Μια αποτυχία στα σιωπηρά για τους δήμους και τις δημοτικές αρχές, νυν και ερχόμενες. Πρόκειται για την απόφαση της κυβέρνησης να καταργήσει τις κοινωφελείς επιχειρήσεις και τα νομικά πρόσωπα των δήμων και να τα συγχωνεύσει με τον κεντρικό δήμο, απόφαση που υλοποιείται κανονικά με ελάχιστες εξαιρέσεις πανελλαδικά και καμία στην Ήπειρο.

Οπότε και στα καθ’ ημάς οι πολιτικές αντιπαραθέσεις στο δημοτικό συμβούλιο για το πόσες και ποιες δομές θα ζητηθεί να εξαιρεθούν από την κατάργηση δεν είχαν κανένα αποτέλεσμα. Και δεν ακούστηκε και τίποτα για οργανωμένη αντίδραση στα σχέδια της κυβέρνησης από τη νέα χρονιά, με τους δήμους να έχουν ήδη ένα νέο πονοκέφαλο αφού προωθείται και η άλλη απόφαση για συγχωνεύσεις των ΔΕΥΑ.

Στην πράξη οι δήμαρχοι και οι Δήμοι έχουν παγιδευτεί στον  σχεδιασμό της κυβέρνησης και φαίνεται ότι δεν έχουν εναλλακτικό σχέδιο. Η κυβέρνηση προωθεί ένα συγκεντρωτικό μοντέλο λειτουργίας της Τοπικής Αυτοδιοίκησης έχοντας καταφέρει παράλληλα να ελέγχει πλήρως τη ροή των χρηματοδοτήσεων μέσω των προγραμμάτων έργων που καλούνται να υλοποιήσουν οι δήμοι. Αναρωτιέται κανείς πού βρίσκεται πια ο όρος «Αυτοδιοίκηση»;

Γιατί και σε αυτά που μένουν στους δήμους λίγα περιθώρια υπάρχουν για να κινηθούν ελλείψει πόρων και προσωπικού. Τη βλέπουμε την κατάσταση σε όλη τη χώρα με τη διαχείριση του πρασίνου ή του δημοσίου χώρου, την καθαριότητα κλπ. Στην πράξη όλο και πιο πολλές δημοτικές υπηρεσίες παραχωρούνται σε ιδιώτες με τους δήμους να διαθέτουν όλο και λιγότερη αυτονομία.

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο λίγα μπορούν να γίνουν στον σχεδιασμό για το μέλλον και στην προσπάθεια για τη διαμόρφωση μίας διαφορετικής συνθήκης με πιο τοπικά χαρακτηριστικά. Η υπόθεση της περιφερειακής διακυβέρνησης στη χώρα μας έχει γυρίσει ανάποδα και είναι στην ουσία κεντρική διακυβέρνηση.

Το γιατί οι δήμοι δεν ζητάνε οργανωμένα και με σχέδιο μια αυθεντική Τοπική Αυτοδιοίκηση- που το ζητάνε ενίοτε, αλλά οι κυβερνήσεις κάνουν πως δεν τους ακούνε- εξηγείται εν μέρει και με την υποχώρηση της πολιτικής από τις δημοτικές παρατάξεις.

Όταν παρουσιάζεσαι μόνο ως καλός διαχειριστής που υλοποιεί έργα, τότε δύσκολα διαφοροποιείσαι από τον αντίπαλό σου πολιτικά πριν από τις εκλογές και όταν κάθεσαι στα έδρανα του δημοτικού συμβουλίου είτε στην αντιπολίτευση είτε στην πλειοψηφία, βρίσκεις μπροστά σου το κράτος που σου ορίζει και τους προϋπολογισμούς κατ’ ουσίαν και τη δομή του δήμου σου. Έχουν άραγε άλλο πολιτικό σχέδιο οι δήμαρχοι της χώρας;

Βλέποντας την πόλη από το μέλλον της

Την πρώτη δεκαετία του 2000, είχε προκύψει η ιδέα της διάνοιξης ενός οδικού τούνελ που θα ενώνει την λεωφόρο Μακαρίου με την λεωφόρο Παπανδρέου. Δεν ήταν κακή ιδέα, αντιθέτως έβλεπε ρεαλιστικά με το πνεύμα της εποχής, μία λύση για το εμφανές πρόβλημα που υπάρχει στο κάτω μέρος της πόλης με την κυκλοφορία των αυτοκινήτων. Τώρα πλέον με την αύξηση του τουρισμού κατανοούμε ακόμα περισσότερο το πρόβλημα. Αν και προσωπικά δεν είμαι υπέρ τόσο μεγάλων παρεμβάσεων στον αστικό ιστό, κι έχουν αλλάξει και οι αντιλήψεις για τις σύγχρονες υποδομές, νομίζω ότι κάθε ιδέα που βοηθά την πόλη θα πρέπει να μπαίνει και πάνω στο τραπέζι. Ανάλογη και καλύτερη ήταν και η ιδέα για το τραμ ώστε να αποκτήσει η πόλη έναν ολοκληρωμένο σύστημα συγκοινωνιών.

Τέτοια έργα προφανώς κοστίζουν πολλές δεκάδες εκατομμύρια τα οποία και δεν υπάρχουν στα διαθέσιμα προγράμματα χρηματοδότησης, την ώρα που υπάρχουν και επιτακτικές ανάγκες στις υποδομές της πόλης.

Η πρόκληση που τίθεται για την πόλη μας όμως είναι το πώς θα ξεκλειδώσει το μέλλον της και όχι πώς θα ολοκληρώσει το παρελθόν της. Γιατί όσο παραμένουμε ακόμα στο επίπεδο να συζητάμε πότε θα διανοιχθούν οι δρόμοι που δεν υπάρχουν, πότε θα γίνουν τα πεζοδρόμια που δεν έχουν γίνει, πότε θα ολοκληρωθεί η αποχέτευση ή πότε οι πλατείες θα φύγουν από το χαλίκι, ε, προφανώς μιλάμε για το παρελθόν. Που κι αυτό ακόμα το πρόγραμμα έργων κοστίζει πολύ μεγάλα ποσά.

Αν θέλουμε όμως όντως να δούμε την ποιότητα ζωής με ορίζοντα το μέλλον ίσως κάποτε να πρέπει να σκεφτούμε κι εκτός του παλιού πλαισίου που κληρονομήσαμε από το παρελθόν να προσελκύσουμε επενδύσεις και να προωθήσουμε ένα νέο τρόπο ζωής, ίσως όχι κατ΄ανάγκη με πολύ μεγάλα έργα όπως τα τούνελ ή οι λεωφόροι, αλλά με νέα οικολογική αντίληψη, και κυρίως με μία νέα προσέγγιση στην ποιότητα της ζωής και την ευημερία. Θα μπορούσαμε τουλάχιστον να ξεκινήσουμε.

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr