Γιατί έφτασε σε αδιέξοδο η διεκδίκηση ενός έργου ύψους 50 εκατ. ευρώ όπως το Πάρκο Τεχνολογίας; Από εδώ θα διατυπώσουμε και μία άλλη προσέγγιση, πέραν από όσες καταγράφονται αυτές τις ημέρες.

Αυτό που έλειψε και λείπει ως σήμερα στην προσπάθεια οργάνωσης, σχεδιασμού και κυρίως προώθησης του έργου του Πάρκου Τεχνολογίας ως πρότασης που μπορεί να υλοποιηθεί, είναι η ευρεία συμμετοχή της τοπικής κοινωνίας, η κινητοποίηση πολλών παραγόντων, η σύγχρονη ομαδική εργασία και η προωθημένη επιχειρησιακή αντίληψη. Δεν είναι δηλαδή τόσο ότι δεν προσπάθησε η Περιφέρεια ή ότι έγινε κάποιο λάθος από τη μεριά της κυβέρνησης.

Είναι ότι για ένα νέο έργο, δεν βρέθηκαν νέοι τρόποι προώθησης της ανάγκης που έχει η τοπική κοινωνία για αυτό.

Και το κλειδί για αυτό το «νέο» είναι στις μέρες μας η συμμετοχή, η συνεργασία, η συναντίληψη για τις προκλήσεις που πρέπει να αντιμετωπιστούν. Εκεί μπορούσαν να κάνουν τη διαφορά τα Γιάννενα που και καλές προθέσεις είχαν και φορείς όπως η Περιφέρεια μπήκαν μπροστά και Τεχνολογικό Πάρκο έχουν και αξιόπιστες ομάδες που προωθούν το ανοιχτό λογισμικό και επιστημονικό δυναμικό στο Πανεπιστήμιο και εμπειρία από επιχειρήσεις στην αγορά και πολιτικό δυναμικό με εμπειρία. Αφού υπάρχουν αυτοί οι παράγοντες, και όχι μόνο στον συγκεκριμένο τομέα της Πληροφορικής αλλά και σε άλλους, πρέπει να μπορούν να βρουν και τους νέους τρόπους για την υλοποίηση μεγάλων έργων στην εποχή των νέων προκλήσεων.

Γιατί έργα όπως το Πάρκο Τεχνολογίας θα γίνουν στη χώρα. Και η κυβέρνηση θα βρει τον δρόμο της στο να υλοποιήσει μεγάλα έργα και υποδομές. Μπορεί να γίνουν και στην Ήπειρο. Αλλά μπορεί στην Ήπειρο να δοκιμαστούν και νέοι τρόποι διεκδίκησης που να στηρίζονται στην κινητοποίηση όλων των φορέων, στη συνεργασία και τη δημιουργία συναινέσεων. Ίσως τότε το αποτέλεσμα να είναι καλύτερο.

Πόσα μας έμαθε η πανδημία που τα ξεχάσαμε ήδη

Η μαζική, λαϊκή, πληθυντική κινητοποίηση μπορεί να αντιμετωπίσει και τις πολύ σκληρές προκλήσεις όπως η πανδημία. Αυτό είναι κάτι που μάθαμε στην πρόσφατη κρίση από την οποία ακόμα δεν έχουμε βγει, έχοντας όμως και την εμπειρία από παλιότερες επιδημίες. Το ισχυρό αίτημα για εμβόλια σε όλον τον πληθυσμό ή η μεγάλη και ενθουσιώδης συμμετοχή του ιατρικού κόσμου στην έρευνα για νέες θεραπείες, πράγματα που τα έχουμε δει να συμβαίνουν στο παρελθόν είναι κάτι που θα έπρεπε να λειτουργεί και ως πυξίδα και σήμερα.

Αλλά στις μέρες μας αποδείχτηκε ότι είχαμε βολευτεί στα κεκτημένα. Είχαμε πειστεί ότι τα κράτη που φτιάξαμε, η επιστήμη, οι χρηματοδοτικοί φορείς αρκούσαν για να αντιμετωπιστεί κάθε κίνδυνος. Είχαμε διαμορφώσει την πεποίθηση ότι αρκεί να πατήσει κάποιος «αρμόδιος» ένα κουμπί και να γίνουν όλα, από θαυματουργά εμβόλια ως νέα φάρμακα και από σύγχρονα νοσοκομεία ως πολιτικές πρόνοιας για τον κόσμο. Αλλά δεν τα είδαμε όλα αυτά να λειτουργούν τόσο αυτόματα όσο θέλαμε.

Μερικά από αυτά δεν λειτούργησαν γιατί είχαμε υποτιμήσει τη σημασία τους. Υπάρχουν κράτη, αλλά και πλειονότητες πολιτών που δεν πιστεύουν πια στη δημόσια δωρέαν Υγεία για όλους. Πιστεύουν ότι η Υγεία είναι υπηρεσίες που κάποιος απλώς τις αγοράζει.Μέχρι που αποδείχτηκε τόσο δύσκολο να βρεθεί ένα επιπλέον κρεβάτι με αναπνευστήρα στην Εντατική.

Μάθαμε πολλά στην πανδημία, αλλά ίσως να τα έχουμε ήδη απωθήσει. Και θεωρούμε ότι παραμένει μείζον μόνο η ατομική μας ευημερία. Πόσα όμως μπορούμε να καταφέρουμε, ζώντας μόνοι και για το δικό μας συμφέρον και μόνο; Είναι ανέφικτη η συνθήκη της ατομικής ευημερίας χωρίς και συλλογική ευημερία.

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr