Αρκετά μακριά από το να επιτραπούν θριαμβολογίες κα πανηγυρισμοί, δημιουργώντας από την άλλη, συγκρατημένη αισιοδοξία, βρίσκεται η πραγματικότητα αναφορικά με την νέα αντικαρκινική θεραπεία που έχει κεντρίσει το ενδιαφέρον της παγκόσμιας ιατρικής κοινότητας. 
Τα στοιχεία που παρουσιάστηκαν στο ετήσιο συνέδριο της Αμερικανικής Ένωσης για την πρόοδο της επιστήμης, η εφαρμογή της θεραπείας είχε ως αποτέλεσμα το 90% των ασθενών στο τελικό στάδιο καρκίνου να παρουσιάζουν ύφεση της νόσου.
Πρόκειται για μία κλινική δοκιμή μίας ανοσοθεραπείας, μακριά δηλαδή από φαρμακευτικά σκευάσματα, αλλά επικεντρωμένη αποκλειστικά στην κυτταρική ανοσοθεραπεία, όπου οι ερευνητές παρεμβαίνουν στα κύτταρα των ασθενών. 
Η θεραπευτική μέθοδος εφαρμόστηκε σε ασθενείς με προχωρημένους καρκίνους του αίματος και το αποτέλεσμα που παρουσιάστηκε και ανακοινώθηκε ήταν εντυπωσιακό, καθώς καταγράφηκε πλήρης ύφεση της νόσου.
Οι αμερικανοί ερευνητές συνέλεξαν Τ- κύτταρα «φονείς» από το ανοσοποιητικό σύστημα 12 ασθενών με λευχαιμία. Τα εν λόγω κύτταρα δρουν, υπό φυσιολογικές συνθήκες, ως «βόμβες» που καταστρέφουν τα ελαττωματικά κύτταρα. 
Οι επιστήμονες τα τροποποίησαν γενετικά ώστε να αναπτύξουν έναν νέο μηχανισμό, και να καταπολεμήσουν την οξεία λεμφοβλαστική λευχαιμία. 
Σύμφωνα με τον Καθηγητή Ευάγγελο Μπριασούλη, διευθυντή της Πανεπιστημιακής Αιματολογικής Κλινικής, της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων, η έρευνα είναι γνωστή εδώ και μία πενταετία, στην παγκόσμια ιατρική επιστημονική κοινότητα, όμως είναι εξαιρετικά νωρίς να μιλήσει κάποιος με βεβαιότητα για πλήρη ύφεση της νόσου, λόγω της συγκεκριμένης θεραπείας.
«Η θεραπεία βρίσκεται σε στάδιο κλινικών δοκιμών και είναι πρόωρο να μιλήσει κάποιος για επιτυχία. Υπάρχουν ωστόσο θετικές ενδείξεις και το καλό νέο είναι, ότι η έρευνα εξελίσσεται και προοδεύει. Η συγκεκριμένη θεραπεία εφαρμόζεται κυρίως σε καρκίνους συμπαγών οργάνων και τώρα γίνεται προσπάθεια να εφαρμοστεί στους αιματολογικούς καρκίνους. Δε χρειάζονται θριαμβολογίες, αλλά συγκρατημένη αισιοδοξία. Οι θριαμβολογίες οδηγούν πολλές φορές σε έναν καλώς εννοούμενο πανικό, μεταξύ των ασθενών και των συγγενών, που δημιουργεί υψηλές προσδοκίες», σημείωσε ο κ. Μπριασούλης.

Κλινικές δοκιμές στο ΠΠΓΝΙ
Η ανοσοθεραπεία πάντως πιστεύεται, ότι μελλοντικά θα αποτελέσει τον τρίτο πυλώνα της αντικαρκινικής θεραπείας, μετά τις ακτινοβολίες και τη χημειοθεραπεία, με ιδιαίτερη αναφορά όμως στους αιματολογικούς καρκίνους.
Στην Αιματολογική Κλινική του Πανεπιστημιακού Νοσοκομείου Ιωαννίνων πάντως γίνονται κλινικές δοκιμές νέων φαρμάκων σε ασθενείς, που έχουν τη δυνατότητα να επιλέξουν μεταξύ της συμβατικής θεραπείας και μίας καινούργιας θεραπείας που πληροί τα πλέον αυστηρά στάνταρτς και έχει περάσει με επιτυχία όλους τους σχετικούς ελέγχους και τις πιστοποιήσεις. 
Η διαδικασία είναι μακρά για να φτάσει κάποιος ασθενής στο στάδιο των Κλινικών δοκιμών και πάνω απ’ όλα απαιτείται η πλήρης ενημέρωσή του και η αποδοχή της εφαρμογής της θεραπείας, την οποία μπορεί να διακόψει οποτεδήποτε θελήσει, για οποιονδήποτε λόγο.
«Η διαδικασία δεν είναι τόσο απλή, αφού τα φάρμακα θα πρέπει να περάσουν διαδοχικά τα στάδια της μη τοξικότητας και της δραστικότητας στη συνέχεια και έπειτα να περάσουν χρόνια για να γίνει εμπορεύσιμο το είδος. Είναι θετικό όμως που στην Κλινική μας οι ασθενείς έχουν τη δυνατότητα να επιλέξουν εκτός από τις συμβατικές θεραπείες και τις νέες θεραπείες που βρίσκονται στο στάδιο των Κλινικών δοκιμών. Πρόκειται για ό,τι πιο καινοτόμο υπάρχει στην αντιμετώπιση της νόσου, κυρίως για ασθενείς που δεν έχουν άλλες επιλογές. Σήμερα υπάρχουν έξι άτομα στην Κλινική που θεραπεύονται μέσω Κλινικών δοκιμών, οι οποίες δεν έχουν κανένα οικονομικό κόστος για τον ασθενή, για το νοσοκομείο και για το κράτος», τόνισε ο κ. Μπριασούλης.

Διαφοροποιήσεις 
των τελευταίων ετών
Καταλήγοντας ο κ. Μπριασούλης ρωτήθηκε και για το εάν τα τελευταία χρόνια παρατηρούνται αλλαγές στην συχνότητα της εμφάνισης αιματολογικών καρκίνων, λέγοντας, ότι αυτό που αυξάνεται είναι η οξεία μυελοβλαστική λευχαιμία, κάτι όμως που εξηγείται λόγω της γήρανσης του πληθυσμού. Η νόσος εμφανίζεται σε άτομα τρίτης ηλικίας και όσο μεγαλώνει το προσδόκιμο ζωής, τόσο περισσότερο αυξάνεται η συχνότητα εμφάνισης της νόσου.

Του ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ