Περπατώντας στους δρόμους της γειτονιάς μου αλλά και σε όλη την πόλη, συναντώ πολύ συχνά σημεία με σκουπίδια ή φύλλα αυτήν την περίοδο. Όχι σε πολύ κακή κατάσταση, αλλά με αυτήν την αίσθηση ότι δεν έχει περάσει κάποιος να καθαρίσει και οι δρόμοι αυτοί έχουν εγκαταλειφθεί.

Δεν το σημειώνω όμως για να κάνω παράπονα ή να σηκώσω λίγο θόρυβο από αυτούς που επιδιώκουν ναρκισιστικά οι μονίμως καταγγέλοντες στα social media.

Είναι περισσότερο μία άλλη διάσταση που θέλω να δείξω, την ανάγκη για ένα ολοκληρωμένο επιχειρησιακό σχέδιο που θα παρακολουθεί και θα παρεμβαίνει σε κάθε σημείο της πόλης ανεξάρτητα και πριν καν παραπονεθεί ο κάτοικος.

Η διαχείριση των σκουπιδιών δεν είναι μόνο η αποκομιδή. Ούτε η λύση των πάντων είναι η ανάθεση έργου σε ιδιωτικές επιχειρήσεις. Λίγο πολύ ας πούμε ότι έχει λυθεί ο κύκλος αποκομιδής από τον κάδο ως το εργοστάσιο και τον ΧΥΤΥ.

Το γίνεται όμως αν σε έναν στενό δρόμο που όμως περνάνε κάθε μέρα τα παιδιά για το σχολείο, μαζεύονται σκουπίδια ή είναι λερωμένα τα πεζοδρόμια; Θα πρέπει να περιμένουμε πότε θα γίνουν προσλήψεις εποχικού προσωπικού που δεν είναι καν σίγουρο ότι θα επαρκούν;

Ή άλλο παράδειγμα, έβλεπα τον δρόμο που προσεγγίζει ένα σχολείο της πόλης, όχι στο κέντρο της. Λακκούβες, έλλειψη πεζοδρομίων, παλιά άσφαλτος, εικόνα εγκατάλειψης. Πώς νιώθουν άραγε μαθητές και εκπαιδευτικοί όταν συνηθίζουν αυτήν την εικόνα;

Μικρά πράγματα όλα αυτά.

Αλλά μία σύγχρονη πόλη και ένας σύγχρονος δήμος θα έπρεπε να διαθέτει ένα πλήρες σύστημα οργάνωσης ώστε να αντιμετωπίζει κάθε μικρό πρόβλημα, κάθε έλλειψη.

Μα δεν υπάρχει προσωπικό, δεν υπάρχουν πόροι κλπ. Ναι τα έχουμε πει αυτά δεκάδες φορές. Το ερώτημα είναι: Σε τι χρειάζονται οι δήμοι; Και ακόμα σημαντικότερο: Πόσες υποχωρήσουν πρέπει να κάνουν οι κάτοικοι της πόλης στην ποιότητα ζωής τους.

Όλα είναι εύκολα

Έχουμε μάθει στην ευκολία, αυτό είναι βέβαιο. Εντείνεται αυτό κι από την αίσθηση ότι τα αντικείμενα είναι εύκολα προσβάσιμα και εύκολα προς χρήση. Η πρόσβαση σε προϊόντα είναι μοναδική στις μέρες μας, άλλο που δεν το καταλαβαίνουμε γιατί δεν έχουμε ζήσει στις εποχές της έλλειψής τους. Οι μεγαλύτεροι που θυμούνται πάντως, δεν καταλαβαίνουν και γιατί δεν φτιάχνονται όταν χαλάνε τα αντικείμενα που κατέχουμε σήμερα. Τα προϊόντα δεν επισκευάζονται πια, αλλά αντικαθίστανται με άλλα.

Αλλά η αίσθηση ότι μπορούμε να κάνουμε τα πάντα απλώς χρησιμοποιώντας κάτι ή μια υπηρεσία είναι μοναδική. Αν και στην πράξη ξέρουμε ότι συχνά τίποτα δεν είναι τόσο εύκολο όσο φαίνεται. Πόσο μάλλον όταν μιλάμε και για δύσκολα πράγματα όπως τα αισθήματα, οι επιθυμίες μας, οι ανθρώπινες σχέσεις. Ίσως και για αυτό και να τα κάνουμε μαντάρα σε αυτά ενίοτε. Γιατί πιστεύουμε ότι είναι τόσο εύκολα όλα, όσο το να αγοράσεις κάτι από ένα ράφι.

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr