Η πρόθεση της κυβέρνησης να «απελευθερώσει» τα πανεπιστήμια σύμφωνα με την ορολογία που έχει επιλέξει περί «ελεύθερου πανεπιστημίου», πρέπει να προσεγγιστεί μέσα από δύο σημαντικούς αστερίσκους που αποτελούν και τον κύριο αντίλογο.

Ο πρώτος αστερίσκος έχει να κάνει με τη φιλοσοφία της προσέγγισης. Πρόκειται για την αντίληψη ενός πανεπιστημίου μέσα από το πρίσμα της οικονομίας και της αγοράς. Όλα τα επιχειρήματα για την ίδρυση παραρτημάτων ξένων πανεπιστημίων περιστρέφονται γύρω από τον οικονομικό άξονα. Τα νέα παιδιά που φεύγουν στο εξωτερικό για να σπουδάσουν, η προσέλκυση ξένων φοιτητών σε χώρες που έχουν ανοίξει τέτοια πανεπιστήμια όπως η Κύπρος, η δυνατότητα προσέλκυσης επενδύσεων για την κατασκευή και ίδρυση των νέων ιδρυμάτων.

Ο δεύτερος αστερίσκος έχει να κάνει με την πρόθεση να στηριχθεί το δημόσιο πανεπιστήμιο. Το γιατί αυτό το επιχείρημα μπαίνει στο ίδιο τραπέζι με την ίδρυση μη κρατικών ΑΕΙ είναι άγνωστο. Πιθανά να θέλει η κυβέρνηση να δείξει συμπεριληπτική. Θα πρέπει όμως να εγγυηθεί τουλάχιστον ότι η αύξηση των επενδύσεων στην ιδιωτική οικονομία των ΑΕΙ θα ισοφαρίζεται τουλάχιστον από ανάλογες κρατικές επενδύσεις στα δημόσια πανεπιστήμια. Μπορεί όμως να εγγυηθεί κανένας ότι ο οικονομικός ανταγωνισμός δεν θα επηρεάσει τα δημόσια πανεπιστήμια τα οποία ήδη εδώ και χρόνια υποχρηματοδοτούνται λόγω και της οικονομικής κρίσης;

Θα ληφθούν άραγε υπόψη τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν ολόκληροι κλάδοι επιστημών διεθνώς, όπως οι Ανθρωπιστικές σπουδές;

Θα ληφθεί υπόψη άραγε ότι στις ΗΠΑ ένα από τα μεγαλύτερα κοινωνικά προβλήματα είναι το τεράστιο ύψος των φοιτητικών δανείων και η αδυναμία να πληρωθεί;

Θα ληφθεί άραγε υπόψη ότι οι ισχυρότερες χώρες της Ευρώπης έχουν και πανίσχυρα δημόσια πανεπιστήμια;

Όμως όταν η συζήτηση εισάγεται με τη λογική ότι σπάει ένα «κρατικό μονοπώλιο», κάτι δηλαδή σαν την κατάργηση του μονοπωλίου που είχαν παλιά τα… σπίρτα, τότε ίσως να μην είναι καλή η συνέχεια για τον διάλογο που απαιτείται σε τόσο σοβαρά θέματα.

Πώς κρατήσαμε τη γιορτή

Έχουμε ξεχάσει την εποχή που οι γιορτές ήταν μία περίοδος μεγάλων προσδοκιών. Και το έχουμε ξεχάσει γιατί ήταν προσδοκίες που τις βύθισε η κρίση. Για την πλειονότητα οι γιορτές κρατάνε λίγο και δεν έχουν καμία σχέση με την καταναλωτική μανία που τις συνόδευε. Κι ας παραδεχτούμε ότι είναι και στερημένες. Για κάποιους και από τα βασικά. Τι τις σώζει ακόμα τις γιορτές μας; Ο οικογενειακός και φιλικός κύκλος που επιτρέπει και στις δύσκολες μέρες που περνάμε να μην μένουν μόνοι πολλοί και να νιώθουν κομμάτια μιας ενότητας. Υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που ενώνουν άλλους ανθρώπους, που κάνουν το τραπέζι γεμάτο. Το ότι κρατάνε ακόμα οι δεσμοί, είναι μία κατάκτηση που όσο γίνεται πρέπει να τη διατηρήσουμε. Γιατί μας κρατά κι εμάς στην ειρήνη του ανθρώπινου.

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr