Η κυβέρνηση θα προωθήσει τη νέα πολιτική της για τη φοροδιαφυγή και τη φορολόγηση νομοθετώντας και την οριζόντια φορολογία των ελεύθερων επαγγελματιών. Οι αντιδράσεις των φορέων και των συλλόγων των αυτοαπασχολούμενων δεν έπιασαν τόπο. Δεν είχαν άλλωστε και την προσδοκία ότι θα αποσύρονταν το σχέδιο νόμου. Πέρασαν τα χρόνια που οι κοινωνικές αντιδράσεις επηρέαζαν άμεσα τις νομοθετικές πρωτοβουλίες, πόσο μάλλον όταν μιλάμε για μια κυβέρνηση με νωπή την ισχυρή εντολή διακυβέρνησης.

Αυτό που έγινε όμως αυτές τις ημέρες είναι ότι μεγάλωσε η απόσταση μεταξύ των προσδοκιών των πολιτών και των επιδιώξεων της κυβέρνησης.

Οι προσδοκίες των μικρών επιχειρηματιών ότι θα φορολογούνται δίκαια βάσει των εσόδων τους απέχουν πολύ από την επαναφορά των τεκμαρτών εισοδημάτων.

Κι αυτή η απόσταση θα έχει συνέπειες. Γιατί το ζητούμενο δεν είναι το τι θα ψηφίσει ο κόσμος στις κάλπες. Αλλά πώς βλέπει την προοπτική της ζωής του και τις εγγυήσεις της διακυβέρνησης. Κι αυτή τη φορά θεμελιώθηκε μία αίσθηση ότι δεν προχωρά η κατάσταση και αντίθετα επιστρέφει προς τα πίσω.

Υπάρχει προφανώς και το ερώτημα του πώς αντιμετωπίζεται η φοροδιαφυγή. Οφείλουμε να αναγνωρίσουμε τη σημασία του. Όμως, πώς μπορεί να αλλάξει κάτι χωρίς τη συνεργασία των πολιτών, τη συμμαχία με τους φορείς της αγοράς, τους εργαζόμενους και τους φορολογουμένους συνολικά; Πώς μπορεί να αλλάξει κάτι στον τόπο, αν όλα μοιάζουν άνωθεν επιβολές και μάλιστα σε ένα έργο που έχει παιχτεί κι άλλες φορές χωρίς μεγάλα αποτελέσματα;

Μικρές προκλήσεις του νέου

Τα στελέχη του κόμματος της Νέας Αριστεράς εξήγησαν με σαφήνεια για ποιους λόγους ψήφισαν παρών σε τρία άρθρα για τους δανειολήπτες – ενώ είπαν όχι συνολικά στο νομοσχέδιο- και τη συνέχεια που έχει αυτή η επιλογή με χρόνιες διεκδικήσεις υπέρ των δανειοληπτών.

Δέχονται όμως επιθέσεις, που ίσως να ήταν και αναμενόμενες μέσα στο τοξικό πλαίσιο που γίνεται η πολιτική στα social media κυρίως.

Δύο θέματα όμως έχουν ενδιαφέρον σε αυτό το νέο εγχείρημα αριστερής πολιτικής που επιδιώκει το νέο με αυτήν την αφορμή.

Το πρώτο είναι η επικοινωνιακή ισχύ. Λογικό για έναν νέο χώρο να μην έχει τέτοια δύναμη, αλλά δεν υπάρχουν και πολλά χρονικά περιθώρια. Το μήνυμα πρέπει να φτάνει καθαρά και δυνατά εκεί που μπορεί να ακουστεί. Θα το πετύχει με όρους ανοιχτής πολιτικής;

Το δεύτερο είναι ότι ο χώρος της αριστεράς ίσως να μην έχει μάθει ακόμα να συζητά αναλυτικά και με σοβαρότητα δύσκολα θέματα. Τα ανέθετε παλιότερα απλώς στα κομματικά επιτελεία. Υπάρχει  η εμπειρία που κόμματα της αριστεράς του 1% στο παρελθόν παρήγαγαν νέες γνώσεις και έθεταν νέες προκλήσεις, έφτασε η κυβερνώσα αριστερά όμως να προβάλλει μόνο τη λειτουργία των επιτελείων, χωρίς καν την εγγύηση της σύνθεσης των απόψεων και την κατοχύρωση της εμπειρίας και της εξειδίκευσης στην παραγωγή πολιτικής.

Και ναι, αυτά πρέπει και μπορούν να αλλάξουν. Όχι γιατί το επιβάλλει κάποια πρόσκαιρη συγκυρία, αλλά γιατί σημασία έχει να γνωρίζεις, να μιλάς μετρημένα και να παράγεις αποτελέσματα υπέρ του δημοσίου συμφέροντος και των χειμαζόμενων κοινωνικών στρωμάτων.

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr