Το συνέδριο της Ένωσης Περιφερειών στα Γιάννενα ανέδειξε τις μεγάλες δυσκολίες που υπάρχουν στη χρηματοδότηση των μεγάλων έργων της χώρας.

Μία διάσταση είναι η απόσταση που χωρίζει τον σχεδιασμό των Περιφερειών από τον σχεδιασμό του κεντρικού κράτους. Απόσταση που ως έναν βαθμό είναι φυσιολογική αφού μιλάμε και για δύο διαφορετικούς σχεδιασμούς. Ως έναν βαθμό όμως, γιατί στο τέλος θα έπρεπε οι σχεδιασμοί να έχουν ομογενοποιηθεί και να έχουν μπει κοινά αποδεκτές προτεραιότητες. Η λίστα έργων του κράτους θα έπρεπε να είναι ίδια με αυτήν της κάθε περιφέρειας.

Τουλάχιστον όσο η περιφερειακή διακυβέρνηση δεν έχει θεσμοθετηθεί με όρους αυτονομίας για τις περιφέρειες, το κράτος καλείται να συγχρονιστεί με τις περιφέρειες και από κοινού να διαμορφώσουν τον σχεδιασμό για τις υποδομές της χώρας. Οπότε, είναι μάλλον αντιφατικό να βλέπουμε αντιπαραθέσεις ή διαφορές απόψεων μεταξύ περιφερειαρχών και υπουργών. Είχαν και έχουν όλο το χρόνο να καταλήξουν και σε συναποφάσεις.

Βέβαια υπάρχει και το ζήτημα της πολιτικής.Πολιτικά υποκείμενα είναι και οι περιφερειάρχες και οι υπουργοί και μάλιστα αιρετοί. Λογοδοτούν στη λαϊκή βάση, διαμορφώνουν πολιτικά σχέδια και κατεβάζουν προτάσεις που κρίνονται. Και στην πολιτική υπάρχουν και διαφωνίες και διαφοροποιήσεις.

Όμως, η σύγχρονη διοίκηση επιβάλλει αποτελεσματικούς σχεδιασμούς και ισχυρούς προγραμματισμούς. Κατά συνέπεια είναι ακατανόητο αυτή τη στιγμή το γεγονός ότι δεν υπάρχει σχεδιασμός με εξασφάλιση των πόρων για τις οδικές συνδέσεις στην Ήπειρο, το Πάρκο Τεχνολογίας, το Κλειστό Ξιφασκίας ή άλλα μεγάλα έργα που θεωρητικά θα ενταχθούν στο Ταμείο Ανάκαμψης. Κυβέρνηση και Περιφέρεια Ηπείρου οφείλουν μέσα στην επόμενη εβδομάδα να δώσουν ξεκάθαρες απαντήσεις και χρονοδιαγράμματα πόσο μάλλον που μιλάμε για έργα που έχουν ωριμάσει εδώ και καιρό και έχουν γίνει θέμα δημόσιας συζήτησης επί μακρόν.

Συγχρονισμός μέσα από πολλές διαδρομές

Σήμερα ένα μεγάλο μέρος της πολιτικής περνά μέσα από τα δίκτυα, μέσα από τον ψηφιακό κόσμο. Όπως το ίδιο κάνει και η ενημέρωση όπως και η ψυχαγωγία. Το πολιτικό απόθεμα, ο δημόσιος διάλογος, η πολιτιστική δημιουργία αναπτύσσονται με ένα προνομιακό θα έλεγε κανείς τρόπο μέσα σε πλατφόρμες, αναρτήσεις και επικοινωνία στα social media, διαδραστικές εφαρμογές, εικόνες και βίντεο.

Αλλά ας κάνουμε μία στάση αναστοχασμού. Δεν είναι ακριβώς έτσι. Δεν είναι όλος ο κόσμος δικτυωμένος ούτε όλα τα σημαντικά και τα πρωτεύοντα περνάνε μέσα από οπτικές ίνες και οθόνες. Υπάρχει ακόμα χώρος για την ατομική, σωματική συμμετοχή στη διαμόρφωση ιδεών, κινήσεων και περιεχομένου. Υπάρχουν ακόμα πολύ πιο υλικοί πολιτιστικοί πόροι, από μία εφημερίδα ως μία θεατρική σκηνή που διαμορφώνουν συνειδήσεις, αντιλήψεις, συμπεριφορές.

Υπερεκτιμούμε τους νέους τρόπους επικοινωνίας και διαμόρφωσης δεδομένων και υποτιμούμε τον ρόλο του σώματος, τη φυσική παρουσία, τη διά ζώσης επαφή.

Το θέμα σήμερα δεν είναι οι σύγχρονοι τρόποι, αλλά ο συγχρονισμός με τις ανάγκες και τις προκλήσεις των καιρών. Και οι άνθρωποι έχουν μάθει να συγχρονίζονται μέσα από πολλές διαδρομές.

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr