Η Όπερα της Λιμόζ, πάντα πιστή στην  αρχή της να φέρει το πλατύ κοινό στη λυρική τέχνη,  ξεκίνησε τον λυρικό κύκλο παραστάσεων  με μία όπερα μπούφα του Ζακ Όφενμπαχ την «Παριζιάνικη ζωή ».

Πρόκειται για μία παραγωγή η οποία  ξεκίνησε από  το κέντρο Γαλλικής ρομαντικής μουσικής (Palazzetto Bru Zane), αλλά υλοποιήθηκε από τη λυρική σκηνή της Ρουένης και ολοκληρώθηκε κατά κάποιο τρόπο  από την  όπερα της Λιμόζ. Αυτό το έργο είναι προσιτό στο πλατύ κοινό, έχοντας όμως όλα τα στοιχεία που συνθέτουν μία όπερα με τα οποία, με μια κωμική ιστορία αλλά και πολύπλευρη και ευχάριστη μουσική, ο απλός θεατής δέχεται εύκολα αυτό το έργο και υπεισέρχεται στα βασικά χαρακτηριστικά του.

Η όπερα της Λιμόζ παρουσίασε αυτό το έργο με επιτυχία καθόσον ξεπέρασε τις τεχνικές δυσκολίες, αλλά και ανταποκρίθηκε στην πάγια τακτική της να γίνει η λυρική τέχνη εύπεπτη και προσβάσιμη σε όλους.

Η «Παριζιάνικη ζωή» (La vie Parisienne) είναι μια ιστορία η οποία δεν βασίζεται σε άλλες που θα μπορούσαν να είναι θεατρικά έργα ή μυθιστορήματα, όπως συμβαίνει συχνά στην λυρική τέχνη. Πρόκειται για ένα έργο κωμικής υφής το οποίο δεν είναι μια καθαρή κωμωδία όπως για παράδειγμα Ο Κουρέας της Σεβίλλης του Ροσίνι.

Η διαφορά μιας όπερας μπούφας από μια κωμική είναι στο ότι η πρώτη από τις δύο εκφράζει σοβαρά θέματα ενώ η δεύτερη ελαφρά τα οποία αποσκοπούν στο να γελάσουμε χωρίς όμως μια αξιόλογη εμβάθυνση στο έργο. Ωστόσο, δεν είναι ούτε οπερέτα καθόσον η διαφορά ανάμεσα σε αυτή και την όπερα μπούφα είναι ότι η τελευταία μπορεί να έχει ελαφρά θέματα, αλλά η δομή της είναι πιο πολύπλοκη.

Επιπλέον, ο σύνθετος χαρακτήρας εκτείνεται  στην μουσική, τον  αριθμό καλλιτεχνών πάνω στη σκηνή και  σε  πολλά άλλα χαρακτηριστικά. Έτσι αυτό το έργο από τεχνικής πλευράς καθίσταται  εφάμιλλο με εκείνα του μεγάλου ρεπερτορίου. Πέρα όμως από το αναφερθέντα χαρακτηριστικά το συγκεκριμένο έργο περιέχει και μια μορφή σάτιρας.

Η «Παριζιάνικη ζωή » θα μπορούσε να θεωρηθεί σαν ένα τυπικό έργο αυτής της κατηγορίας η οποία, όπως έχουμε αναφέρει, καθιστά την λυρική τέχνη σε όλες της τις διαστάσεις αποδεκτή σε ένα απλό θεατή.

Η Μουσική είναι ευχάριστη, αλλά πολύπλοκη και εξεζητημένη με υπέροχες άριες και μια ορχήστρα η οποία ακολουθεί διακριτικά το έργο, αλλά δίνει την τελική χροιά στο ψυχαγωγικό σκοπό του. Οι ρυθμοί είναι πολύ γρήγοροι και υπάρχουν πολλά τμήματα με χορωδίες από πολλούς καλλιτέχνες. Εδώ πρέπει να αναφερθούμε στο μεγάλο αριθμό των καλλιτεχνών πάνω στη σκηνή και  αποτελείται από την χορωδία, το μπαλέτο και τα πρόσωπα του έργου.. Η ιδιαίτερη δυσκολία αυτής της λυρικής δημιουργίας είναι οι γρήγορες κινήσεις που πρέπει να κάνουν  οι καλλιτέχνες πάνω στη σκηνή, διατηρώντας τον σατυρικό χαρακτήρα και να τραγουδούν σε πολύ γρήγορο ρυθμό τμήματα του έργου και να είναι απόλυτα συγχρονισμένοι με μια σημαντικής έκτασης ορχήστρα.   

Άλλο ένα στοιχείο είναι οι πολλές πρόζες οι οποίες έχουν θεατρικό χαρακτήρα, αλλά  ο ηθοποιός και ο σκηνοθέτης στη σκηνή πρέπει να έχει υπόψη του ότι δεν είναι μία θεατρική παράσταση . Επομένως ο τόνος της φωνής δεν είναι ο ίδιος με ένα θεατρικό έργο καθόσον αυτό το οποίο προηγήθηκε όπως και αυτό που θα ακολουθήσει εκφράζεται με μουσική. Επομένως ο καλλιτέχνης πρέπει να εχει δραματικές ικανότητες, όπως και μουσικές καθώς δε και την επιδεξιότητα να συνδυάζει αυτά τα στοιχεία που αποτελούν και τα κύρια χαρακτηριστικά αυτού του λυρικού έργου.

Η Λυρική σκηνή της Λιμόζ για μια ακόμη φορά ανταπεξήλθε σε όλες τις προκλήσεις και δυσκολίες της «Παριζιάνικης ζωής» η οποία για τον θεατή φαίνεται εύκολη, όχι όμως και τον διευθυντή της ορχήστρας, τον σκηνοθέτη, την χορωδία και το μπαλέτο. Σε αυτό, ναι μεν υπήρχαν χορευτές, αλλά και η χορωδία όφειλε να συμπληρώσει το μπαλέτο έχοντας ωστόσο και την ευθύνη να τραγουδά σε γρήγορους ρυθμούς, να κινείται παρομοίως στη σκηνή με τους χορευτές και να συγχρονίζεται με την ορχήστρα.

Δεν θα κουραστούμε να επαναλαμβάνουμε ότι η χορωδία της όπερας της Λιμόζ πάντα αντεπεξερχόταν στις απαιτήσεις του ρόλου της. Εδώ θα πρέπει να συγχαρούμε την διευθύντρια χορωδίας Arlinda Roux Majollari η οποία ναι μεν παρέλαβε μια πολύ καλή χορωδία, αλλά με την σειρά της συνετέλεσε σημαντικά στην άψογη παρουσία της γι’ αυτό το πολύ δύσκολο έργο. Ίδια σχόλια θα μπορούσαμε να προσθέσουμε και για την συμφωνική ορχήστρα της όπερας της Λιμόζ  που ήταν κάτω από την διεύθυνση του Romain Dumas ο οποίος διακρίθηκε σε πολλές παραστάσεις και σε διάφορα λυρικά θέατρα στη Γαλλία και στην Ελβετία. Η ορχήστρα της όπερας της Λιμόζ , μαζί με την χορωδία απέδειξε πολλές φορές ότι είναι σε θέση να ανταποκρίνεται σε πολλά λυρικά έργα, αλλά αυτή τη φορά μας εξέπληξε, διότι, στο τέλος της παράστασης, ενώ ο διευθυντής ορχήστρας μαζί με όλους τους καλλιτέχνες χαιρετούσε το κοινό πάνω στη σκηνή,  αυτή από μόνη της, χωρίς τον Dumas και μαζί με την χορωδία επανέλαβαν  ένα απόσπασμα αρεστό στο κοινό χωρίς καμία παράλειψη.

Η σκηνοθεσία του  Christian Lacroix ανταποκρίθηκε στην υφή και την μουσική του έργου. Έτσι δεν κατέφυγε σε αυθαίρετες και κακόγουστες  παρεμβάσεις, αλλά και δεν περιόρισε το έργο στον τίτλο παρουσιάζοντας μόνο φανταχτερά σκηνικά και ρούχα. Αυτά, ασφαλώς υπήρχαν στη σκηνή, αλλά κυριαρχούσε η ιδέα του σιδηροδρομικού σταθμού που προσδίδει τον εφήμερο χαρακτήρα των ταξιδιωτών, αλλά και την αφέλειά τους απέναντι σε επιτήδειους Παριζιάνους.

Όλοι οι τραγουδιστές-ηθοποιοί ανταποκρίθηκαν στο ρόλο τους, αλλά θα θέλαμε να υπογραμμίσουμε την μεσόφωνη Héloïse Mas η οποία, πέρα από τις φωνητικές ικανότητες, συνέλαβε πολύ καλά το ρόλο της καθώς δε και τον ειρωνικό χαρακτήρα του έργου.

Το πρώτο έργο για την λυρική φετινή σαιζόν της όπερας της Λιμόζ, καταξιώνει για μια φορά το θέατρο αυτής της πόλης και πλησιάζει ακόμη περισσότερο τον στόχο της, δηλαδή, η όπερα να μην είναι κτήμα μιας μικρής μειοψηφίας διανοουμένων, αλλά ούτε και μια αφορμή για κενές κοσμικότητες αριστοκρατών. Οι επιτυχείς παραστάσεις αυτής της όπερας μπούφας η οποία ναι μεν είναι πολύ δύσκολη στην εκτέλεσή της αλλά χαρακτηρίζεται από την ευχερή κατανόησή της από το πλατύ κοινό χωρίς όμως ισοπέδωση, τιμά την διεύθυνση και όλο το προσωπικό της καθώς δε και την πόλη της Λιμόζ.

Γράφει ο ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΔΗΜΟΣΘΕΝΟΥΣ ΚΟΚΚΙΝΟΣ