Η συζήτηση για την οπαδική βία και τον χουλιγκανισμό δεν πρόκειται να σταματήσει όσο υπάρχουν θύματα και τραυματίες. Και δεν πρέπει γιατί πάνω από όλα σημασία έχει η προστασία της ανθρώπινης ζωής.

Να ξεκλειδώσεις ξανά το φωςΟύτε όμως μαγικές λύσεις υπάρχουν για ένα τόσο πολυπαραγοντικό ζήτημα και κανείς δεν πρέπει να υπόσχεται ότι γνωρίζει τι πρέπει να γίνει. Πολλά πρέπει να γίνουν ταυτόχρονα και σε πολλές πλευρές και πάλι δεν είναι σίγουρο το θετικό αποτέλεσμα.

Αυτό ίσως που πρέπει να αποσαφηνισθεί περισσότερο είναι οι εκκινήσεις, από πού πρέπει να πιάσει η οργανωμένη κοινωνία και η Πολιτεία τις αρχές του νήματος.

Μία τέτοια εκκίνηση είναι η αυτορρύθμιση του επαγγελματικού αθλητισμού. Από τη στιγμή που ένα πρωτάθλημα είναι επαγγελματικό και ανήκει στη σφαίρα της αγοράς και του εμπορίου ως θέαμα, είναι και υποχρεωμένο να εγγυάται την ασφάλεια θεατών και αθλητών και την προστασία της δημόσιας περιουσίας. Αυτό είναι άλλωστε και το σημείο που θέλει την Αστυνομία να μην παίζει τον ρόλο της ασφάλειας στο γήπεδο και η οποία ασφάλεια πρέπει να είναι υπόθεση της διοργανώτριας αρχής. Η Αστυνομία πάντως πρέπει κατά τη γνώμη μας, να έχει ένα παρών βάσει των επιχειρησιακών σχεδίων της ώστε να αντιμετωπιστούν τυχόν ποινικά αδικήματα ή αν χρειαστεί βοήθεια ένας πολίτης.

Αλλού όμως είναι το σημαντικότερο. Θυμίζουμε ότι η βασική αλλαγή που επήλθε στο αγγλικό ποδόσφαιρο όταν δοκιμάστηκε από τον χουλιγκανισμό ήταν ότι αποφάσισε να αλλάξει την απεύθυνσή του, προσελκύοντας πια στις κερκίδες κυρίως μεσοαστικά στρώματα που είχαν τη δυνατότητα να πληρώνουν ακριβά εισιτήρια. Ο πολύς κόσμος έμεινε απ’ έξω και βλέπει τα παιχνίδια στη συνδρομητική τηλεόραση. Φυσικά, με αυτήν την αλλαγή, κινδυνεύεις να χάσεις τη λαϊκότητα του αθλήματος και το ποδόσφαιρο είναι πραγματικά λαϊκό άθλημα. Αλλά και το γήπεδο πρέπει να προσελκύει όσους θέλουν ακριβώς να δουν ωραία μπάλα και μόνο.

Μπορούν τα γήπεδα να γίνουν περιοχές ασφάλειας ώστε το άθλημα να αποτελεί και μέρος της ψυχαγωγίας των ανθρώπων; Αυτό είναι ένα ζητούμενο που θα έπρεπε να μας απασχολεί στη χώρα μας. Φυσικά υπάρχουν πολλά ακόμα ερωτηματικά που μπαίνουν, όπως το τι γίνεται έξω από τα γήπεδα. Αλλά κάποια στιγμή πρέπει να αρχίσουν να παράγουν και αποτελέσματα οι πολιτικές και οι προθέσεις για πολιτικές που ανακοινώνονται. Τα νήματα όλα έχουν μία αρχή.

Να ξεκλειδώσεις ξανά το φως

Η φωτιά που σβήνει, σπίθες χαμένες, η θράκα που σιγοκαίει, το φως που χάνεται, η θερμότητα ενός παρηγορητικού τέλους που ποιος ξέρει, μπορεί να ξαναγεννήσει την αρχή. Στη «γωνιά» μιας πυράς που θεριεύει σαν κύμα, μια στιγμή είναι η ζωή, αιώνια η ύπαρξη, όλα τα ηχηρά της εξουσίας, όλα όσα αφήνουν το ίχνος της νίκης μας πάνω στη γη, θα σβήσουν μέσα στη στάχτη.

Λίγο πριν από το τέλος, ή ίσως και στην αρχή της έκθεσης «Ύλης μνήμη» του ζωγράφου Χρήστου Μποκόρου στο Μουσείο των Αιγών, το βλέμμα μου πάνω στον πίνακα με το ελάχιστο φως, δεν ανησύχησε αυτή τη φορά, ούτε φοβήθηκε μπροστά στη ματαιότητα του χρόνου που φεύγει. Ένα δικό μου ίχνος θαλπωρής ξύπνησε μέσα μου το παιδί που ήμουν σε έναν μαγικό κόσμο που αγκάλιαζε ακόμα τα όνειρα και έδινε μικρά χάδια, εφόδια για τον δρόμο της μύησης στην ενηλικίωση.

Η σκληρότητα των καιρών μας- αλλά και πότε δεν ήταν σκληροί οι καιροί για τους ανθρώπους που δεν τους θήλασαν οι αιώνιοι κληρονόμοι της ισχύος και του ασεβούς πλούτου- μας κάνει να βλέπουμε μόνο τη φθορά και την πτώση. Και χρειάζεται να πετάξεις πολλή σκόνη από πάνω σου, από αυτήν που αφήνει ο συμβιβασμός και η ματαίωση στις πλάτες σου, για να διατηρήσεις την αισιοδοξία ότι καμιά δύναμη δεν μπορεί να σου  απαγορεύσει να ξεκλειδώσεις ξανά το φως. Κλειδωμένο είναι μόνο για τους ασεβείς που πίστεψαν στο αθάνατο της νίκης τους.

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr