Η υπόθεση μίας ανεξάρτητης Τοπικής Αυτοδιοίκησης που θα στηρίζεται στα πόδια της και θα έχει την αυτονομία και τη δύναμη να υποστηρίζει τοπικές και περιφερειακές πολιτικές, είναι πάντα επίκαιρη και ενεργή. Και επανέρχεται στο προσκήνιο συνέχεια όχι μόνο ως ώριμο από καιρό αίτημα, αλλά και ως ανάγκη. Όταν βρίσκεσαι μπροστά σε μεγάλα προβλήματα πλέον όπως η Κλιματική Κρίση με τις ανάγκες για παράδειγμα των αντιπλημμυρικών έργων, αντιλαμβάνεσαι ότι πρέπει να βρεθούν πόροι, να είναι διακριτές οι αρμοδιότητες, να προχωράνε τα έργα. Κι εκεί συναντώνται και τα εμπόδια, οι καθυστερήσεις, τα προβλήματα.

Και δεν είναι ότι δεν υπάρχουν καλές προθέσεις. Δήμαρχοι, περιφερειάρχες, κυβερνήσεις, δηλώνουν πάντα υπέρ της Τοπικής Αυτοδιοίκησης. Στην πράξη όμως οι πολιτικές αργούν και οι τομές είναι λιγοστές.

Κι όσο αν γίνονται βήματα όπως η συμμετοχή των Περιφερειών στη διαχείριση του ΕΣΠΑ, η αυθεντική περιφερειακή διακυβέρνηση παραμένει ένας μακρινός στόχος και όχι μία ζώσα πραγματικότητα.

Σίγουρα ένας τέτοιος στόχος θα σήμαινε να ξεβολευθούν πολλές πλευρές και να έρθουν μεγάλες ανακατατάξεις. Αυτό άλλωστε σημαίνει τομή. Και ίσως να μην είναι εύκολο να βρεθεί η αρχή του νήματος. Να είναι η αύξηση της απόδοσης των υπηρεσιών προς τους πολίτες και το σύστημα λογοδοσίας όπως θέλει η κυβέρνηση; Να είναι η αύξηση των πόρων που θέλουν οι περιφέρειες και οι δήμοι;

Διατυπώθηκαν όλα στο συνέδριο της Ένωσης Περιφερειών που συνεχίζεται και σήμερα στα Γιάννενα. Όμως δεν διαφαίνεται μία μείζονα αλλαγή στο άμεσο μέλλον σε σχέση με όσα γνωρίζαμε.

Θραύσματα με μνήμες

Η δυσκολία είναι πάντα μα ανασύρεις τις παλιές εμπειρίες, αναμνήσεις, χειρονομίες και σκέψεις που σε διαμόρφωσαν. Και πώς να το πετύχεις; Η μνήμη της από μόνη της δεν βοηθάει.Ξεχνάμε περισσότερο από όσο νομίζουμε. Και μερικές φορές αλλάζουμε όσα επαναφέρουμε, με άγνοια της αλλαγής. Τα θυμόμαστε όπως τα θέλαμε σήμερα.

Είναι και οι φωτογραφίες βέβαια. Οι ψηφιακές φωτογραφίες είναι πια παντού. Τις έχουμε σε κινητά, σε υπολογιστές, σε σκληρούς δίσκους, τις αναρτούμε μαζικά. Αμφίβολο αν μας δίνουν μια ολοκληρωμένη εικόνα όσων ψάχνουμε στο παρελθόν. Άσε που όταν όντως ψάξεις κάτι συγκεκριμένο, δυσκολεύεσαι να βρεις «εκείνη τη φωτογραφία που είχαμε βγάλει» τότε. Όταν ψάχνεις κάτι συγκεκριμένο, μπορεί και να μην υπάρχει πια.

Αλλά και οι συλλογές βοηθάνε. Τα βιβλία που συσσωρεύουμε στις βιβλιοθήκες, οι δίσκοι, μικρά αντικείμενα άχρηστα ίσως στο παρόν, αναμνηστικά, μερικά βότσαλα από παλιές θάλασσες, μικροδώρα, ένας ολόκληρος κόσμος που κάπου παραπέμπει, είμαστε σίγουροι, αλλά με τόσα ρήγματα πια, που όλα μοιάζουν με θραύσματα. Στα κλειστά συρτάρια, στα υπόγεια, στις ντουλάπες και σίγουρα βαθιά κάπου μέσα μας, υπάρχουν ακόμα τα ίχνη όσων θυμόμαστε, θέλουμε να θυμόμαστε ή ψάχνουμε να θυμηθούμε.

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr