Ιδιαίτερη βαρύτητα έδωσε στην ομιλία του κατά την ορκωμοσία, ο Θωμάς Μπέγκας στην επίλυση χρόνιων προβλημάτων της καθημερινότητας της πόλης όπως είναι το κυκλοφοριακό και η στάθμευση, η καθαριότητα και η ανακύκλωση ή και η αιθαλομίχλη.

Προβλήματα τέτοιας φύσεως άλλωστε είναι και αυτά που βρίσκουν οι κάτοικοι των περισσότερων ελληνικών πόλεων, πόλεις που δεν έχουν επιλύσει στο παρελθόν τις δομικές τους αδυναμίες κληρονομώντας στις επόμενες γενιές πολλαπλές παθογένειες.

Το σημειώνουμε αυτό ακριβώς για να φανεί και δυσκολία που θα συναντήσει μπροστά της η νέα δημοτική αρχή όταν θα αρχίσει να γειώνεται σε μία πραγματικότητα που διαπερνά όλη σχεδόν τη χώρα. Τι θα γίνει με τα αυτοκίνητα, τις δημόσιες συγκοινωνίες και τις ανάγκες για βιώσιμη μετακίνηση; Πώς θα βελτιωθεί η καθαριότητα με σύγχρονες μεθόδους που θα προωθούν την ανάκτηση και την ανακύκλωση; Πώς θα αντιμετωπιστεί η ενεργειακή και κλιματική κρίση και ποια θα είναι η διασύνδεση με έναν πιο οικολογικό και φιλικό προς το περιβάλλον, τρόπο ζωής;

Τέτοια ερωτήματα είναι κομβικά για τη ζωή στις πόλεις μας. Το γνωρίζει αυτό ο νέος δήμαρχος ο οποίος άλλωστε έχει θητεύσει σε θέσεις ευθύνης και παλιότερα, το γνωρίζουν και όλοι οι δήμαρχοι που ετοιμάζονται να αναλάβουν από την 1η Ιανουαρίου.

Το μακρύ χρονικό διάστημα άνω των δύο δεκαετιών που τα συζητάμε αυτά τα προβλήματα και η όχι μεγάλη πρόοδος στην επίλυσή τους, δείχνει ίσως ότι απαιτείται ένας νέος στρατηγικός σχεδιασμός για τις πόλεις μας. Σχεδιασμός που πρέπει να συμπεριλαμβάνει και το κράτος το οποίο θα χρειαστεί να δεσμεύσει πόρους και να προωθήσει σχέδια. Και σχεδιασμός που οφείλει πλέον να λαμβάνει ως κεντρικό στοιχείο την οικολογική ισορροπία και την αντιμετώπιση της περιβαλλοντικής και κλιματικής κρίσης.

Και μέσα σε αυτό το πλαίσιο, οι δήμοι, όπως ο Δήμος Ιωαννιτών θα πρέπει πιθανά να δουν από κοινού τα προβλήματα και να δημιουργήσουν δίκτυα και κοινές πρωτοβουλίες ικανές να σηκώσουν το βάρος και να υλοποιήσουν μεγάλα επιχειρησιακά σχέδια για τις πόλεις τους. Κανένας δήμος δεν μπορεί να σηκώσει το βάρος λύσεων για προβλήματα που χρειάστηκαν δεκαετίες για να δημιουργηθούν.

Και γιατί όπως φαίνεται, ο χρόνος πιέζει πια. Και δεν υπάρχουν και πολλά περιθώρια να αφεθούν τα προβλήματα των πόλεων για τις επόμενες γενιές.

Πώς χάθηκε εκείνο το παλιό μαζί;

Όταν δεν μπορεί να λειτουργήσει το μαζί, όταν δεν βρίσκεις τον δρόμο της συνάντησης, θα σε βρει η απομόνωση και το χωριστά.

Αυτό είναι το μήνυμα των καιρών για τη συνεργασία των κρατών, το κοινό ευρωπαϊκό μας μέλλον και την προοπτική του παγκόσμιου χωριού μας.

Θεριεύουν από παντού οι φωνές του «καλύτερα μόνοι μας», της υπεράσπισης της εθνικής διαδρομής και όχι της διακρατικής συνεργασίας, της κατά μόνας ταυτότητας και όχι της από κοινού.

Όταν τέλειωσε ο μεγάλος πόλεμος ξέσπασε ένα κύμα ενότητας, άνοιξε η δυνατότητα της συνεργασίας για να μπορέσει η ανθρωπότητα να αφήσει πίσω το σκοτάδι και τον πόνο του πολέμου. Είχαμε τον ΟΗΕ αλλά και την Ευρωπαϊκή Ένωση, τα ανθρώπινα δικαιώματα, τα δικαιώματα των παιδιών, το συλλογικό ενδιαφέρον για τη φτώχεια στον πλανήτη και την πείνα στη Αφρική.

Τώρα είναι σαν να άλλαξε το φεγγάρι. Τώρα φοβόμαστε ότι θα χάσουμε την εθνική μας ταυτότητα, ότι θα ομογενοποιηθούμε (με ποιον άραγε;), ότι θα έρθουν άλλοι να μας «αντικαταστήσουν». Στις μέρες μας, μέρες πρωτόγνωρων πολέμων και μετακινήσεων δεκάδων εκατομμυρίων ανθρώπων, δυσκολευόμαστε όλο και περισσότερο να δούμε μαζί, από κοινού το μέλλον.

Τι άλλαξε άραγε και έφερε αυτήν την στροφή τα τελευταία 70 χρόνια; Πώς γύρισαν ανάποδα οι μεγάλες προσδοκίες της μεταπολεμικής ελπίδας; Ή μήπως δεν υπάρχουν πια καν μεγάλες προσδοκίες;

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr