Δεν υπάρχει μαγική συνταγή για την αντιμετώπιση της χουλιγκανικής βίας. Αν υπήρχε θα την ξέραμε τόσα χρόνια που μετράμε θύματα και τραυματίες. Και την είχαν βρει και σε άλλα μέρη του κόσμου στα οποία επίσης ο χουλιγκανισμός παραμένει ένα σημαντικό κοινωνικό πρόβλημα.

Κατά συνέπεια η όποια δημόσια συζήτηση γίνεται πρέπει να λαμβάνει υπόψη της και τη διαχρονική αδυναμία της οργανωμένης Πολιτείας να αντιμετωπίσει το πρόβλημα.

Παρ’ όλα αυτά έχουν δοκιμαστεί κατά καιρούς σε πολλές χώρες διάφορες πολιτικές με διάφορα αποτελέσματα. Όπως υπάρχουν και ευρωπαϊκές χώρες στις οποίες ο επαγγελματικός αθλητισμός χαίρει εκτίμησης και προσφέρει θέαμα που προσελκύει οικογένειες και φιλήσυχους θεατές κάνοντας γιορτή το γήπεδο.

Οι δύο αυτές πλευρές, ο επαγγελματικός αθλητισμός και οι χούλιγκανς δεν μπορούν να ισορροπήσουν. Στα γήπεδα δεν χωρά η βία. Και το κυριότερο, κανείς δεν μπορεί να αισθάνεται ότι θα κινδυνεύσει η ζωή του, ούτε ο φίλαθλος, ούτε ο αθλητής, ούτε ο αστυνομικός.

Κατά συνέπεια, ναι, ο χουλιγκανισμός και η τυφλή βία είναι ένα κοινωνικό φαινόμενο για το οποίο πρέπει να υπάρξουν πολιτικές αντιμετώπισης που να έχουν να κάνουν και με την εκπαίδευση των νέων και με τις διεξόδους που πρέπει να έχουν ώστε να μην ταυτίζονται με επιδείξεις βίας και μηδενιστικές πράξεις.

Αλλά παράλληλα, πρέπει να μειωθεί και ο χώρος δράσης των χούλιγκαν. Κατά συνέπεια και ως ένα βαθμό, πρέπει να υπάρξουν απαγορεύσεις και περιορισμοί. Οπότε δεν είναι σίγουρο αν πρέπει να γίνονται αγώνες κεκλεισμένων των θυρών ή να μην γίνονται και καθόλου, αλλά δεν μπορεί και να μην γίνει και τίποτα. Και αφού μιλάμε για επαγγελματικό αθλητισμό, οι αθλητικές εταιρίες των ομάδων πρέπει να αναλάβουν την ευθύνη και να εγγυηθούν ένα ειρηνικό και χαρούμενο για όλους πρωτάθλημα.

Ο χρόνος πιέζει την κεντροαριστερά

Έχει ανοίξει το τελευταίο διάστημα μία συζήτηση για το πώς θα μπορούσε να νικηθεί η ΝΔ τα επόμενα χρόνια και ποιες συμμαχίες απαιτούνται. Η εκλογική ήττα για την αριστερά και την κεντροαριστερά τον Ιούνιο ήταν βαριά.

Ο κρίσιμος παράγοντας είναι ο χρόνος. Και έχει να κάνει με απλή αριθμητική. Γιατί στην πολιτική δεν υπάρχουν κενοί χώροι.

Για να απειληθεί η ΝΔ, κάποιο κόμμα πρέπει να πάρει στις εθνικές εκλογές ποσοστό πάνω από 30% και να έρθει πρώτο. Κι αυτό πρέπει να γίνει το 2027 στις εθνικές εκλογές. Αν νικήσει η ΝΔ θα έχει μία ακόμα τετραετία ως το 2031. Σχεδόν μία δεκαετία δηλαδή. Αυτό είναι το πρόβλημα του χρόνου που έχει μπροστά της η κεντροαριστερά και η αριστερά. Μπορείς να είσαι εκτός τροχιάς εξουσίας για πάνω από 10 χρόνια;

Πάντα με αυτή τη λογική- γιατί υπάρχουν κι άλλες- στις ερχόμενες ευρωεκλογές, για να ανοίξει ο δρόμος για το 30% των επόμενων εθνικών εκλογών, κάποιο κόμμα πρέπει να πάρει άνω του 20-25 % και τα υπόλοιπα να κινηθούν διψήφια ώστε να φανεί ότι υπάρχει και μία βάση ανασύνθεσης για το μέλλον. Χλωμό φαίνεται κάτι τέτοιο. Κι ο χρόνος τρέχει.

Κι αν δεν φανεί ότι η ΝΔ πέφτει ριζικά, τι θα κάνει η προοδευτική αντιπολίτευση μετά το καλοκαίρι;

Θα βολευτεί στον ορίζοντα μικρής ισχύος με την εκλογή μερικών ευρωβουλευτών και παγίωση ενός συστήματος που θα επιτρέπει την επιβίωση των κομματικών μηχανισμώνκαι την αναπαραγωγή του υπάρχοντος συσχετισμού;

Ή μήπως ακόμα χειρότερα, θα αλλάξει και η αντιπολίτευση ώστε να μοιάζει στη ΝΔ; Υπάρχουν άλλοι δρόμοι;

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr