απώλεια και την ύπαρξη, με την αγάπη και την έλλειψη συναισθημάτων.

Ξεχνάμε ότι ζούμε, γιατί ίσως έχουμε πειστεί ότι υπάρχουν άλλες καλύτερες ζωές που ίσως κάποτε να εξαγοράσουμε ή γιατί παλεύουμε με ματαιώσεις και προσδοκίες που αφαιρούν από τα μάτια μας τη ζωτικότητα της πραγματικότητας.

Ο Δημήτρης Τερζής στο νέο του βιβλίο θα μπορούσε να γράψει περισσότερο και περισσότερα, να δώσει κι άλλες ιστορίες, να δυναμώσει κι άλλες φωνές. Μας προσφέρει όμως και μία δίοδο ώστε να συμπληρώσουμε, να αναπτύξουμε εμείς αυτές τις ιστορίες. Για να μην μπει ακόμα το «τέλος», για να βιώσουμε κι άλλες τελευταίες σελίδες.

Του ΦΙΛΗΜΟΝΑ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΥ