Μνήμες από τις πρώτες εκδρομές ήδη από το Νηπιαγωγείο. Περπατούσαμε από τα Λακκώματα ως την περιοχή εκεί περίπου που είναι το Πολυκλαδικό σήμερα και παίζαμε στα χωράφια. Αργότερα όταν το 1ο Λύκειο πήγε στην έρημη τότε έκταση στην Κιάφα, πηγαίναμε εκδρομές στο Γιαννιώτικο Σαλόνι. Κι όσο μεγαλώναμε μέναμε στην καφετέρια που μας έκανε να νιώθουμε μεγάλοι αφήνοντας πίσω την μπάλα που παίζαμε μικρότεροι στο πλάτωμα πίσω, πριν γίνει η μικρή λίμνη.

Τις είχαμε συνηθίσει αυτές τις εκδρομές και δεν μας είχε περάσει ποτέ από το μυαλό ότι αυτό το πάρκο θα φτάσει στα όρια της εγκατάλειψης, πριν καταφέρει η πόλη τελικά να προχωρήσει σε ένα μεγάλο σχέδιο ανάπλασης, αυτό που θα ξεκινήσει το επόμενο διάστημα.

Σε αυτά τα 30- 40 χρόνια που διένυσα με τις μνήμες μου όμως, η πόλη δεν έμεινε στάσιμη. Αντίθετα άλλαξε πολύ. Κι άλλαξε με την ανάπτυξη του αστικού ιστού, με την επέκταση των κατοικιών και των δρόμων, με την αύξηση του πληθυσμού της. Για να φανεί ότι προτεραιότητα όλα αυτά τα χρόνια ήταν η οικοδόμηση της πόλης ώστε να βρουν ένα σπίτι οι χιλιάδες νέοι κάτοικοί της και σε δεύτερη μοίρα ερχόταν οι πλατείες, τα πάρκα και οι δημόσιοι, ελεύθεροι χώροι. Έτσι ήρθαν τα πράγματα.

Αυτή η τάση μονομερούς ανάπτυξης, με σχεδιασμό που ίσως να υπήρχε στα χαρτιά, αλλά ποτέ δεν ολοκληρωνόταν, μας κληρονόμησε αδιέξοδα και καθυστερήσεις. Ανακαλύψαμε πολύ αργότερα από όσο έπρεπε ότι θα μπορούσαν να αξιοποιηθούν οι ελεύθεροι χώροι ή χώροι όπως τα στρατόπεδα, ενώ είδαμε σταδιακά ότι υπάρχουν κι άλλες ανάγκες όπως να μπορούν οι άνθρωποι να περπατάνε, να κάνουν ποδήλατο, να αθλούνται ή απλώς να κάθονται σε ένα παγκάκι ανάμεσα σε δένδρα.

Είναι μεγάλο το διάστημα που χρειάστηκε να περάσει μέχρι να καταλάβουμε ότι η πόλη για να είναι βιώσιμη θέλει κι άλλα πράγματα εκτός από σπίτια, δημόσια κτίρια και δρόμους για τα αυτοκίνητα. Και τώρα που το καταλαβαίνουμε μετά κόπων πολλών εξασφαλίζουμε πόρους για χρηματοδότηση και δύσκολα βρίσκουμε ελεύθερους χώρους. Κι ακόμα πρέπει να πειστούμε ότι πρέπει να μειωθεί η κίνηση των ΙΧ, να αυξηθεί η δημόσια συγκοινωνία, να ενισχυθούν οι χώροι πρασίνου και να αυξηθούν κι άλλο οι ελεύθεροι χώροι.

Αμέριμνοι που ήμασταν παλιά. Μικροί και μεγάλοι.

Το κουμπί της ερμηνείας

Νομίζω ότι ποτέ άλλοτε στη σύγχρονη περίοδο της πληροφορίας δεν ήταν τόσο δύσκολο να εντοπίσεις την αλήθεια για ένα γεγονός ή τις ερμηνείες που μπορεί να το φωτίζουν καλύτερα. Τόσο δύσκολο και τόσο εύκολο ταυτόχρονα.

Γιατί τώρα κάθεσαι από το πρωί μπροστά σε μία οθόνη και έρχονται μπροστά σου απίστευτες ειδήσεις και πρωτόγνωρα μεγάλο σε ποσότητα ενημερωτικό υλικό. Μέχρι το βράδυ έχεις γυρίσει τον κόσμο δύο και τρεις φορές. Αυτό είναι το εύκολο.

Το δύσκολο είναι να το ερμηνεύσεις όλο αυτό, να το καταλάβεις και να το προσθέσεις ως γνώση. Γιατί δεν είσαι σίγουρος και για όλες αυτές τις πηγές. Ανακαλύπτεις πολύ γρήγορα ότι η κάθε πλευρά που σε ενημερώνει μπορεί να κρύβει σκοπιμότητες ακόμα και στη σημασία που δίνει σε ένα γεγονός. Πονοκέφαλος. Πώς ξεχωρίζεις τι γίνεται στα αλήθεια και ακόμα περισσότερο γιατί γίνεται.

Κι εδώ είναι ένα από τα κουμπιά ανάγνωσης του κόσμου που ζούμε, αυτού που βιώνουμε σε αυτή τη χώρα. Η ευκολία και η δυσκολία να αποκρυπτογραφήσεις την μέρα, είναι ένας δείκτης για την ευημερία και τη δημοκρατία μας. Ας το σκεφτούμε κι έτσι.

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr